I hate thunderstorms!!

Snowlight rende, rende weg, maar ze wist niet of ze juist naar de knallen, of van de knallen weg rende. Bam nog een knal, met een flits die je zou kunnen verblinden. Ze liet een luide piep horen en rende verder. Voor haar was nog een flits en een boom voor haar viel om, Snow draaide zich met een ruk weg. Terweil haar borstkast op en neer ging keek ze naar de boom. Ze had daar onder kunnen liggen... Maar de gedachte werdt al snel haar hoofd uit gewuift toen ze weer een flits zag, gevolgt door een oorverdovende knal. Snel sprong ze over de boom, terweil de tunnel van bomen leek om te vallen. Snel rende ze verder, ze was al bijna bij de uilenboom. Net toen ze het bos uit was viel ze, en een boom kwam op haar staart te liggen, Snow gilde het uit. Wanhopig maaide ze met haar voorpoten, maar bij de volgende fits, duwde ze zichzelf tegen de grond aan. De bliksem ging altijd naar het hoogste punt, dat moest zij dus niet zijn!

[Coldrain]

Een vreemd gekras weerklonk het bos, Coldrain sluipte er op af. De onweer kende vast geen stoppen. De ene klap na de andere klap bleef maar komen, Het hele bos werd verlicht. De clan had eten nodig maar op dit moment zou je denken dat iedereen ligt te schuilen. Toch weerklonk er een vreemd geluid, Coldrain wist zeker dat het prooi was. Waarom zou hij er anders op af sluipen? Er volgde een enorme flits achter zijn rug, Meteen vervolgd door een oorverdovend kabaal, Met een enorme windvlaag viel er een boom om, Coldrain wist als de onweer gestopt was dat er veel bomen omlagen. Weer klonk er gekras in de boom, Coldrain sluipte in aanvals houding en nam een grote sprong. Een grote flits kwam voor hem die volop zich in die boom storte, waarna die boom omviel. Coldrain probeerde zich van richting veranderen maar dankzij de windvlaag die de omvallende boom had veroorzaakt ging dat nogal moeilijk. Toen Coldrain op de grond landde hoorde hij hier niet zo ver vandaan een enorm gekrijs, Het klonk als, Als, Als een kat die vermoord werd. Even dacht Coldrain dat hij rare dingen op zijn vacht voelde maar al gauw ging het regenen. Coldrain moest door gaan, Hij wouw niet dat hij getuige was van een kat die dood ging, En misschien was het wel iemand uit zijn clan. Hij zou altijd loyaal blijven aan zijn clan dus hij moest wie het ook was helpen. Hij rende er heen zo laag mogelijk bij de grond en struikelde over afgebroken takken. Even bleef hij liggen omdat hij zijn buik had opengehaald maar algauw stond hij weer op en rende verder. Nog niet zo ver weg van de Uilenboom zag hij een kat worstelen met een boom. In de verte leek het een nogal raar gezicht maar als hij dichterbij kwam zag hij dat het zijn vriendin Snowlight was. Hij sprong over de boom en lande naast haar neer. "Snowlight, Wat doe jij hier nou weer?" Hij zag hoe ze vast zat met haar staart onder de boom. Oei dat is vast heel erg pijnlijk, Maar hij kon niet alleen die boom weg duwen, Iedereen weet dat bomen loodzwaar zijn, Plus nog de regen die het verergde. Coldrain leek hulpeloos maar hij wou alles doen om zijn vriendin te helpen.

Ineens hoorde ze pootstappen. Ze draaide haar kop, maar de kon het niet zien. De kat stond even later naast haar. "Coldrain!" huilde ze opgelucht. Door de regen waren haar tranen niet te zien, maar je kon aan haar stem horen dat ze huilde. "Snowlight, Wat doe jij hier nou weer?" vroeg Coldrain verbaast. Snowlight klemde haar kaken opelkaar. Tja, wat moest ze andwoorden? Ze wilde gaan jagen voor de clan, maar toen kwam er onweer. Nee, dat was geen andwoord. Ze was laf, gewoon laf. Wanhopig beet ze in haar poot. Auw, dat hat ook geen zin. Had Coldrain het gezien, vast wel. Fijn, ook dat nog. Ze keek naar de boom, als ze nou eens... Ze begon te graven op de plek waar haar staart vast zat, als die los was, kon ze door lopen, kon ze naar de medicijnkat. Vele keren moest ze stoppen van de pijn, en van de angst.

