Wonderful colors

Beechkit had nog niet heel lang geleden haar oogjes geopend en zat vol bewondering rond de nursery te kijken. Ze probeerde de vele kleuren zo goed mogelijk te onderscheiden, wat nog wel eens lastig kon zijn. In ieder geval had ze wel de vacht van haar moeder en die van haar siblings kunnen onderscheiden, wat het makkelijker maakte om ze van elkaar te onderscheiden. Ook al had elk van de kittens een andere geur, maar dat nam niet weg dat ze niet blij was met haar nieuw gevonden zicht. Voorzichtig begon ze richting een van haar broertjes te kruipen. Ze wist niet of hij wakker was of niet, maar dat maakte niet uit, ze wilde met iemand kunnen delen wat ze allemaal kon zien.

[Southernkit]

Southernkit sliep niet - nee, dat leek alleen maar zo. Dat hij zachtjes aan het snurken was, dat was gewoon voor de show. Uhu. Totally. Maar Southernkit was een hele lichte slaper, en toen hij plots beweging voelde naast hem schrok de jonge kitten wakker. Hij knipperde wat verbaasd met zijn oogjes en keek toen om zich heen, op zoek naar de bron. Het katertje fronste lichtjes toen het zijn zusje was die op hem af kwam, haar kittenblauwe oogjes groot. Vragend knikte hij zijn kopje wat scheef. Huh, wat was er? Was er iets mis?

Aan de reactie van haar broertje te merken was het katertje niet wakker geweest, maar hij was het nu wel. Hij leek echter niet door te hebben wat ze bedoelde en hoe het uit te leggen was ook lastig. Een piepje verliet haar bek, terwijl ze haar blik voor een moment rond liet gaan en ze nog wat dichter naar haar broertje toeging. Hij had in ieder geval ook al zijn oogjes open, dus hij zou in ieder geval hetzelfde kunnen zien als haar. Ze besloot dat het misschien makkelijker was om in een richting te wijzen met haar staart en deed dat dan ook. Ze volgde haar eigen staart en keek kort weer naar Southernkit en knikte, geen idee of het duidelijk was.

Beechkit liet een piepje horen. Southernkit voelde zich superieus, omdat hij al meer kon praten dan zijn zusje - maar misschien was dat gewoon omdat hij de eerstgeborene was. Ha, hij zou duidelijk de betere warrior worden! Het poesje wees met haar staart een richting aan en de grijze tabby volgde haar blik, zijn kopje niet-begrijpend scheef houdend. "Wa?", vroeg hij, zijn stemmetje nu nog hoog en piepend. Hij snapte het niet. Wat was haar probleem? Dat was gewoon een stuk van de den waarnaar ze wees, niet eens een kat. Gewoon, een willekeurige plaats. Dat was toch zo raar niet?!

Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat Southernkit niet doorhad wat ze bedoelde. Hoe kon ze het duidelijk maken aan haar broertje? Even keek ze bedenkelijk naar de plek waar ze gewezen had en bedacht toen dat het misschien handiger was om eerst naar haar eigen ogen te wijzen. Ook al was het dan hopen dat haar broer haar zou begrijpen. Ze wist wel dat ze zo snel mogelijk zou moeten leren spreken wilde ze duidelijk kunnen zijn naar anderen. Ze wees eerst met haar pootje naar haar ogen deze keer voor ze nog een keer naar een plek wees. Hopelijk zou Southernkit haar nu wel begrijpen.

Beechkit fronste en richtte haar voorpootje nu naar haar kittenblauw oogjes alvorens hem terug naar de willekeurige plek te wijzen. Southernkit snapte het nog steeds niet, maar hij gaf op om het te snappen. In plaats daarvan hief hij zijn eigen voorpootje op en wees hij daarmee naar het oogje van zijn zusje. Afstanden inschatten was echter nog moeilijk voor de jonge kitten dus hij zat er nét niet tegen; er was maar een snorhaarbreedte afstand tussen zijn voorpoot en haar oogje. "Oog!", piepte hij triomfantelijk, zijn scherpe witte tandjes bloot grijnzend.

Het leek erop dat haar broertje haar nog steeds niet begreep, dus misschien was het beter om op te geven. Toch schrok ze van zijn poot toen deze heel dicht bij haar oog kwam en ging ook een klein stukje naar achteren, waarna ze met haar pootje die van hem weg probeerde te duwen. Ze had niet verwacht dat Southernkit zijn poot zo dicht bij haar oog zou brengen, ook al was het per ongeluk. Ze was wel blij dat hij haar daar niet geraakt had, want wie weet hoe dat had gevoeld voor haar oogje.

Zijn zusje leek te schrikken, wat Southernkit eigenlijk bijzonder grappig vond. hij begon luidop te lachen en liet zijn pootje terug zakken. Zijn kittenblauwe oogjes keken naar Beechkit; de blik erin was vrolijk en speels. Hij sprong op en naar haar toe, zijn pootjes gespreid in wat een angstaanjagende en intimiderende positie moest voorstellen. "Boeh!", riep hij daarbij plotseling, hopend dat hij haar opnieuw kon doen schrikken, want dat was zo grappig.

Zodra Southernkit begon te lachen zette ze een mokkend gezicht op. Ze vond het niet leuk dat haar broer haar aan het uitlachen was. Ze merkte wel dat de blik van de kater vrolijk was, maar voornamelijk ook speels en ze wist dat dat niet veel goeds kon betekenen. Toen hij dan ook haar kant op sprong met zijn pootjes gespreid, besloot ze dat ze hem haar deze keer niet zou laten schrikken. Ze dook wat in elkaar en wachtte af tot ze zelf haar pootjes afzette en naar de kater toesprong. Geen idee hebbende of het een goed idee was om tegen de ander aan te springen, maar ze wilde niet nog een keer bang zijn voor hem.

Maar zijn zusje schrok niet opnieuw; in tegendeel, zij sprong op hém af waardoor hij een hoge kittenpiep liet horen en een staartlengte omhoog sprong. Toen hij weer neerkwam keek hij met een frons en een pruillip naar Beechkit. Hé, dat was niet leuk! Waarom moest ze de rollen nu omkeren? Hij vond het leuk om haar te laten schrikken maar dat hoefde niet te betekenen dat zij dat ok bij hem moest doen, dat was niet eerlijk. Hmpf. Southernkit zette weer twee stappen dichter naar zijn zusje toe en duwde hard tegen haar schouder met zijn voorpoot. Niet leuk! Hij was degene die anderen deed schrikken en dat betekende dat zij hem niet mochten laten schrikken!