Tall grass [& Wolfhunt]

Onderwerp: Tall grass [& Wolfhunt] ma 25 jun 2018 - 17:25

Het hoge gras omringde hem maar hoewel een andere Clankat hier zou verdwalen wist hij precies waar hij was. Hij streek met zijn staart langs de hoge grassen en keek omhoog naar de lucht. Het zou een dag worden zonder regen als hij het goed inschatte en dat was wel weer eens aangenaam voor de verandering. Met zijn oren regelmatig van positie veranderd luisterde hij of hij prooien hoorde maar het bleef stil. Misschien dat verderop een konijn zich nog verstopte met wat mazzel maar hij hoopte er niet op. De prooistapel was goed gevuld maar dat kon natuurlijk altijd beter vond hij en hij vervolgde zijn weg naar het volgende stukje met hoog gras.

The heart of a Stallion

Wolfhunt

_{_{Did you know? The wolves are on the hunt

Tussen het hoge gras, was een van de weinige plekken waar de poes onmisbaar was. En daarom de kans had om te jagen. De open velden van windclan was niet voor haar gemaakt, soms had ze het gevoel dat ze beter in Shadowclan had kunnen zitten. Maar ja, ze had ook nog andere talenten. Haar kracht bijvoorbeeld; daar kon Windclan niet genoeg van hebben. Wolf draaide haar oren toen ze geritsel achter haar horen; van een kat. Haar blauwe ogen konden het maar moeilijk zien, dus moest ze op de geur vertrouwen. 'Stallionheart?' gokte ze toen maar.}}

'Stallionheart?' hoorde de kater. Hij draaide zijn kop om en gaf ten antwoord "Ja?" miauwde de kater. Hij keek opzij en zag dat Wolfhunt ook in het hoge gras liep. Misschien was Wolfhunt ook op jacht maar misschien ook niet. Veel interessants vond er nu toch niet plaats dus hij besloot dat hij net zo goed even wat kon praten met zijn Clangenoot. "Lukt de jacht?" miauwde hij waarna hij de blauwe ogen van Wolfhunt opzocht. Erg close ws hij niet met deze Warrior maar elkaar beter leren kennen kon nooit kwaad.

The heart of a Stallion

Wolfhunt

_{_{Did you know? The wolves are on the hunt

Het leek er maar op dat ze toch goed gegokt had, de kater was inderdaad Stallionheart. Nou, was het een gave of gewoon geluk? Hmm waarschijnlijk het laatste. "Lukt de jacht?" Een onbekende kracht trok aan haar mond hoeken, terwijl ze de poes nadacht over een antwoord. 'Ik ben pas net begonnen' de korte grijns die haar lippen vormde was al snel verdwenen- ze had gewild om met meer 'pit' te reageren, maar besloot dat toch niet de te doen. De kater zou het zeker niet waarderen, en Wolf wilde geen gerespecteerde kater tegen haar. Integendeel; ze wilde hem wel als vriend.}}

"Ik ben pas net begonnen" klonk het antwoord van Wolfhunt. Dat kon hij ook wel zien, er lag geen prooi aan de poten van Wolfhunt en er was ook geen geur van prooi die om de poes hing. Hij kneedde de grond met zijn poten en keek in de blauwe ogen van Wolfhunt. "Zullen we dan maar eens voor de Clan gaan zorgen dan?" miauwde de kater. Hij opende zijn bek om de geuren in te drinken maar de geur van konijn rook hij niet en van een andere prooi ook niet. De kater zwiepte met zijn staart en onderdrukte een grom. Waarom kon het voor vandaag niet een keer mee zitten? Even een prooi vinden en weer terug naar het Camp om Routpaw te helpen met haar kruiden. Hij wist dat de jonge She-cat het op prijs zou stellen als hij haar wat meer kruiden bracht, WindClan zat relatief laag met zijn kruiden op het moment had hij het idee.