Coldrain gaf Snowlight een kopje, Hij kon aan haar stem horen dat ze huilde. Maar ook wel opgelucht was omdat hij haar zou komen opzoeken. Nouja niet echt maar wie het ook was hij had diegene gered. Coldrain ging even bij haar liggen en wist dat ze zoveel pijn had, Ze aarzelde van de vraag die hij stelde aan haar. Even sloot hij zijn ogen en wist dat er een oplossing moest zijn. Hij opende zijn ogen weer en zag dat Snow in haar poot beet, Hij keek haar even raar aan maar moest toen lachen. Hij stond op en draaide zich om naar de boom. Hij begon op dat stukje waar Snow's staart lag te graven en kon de boom een stukje verder duwen zodat ze los kwam. Nadat dat gebeurde volgde een verblindende lichtflits, Meteen gevolgd door een 'alweer' oorverdovende boem. Niet ver van hun vandaan was de bliksem ingeslagen in een boom. De boom was nogal groot en dik en was vast enorm zwaar maar hij bleef overeind staan. Alleen hij stond in brand, Het regende nog even harder en doofde het vuur met veel moeite maar er bleef nog wat branden in de boom. Coldrain richte zijn blik weer op Snowlight en zag dat ze geschrokken was. Hij ging naast haar staan en drukte zijn lichaam tegen het hare en gaf een lik over haar oor. "Het onweer gaat wel weer over, Zullen we terug naar het kamp gaan?" Zei Coldrain hoopvol.

Toen ze uitgegraven was, werdt de lucht metteen verlicht door een bliksen flits. "Ik wil hier weg!" Huilde ze. Ze rilde toen Coldrain zijn lichaam tegen het hare drukte. Hij gaf haar een lik over haar oor. "Ik wil naar het kamp!" Gilde ze bij de volgende donder. "Het onweer gaat wel weer over, Zullen we terug naar het kamp gaan?" Zei Coldrain hoopvol. Snowlight knikte, zette een stap, maar zakte door haar achter poot . "Ik kan niet lopen!" Piepte ze weer.

'Ik wil hier weg' huilde Snowlight. Coldrain kon dat aan de eene kant wel begrijpen maar aan de andere kant moest ze geholpen worden tegen haar angst. Het is niet normaal om als Warrior krijger bang te zijn voor onweer. 'Ik wil naar het kamp' Gilde Snowlight bij de volgende donder. Coldrain had ergens wel medelijden met haar, Hij bedacht zich iets, Wat als hij Snow zou helpen tegen haar donder angst? "Snow, Het klinkt misschien raar maar ik ga je helpen tegen je angst voor de donder en bliksem!" Zei Coldrain troostvol en moedig. Het regende nog steeds erg hard en het hele bos was donker, Alleen door de bliksem flits zou het bos verlicht worden. Zodra de flits weg was na 1 seconde werd alles weer donker. De lucht leek bijna zwart maar erg laat was het niet. Coldrain stond nog steeds aan de zijde van Snowlight, Hij zag het toen Snow door haar achterpoot ging. 'Ik kan niet lopen!' Piepte ze. Coldrain's moed zakte ineen. Opeens kreeg hij een idee, Hier vlakbij stond ergens een rots wand met daarin een inham, Het was hier niet zo ver vandaan dus Coldrain kon haar tot daar wel dragen. Daar was het veilig en kon hij haar leren niet bang te zijn voor de onweer. "Het kamp is nu te ver weg, Ik weet een veilige plek hier vlakbij, Ik draag je wel daar heen. Als we daar zijn leg ik je uit wat ik van plan ben" Zei hij moedig en dapper. Nee bang was hij niet, Zijn stem klonk vastberaden. Hij wist het zeker dat het zou lukken.

"Snow, Het klinkt misschien raar maar ik ga je helpen tegen je angst voor de donder en bliksem!" Zei Coldrain troostvol en moedig. Snow was weer neergevallen een keek Coldrain aan. Ze wist dat ze moest gehoorzamen, ze zou er toch niet onderuit komen. Bij de volgende flits werdt het bos weer verlicht. Het was dat ze niet kon rennen van de pijn, anders was ze op gesprongen en weer weggerent. "Het kamp is nu te ver weg, Ik weet een veilige plek hier vlakbij, Ik draag je wel daar heen. Als we daar zijn leg ik je uit wat ik van plan ben" Zei hij moedig en dapper. Nee bang was hij niet, Zijn stem klonk vastberaden. Snow keek naar hem. "Maar ik ben veel te zwaar voor je!" probeerde ze nog. Nee, dat was onzin, zelfs een muis kon haar optillen. "Ohh, goed dan. Maar als ik nog steeds bang ben gaan we terug oke?" vroeg ze hoopvol.