Too much

Ze miste hem, meer dan goed voor haar was. Eerder had ze zichzelf altijd wijsgemaakt dat ze gewoon erg goede vrienden waren, maar de poes kon moeilijk zichzelf voor blijven liggen. Bovendien kende ze genoeg katten die om haar gaven, maar niemand had diezelfde soort affectie in zijn ogen als Jayfame dat had gehad. De poes wist dondersgoed dat ze nooit samen gelukkig hadden kunnen worden zoals ze had gedroomd. De enige optie zou zijn om samen rogues te worden. Echt een optie was dat echter niet, hoezeer ze ook om de kater gaf, haar hart lag hier bij Windclan. Daarbij had hij toch het contact verbroken na het gevecht met de Elite. Allicht was hij al klaar met haar geweest of had hij de verstandige, al dan niet pijnlijke, keuze gemaakt om haar niet meer te zien. Natuurlijk was het beter zo, Routpaw wist heus wel dat alles tussen hun fout was geweest, maar toch kon ze het niet laten om bij de Four trees rond te zwerven zo nu en dan. Misschien kon ze hem nog één keer zien, nog één keer spreken. Toch was er niets anders dan stilte bij de vier grote eiken. Oh, laat het ook maar. Het was nutteloos en dom. Haar naïeve tienerhart. De jonge poes wilde zich ook net omdraaien om terug naar Windclan gebied te gaan toen een Thunderclangeur haar neusje binnendrong. Toen ze zich echter omdraaide, was het niet Jayflame die daar stond maar een zwarte poes, ouder dan haar. Zou ze een vriendin van hem zijn? Routpaw trok met haar oortjes, maar keek de ander vriendelijk aan. "Hallo Windclanner," begroette de ander haar. Routpaw stapte iets dichterbij en bemerkte dat ze er niet alleen moe uitzag, maar ook naar kittens en moedermelk rook. Een queen. "Oh, ehm, goedemiddag," sprak ze zachtjes en ging wat ongemakkelijk zitten. "Is.. Is alles goed?"miauwde ze met een zacht stemmetje.

De oudere, zwarte poes haalde enkel haar schouders op. Als een buitenstaande haar had gevraagd hoe een doorsnee clancat eruit zag, zou Routpaw deze poes hebben beschreven. Ze was doorgewinterd, met genoeg spieren onder haar gladde vacht en een lang litteken over haar flank om mee te delen dat deze poes tegen het leven opgewassen was. Daarbij lag er een bepaald begrip in haar blauwe ogen, vond Routpaw. Allicht was begrip niet het juiste woord, eerder alsof de poes al genoeg had gezien had. "Eh... ja hoor," antwoordde ze wat twijfelachtig. Routpaw glimlachte haar rustig toe. "Oh, ik ben Routpaw trouwens," veel katten wisten inmiddels haar naam wel, maar vaak genoeg werd ze nog door de war gehaald met Rousepaw of een ander met een naam die op de hare leek. Niet dat ze ze kon kwaad nemen. Des poes was bekend om dat ze zich vaak op de achtergrond hield. "Ehm.. Het spijt me, ik denk niet dat ik jouw naam nog weet," gaf ze verontschuldigend toe. Ze had haar best gedaan op de journey, maar toch kende ze nog lang niet iedere clankat.

De zwarte poes gunde haar een vriendelijke glimlach, iets dat haar lichtelijk op haar gemak stelde. "Dat kan ook best, ik praat niet graag met andere katten," klonk haar stem geamuseerd. Routpaw keek haar vragend aan, maar hield haar mond. Ze was dol op small talk met wat clangenoten of vrienden, maar goed, dat was niet voor iedereen zo. "Ik ben Swallowflight, van Thunderclan," nu was het haar beurt warm te glimlachen. "Aangenaam Swallowflight," miauwde ze. "Is alles ook oké met Rousebell?" het was alweer een tijdje geleden dat ze haar vriendin gesproken had, logisch door het feit dat ze geen clangenoten waren. Toch, ze hoopte dat alles goed ging. "Als, uhm, als je het niet erg vindt dat ik dat vraag," hoewel ze zelf helemaal niet zo was, wist ze dat haar directe vragen naar een andere clan soms nog wel een wantrouwen konden opwekken.