The heart of a Stallion

Wolfhunt

_{_{Did you know? The wolves are on the hunt
"Zullen we dan maar eens voor de Clan gaan zorgen dan?" De poes knikte, daarom waren ze hier toch? Maar dan moest er wel iets te vangen zijn, ze rook op het moment niks. Net als de kater zo te zien, de poes kon al gauw zien wanneer iemand geïrriteerd was, Wolf schonk de kater een aanmoedigde blik. 'We vinden wel iets' mompelde ze rustig, ze hadden alle tijd. Of tja zij had alle tijd de kater had misschien nog wel andere dingen op zijn agenda staan. Wolf draaide met haar oren en zette voorzichtig wat stappen naar voren; ze snoof. In de hoop nu wel iets op te kunnen vangen. Het kon toch niet zo dat er helemaal geen prooi was?}}

Wolfhunt had gelijk door waarom hij zo geïrriteerd had gekeken. 'We vinden wel iets' hoorde hij haar zeggen en de kater knikte. "Ik hoop van wel" stemde de kater in. Hij zag Wolfhunt draaien en hij deed hetzelfde alleen dan in een andere richting. Zijn oren vingen een zacht geritsel op en hij liep zachtjes naar het geluid toe. De pluizen tussen zijn tenen dempten het overige geluid wat zijn pootkussentjes zouden kunnen voortbrengen en hij aarzelde even bij een stap. Het geluid was weggevallen. Hij bleef staan in het hoge gras en hield zijn kop scheef. Was de prooi er nu weer vandoor? Net toen de kater wilde omkeren hoorde hij het geluid weer en zonder een aarzeling sprong hij door het gras heen bovenop een groen beest. Hij hoorde het tsjirpen en hij zette zijn rug op om vervolgens met zijn poot ernaar uit te halen. Stomme insecten. Zijn ogen stonden lichtelijk boos maar werden al snel weer kalm. De kater draaide zich om en liep terug naar Wolfhunt. "Misschien bij de rivierstroom proberen" opperde hij. Daar kwamen veel dieren drinken dus daar zouden ze wel goed moeten zitten dacht hij. Hij begon in die richting te lopen en keek zo nu en dan over zijn schouder naar Wolfhunt. Ze had het suffix Hunt vast niet voor niets gekregen dacht hij.

The heart of a Stallion

Wolfhunt

_{_{Did you know? The wolves are on the hunt

De kater stemde met haar in- kon hij ook anders? Nee want ze had ook gewoon gelijk, maar dat terzijde. Ze keek toe hoe de kater hoe de kater haar voorbeeld nam; maar juist de andere kant op ging. Hmm hopelijk kon hij nu wel iets te pakken krijgen- we zullen zien. De poes nam nog een paar keer de lucht in haar op; maar ze rook werkelijk niks. Tevens hoorde ze ook geen geritsel of zag ze iets uit haar ooghoeken. En ze zou haarzelf ook niet inspannen voor niks- een kleine zucht ontsnapte uit haar bek. Was dit een voorteken? Als ze nu al hier niks konden vinden- hoe zou dat dan gaan in de winter? De poes werd uit haar gedachtes gehaald door de stem van de kater; 'Dat-' begon ze rustig terwijl ze haar aandacht weer naar de realiteit bracht 'Is een goed idee'}}

De kater liep in een gestaag tempo door. Wolfhunt hield hem vast wel bij, daar was hij zeker van. Zijn oren begonnen het geluid van het water op te vangen en hij verminderde zijn vaart naar een langzame pas. Hij hield halt en dronk de geuren in en keek naar rechts waar hij de geur van muis had geproefd. Eindelijk geluk. Hij bewoog het puntje van zijn staart en sloop dichterbij naar de muis en toen hij dichtbij genoeg was maakte hij een snelle sprong om vervolgens op de muis te landden en het te doden met een snelle beet in de nek. Hij pakte het lichaampje op en dankte StarClan in gedachte voor het leven van deze prooi die de Clan nu kon gaan voeden. Dit was een beter jaaggebied voor vandaag.

The heart of a Stallion

De kater liep door-vast verwachtend dat ze hem bij kon houden, en dat kon ook. Maar fijn was het niet, het ging een beetje te snel voor haar doen. Maar ze had het lef niet om hem hier over aan te spreken, wat zou hij dan wel niet van haar denken? Haar gedachtes werden doorbroken door het geluid van stromend water, Stallion merkte het ook. En begon langzamer te lopen, ja dit was beter. Ze was immers niet z'n grote poes, dus maakte ook geen grote stappen. Maar her leek er op dat het water niet het enige was wat de gevlekte kater opmerkte, prooi vast en zeker. Want hij sloop al weer weg. Intussen tijd vulde een geur ook haar neusgaten- een vogel. Ehh, die waren moeilijk te vangen. Toch besloot de zwarte poes het te proberen. Langzaam bracht ze haar lichaam zo dichtbij de grond zoals ze kon, en sloot dichterbij het gevleugelde beest. Voorzichtig, en hopend dat de vogel haar niet snel zou opmerken. Ze kon niet dichterbij komen, dan zou ze zeker gespot worden. Leap of faith it was then. Gesteund door haar achter poten strong ze naar voren en greep met haar tanden naar de nek. Het was gelukt, verrassend genoeg. Misschien moest ze meer op haar zelf vertrouwen.

Met de muis stevig tussen zijn kaken geklemd liep hij terug naar waar hij Wolfhunt had achtergelaten. Bij terugkomst op het plekje zag hij dat ze er niet meer was maar de geur van verse prooi vulde zijn neus. Het was niet de muis die hijzelf vast hield maar iets wat Wolfhunt gevangen had. Hij groef snel een kleine kuil om de muis later op te halen en hij bewoog zich naar waar de geur van prooi vandaan kwam. Wolfhunt stond daar met een vogel en hij glimlachte bij het zien van de zwarte poes met haar prooi. "Goed gedaan! Vogels zijn nooit mijn specialiteit geweest" bekende hij en hij keek haar goedkeurend aan. Het was hem pas een keer of drie gelukt in zijn gehele leven om er een te vangen. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" miauwde de kater nieuwsgierig. Misschien had Wolfhunt wel tips voor hem.

The heart of a Stallion

"Goed gedaan! Vogels zijn nooit mijn specialiteit geweest" Wild draaide de poes zich om, ze had hem helemaal niet aan horen komen. 'Je gaf me bijna een hart aanval' legde ze uit licht hijgend, ze had een slecht geweten. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" eerst keek ze wat verbaasd maar toen wist ze wat hij bedoelde; haar vangst duh. Wolf glimlachte wat nerveus, haar hart nog altijd te keer gaan. 'Ik-' ah ze had geen antwoord, persoonlijk vond ze dat ze helemaal niet zo goed was. Ze had gewoon elke keer geluk, wat andere de indruk gaf dat ze een speciale techniek gebruikte ofzo. Ze wist natuurlijk wel de basics, maar daar was ze niet de enige in. Ah het was een lastig verhaal, en misschien wel een beetje van beide; geluk en skill. Maar hoe kon ze dat uitleggen? 'Weet het niet' hij moest haar nu vast heel dom vinden...

De kater grinnikte bij haar geschokte blik. "Sorry hoor" snorde de kater en hij wreef met zijn poot over zijn snuit. "Ik wilde je geen hartaanval geven" zei hij en hij keek naar hoe ze nog altijd geschokt voor hem stond. Zijn vraag leek de poes diep te laten nadenken voor enkele minuten en hij wachtte geduldig op haar antwoord wat langzaam over haar lippen kwam. 'Weet het niet' miauwde de zwarte poes uiteindelijk en hij keek haar even doordringend aan. "Hoe bedoel je dat?" vroeg hij lichtelijk twijfelend. "Weet je wat, anders laat je het me gewoon zien?" miauwde hij optimistisch, blij dat hij een oplossing had gevonden.

The heart of a Stallion

Ah! nee dat kon ze echt niet doen hoor, dat durfde ze niet. Wat als ze dit keer zou falen recht voor zijn gezicht? Oh dan kon ze hem nooit meer aankijken, of haar zelf. Wolf keek ongemakkelijk weg, niet echt wetend hoe ze moest reageren. Maar hij klonk zo blij... Hoe kon ze hem weigeren? Wolf liet een verslagen zucht horen- niet dus. De kater zou zijn zin krijgen, en zij? kon enkel hopen dat alles goed verliep. 'Oke dan' sprak ze dan ook als bevestiging, terwijl ze hem een waterig glimlachje schonk. 'Tegen jouw kan ik geen nee zeggen'

Blij leek de poes niet echt te zijn met zijn oplossing. Hij onderdrukte de neiging om een zenuwachtige lach te uiten dus bleef hij stil en keek hij haar begripvol aan met zijn smaragd groene ogen. Toen ze uiteindelijk instemde kon de kater zijn blijdschap toch niet meer onderdrukken. "Yay" miauwde hij alsof ze hem een gigantische prooi had beloofd en hij liet zijn spieren even rollen. 'Tegen jouw kan ik geen nee zeggen' miauwde de zwarte poes en hij kreeg zo mogelijk een nog bredere glimlach op zijn lippen. "Als ik iets terug kan doen?" stelde de kater voor. "Zolang het maar geen vissen is..." miauwde hij met een lach in zijn stem. Nat worden was verschrikkelijk.

The heart of a Stallion

Onderwerp: Re: Tall grass [& Wolfhunt] za 4 aug 2018 - 2:27

Wolf voelde haar hart sneller kloppen, echter niet van angst. Maar iets anders, iets wat ze nog nooit eerder gevoeld had. Hij was zo knap wanneer hij blij was, eh... niet alleen dan hoor. Hij was altijd knap. Maar de brede glimlach stond hem wel heel goed... "Als ik iets terug kan doen?" werd er toen voorgesteld, echter liet hij haar al snel weten dat vissen niet zijn sterkte punt was. De zwarte kattin voelde zich langzaam warm worden, maar dat kwam vast door de zon? Wolf lachte want ongemakkelijk en zwaaide met voor poten. 'Ah, nee dat is niet nodig hoor' haar stem was nerveus

.

Thank StarClan dacht de gevlekte kater bij haar woorden. Hij hoefde geen glibberige springende vissen uit het water te halen voor Wolfhunt. Hij had het wel eens gezien vanaf de WindClan grens hoe de RiverClan katten de vissen behendig uit het water hengelden maar hijzelf zou zich er niet graag aan wagen. Twee woorden. Natte. Poten. Hij trok met zijn vacht en knikte. "Laat maar weten dan" miauwde hij vriendelijk en hij raakte met de punt van zijn staart even de schouder aan van Wolfhunt.
Achter zich hoorde hij geritsel en hij draaide zich om om te zien wat het geluid veroorzaakt had maar hij zag of rook niks vreemds. Misschien een verdwaalde hagedis? Hij besloot dat het toch een kleine inspectie moest krijgen dus liep hij voorzichtig naar de bron van het geluid toe. Met zijn brede snuit duwde hij het gras opzij maar hij zag niks. Enkel meer gras. De kater kneep zijn ogen nog even samen en besloot dat het prima was zo. Hij liep terug naar Wolfhunt en opende zijn bek. "Zullen we proberen een haas te vangen?" stelde de gevlekte kater voor.

The heart of a Stallion

"Laat maar weten dan" sprak de kater, woorden waarop ze niks anders kon doen dan grijzen. Oh dat zou ze zeker doen. Ze kon hem nog eens nodig hebben, het was goed om een reden te hebben om dan oproep op hem te kunnen doen. Wolfhunt knikte en opende haar bek om iets te kunnen zeggen, echter werd ze het zwijgen opgelegd toen er een geritsel te horen was; en de kater weg liep. Vast om het te onderzoeken. Wolf liet een geïrriteerd geluid horen, ze hield er niet van om onderbroken te worden. Met een ongeduldige houding wachtte ze tot de gevlekte kater terug kwam. Toen hij weer in de zich kwam schilderde ze een glimlach op haar gelaat; om hem de indruk te geven dat ze plotse verdwijning niet erg vond. "Zullen we proberen een haas te vangen?" hmm, ach waarom niet. Ze had toch geen moeite met de beesten te vangen. Met een snelle pas liep ze langs de kater en gleed met haar staart lichtjes tegen zijn vacht aan. 'Lets go then' sprak ze warm.

Zijn voorstel werd geaccepteerd en de kater knikte. Hij wilde zich uit de poten maken en toen merkte hij dat Wolfhunt haar staart langs hem haalde. Hij twijfelde even met een poot die doelloos in de lucht bleef hangen. Ik hoor bij Shatteredice dacht hij daarna en hij schudde wild zijn kop. Wat was de zwarte poes aan het doen? Hij volgde achter haar door het veld met zijn kop die helemaal overhoop lag. Hij was zo van streek door een simpele aanraking dat hij opeens languit in het gras lag te stuntelen. Hij duwde zich met een zachte grom overeind en schudde zijn vacht tijdens het lopen. "Ik ga op links" verkondigde de kater waarna hij abrupt links afsloeg. Hij moest even alles op een rijtje krijgen en snel ook. Hij stak zijn roze neus de lucht in en rook al vrij snel dat er een haas in de buurt was. Hij strekte zijn poten en begon te rennen, te rennen totdat hij het beest opjoeg en over het territorium heen jakkerde als een malle. Tijdens zijn grote lange passen raakte zijn kop leeg en werd alles weer helder. Hij wist niet wat Wolfhunt aan het doen was maar het was geen zuivere koffie.

The heart of a Stallion

Na een klein stukje te hebben gelopen kwamen ze een veld op, de poes greens keek achter om. Echter tot haar verbazing Stallionheart languit op de grond te vinden, wat deed hij nou weer verdommen? Dit was immers zijn idee. Uiteindelijk kwam hij overeind en schudde met zijn vacht, zijn prachtige vacht. "Ik ga op links" sprak hij; terwijl hij ook abrupt die kant op sloeg. Hmm hij gaf haar niet eens de kans om te in stemmen, vreemd normaal was hij niet zo. Even bleef ze achter, maar haalde toen haar schouders op en liep de ander kant op. Toen ze een goede plek gevonden maakte ze zich zelf comfortabel, maar wel zo dat ze makkelijk naar voren kon schieten en snel de 'Chase' kon inzetten. Wolf zwaaide wat ongeduldig met haar staart, wachtend op de kater die de haas haar kant op zou drijven. Ze wist dat wat ze deed verkeerd was; Stallion has al een partner. Maar ze kon het niet helpen, haar gevoelens voor hem waren te sterk. Ze had nog nooit van een ander gehouden, altijd dacht ze dat ze niet kon. Dat haar hart zo koud was, niet instaat om van een de emotie 'liefde' te voelen. Ze zal wel van Shattered afkomen, hoe dan ook. De poes hoorde de twee aankomen ; Stallion en de haas. Ze kwamen haar kant op en snel, de poes spannende spieren op. En wachtte op het juiste moment. Toen de was aangebroken kwam ze met een snelle beweging naar voren en rende ze met lange en snelle passen achter het beest af, toen ze zo dicht bij was als ze kon zette ze al haar kracht die ze nog overhad in haar achter poten en zette af. Om zo om hoog te springen en (hopelijk) op het beest te landen, het ging niet zo soepel als ze wilde. Maar met haar klauwen kon de achter poten van de haas te pakken krijgen en, zorgde er zo voor dat hij stopte met rennen. Ze voelde het beeste wild onder haar spartelen, dus beet ze snel zijn nek door. ze keek naar achter. Zoekend met haar ogen naar Stallionheart, toen ze hem eindelijk in zicht kreeg glimlachte ze. 'Kijk zo doe je dat' sprak ze speels; en hijgend.