Silent blankets

Het was veel te vroeg toen Bloomburrow haar tweekleurige ogen weer opendeed. Eerst zag ze even wazig - ze moest een paar keer knipperen voor de slapende lijven om haar heen in focus kwamen. Het was rustig en stil, zo'n stilte die als een deken over de hele clan viel van zodra de zon onder ging. Het voelde bijna verstikkend, ook al kon ze weinig doen om die stilte te verbreken. Ze was wel gewend aan stilte. Bloomburrow wist niet echt waarom ze wakker geworden was. De herinneringen van haar droom waren al vervaagd; het enige dat overbleef was een fysieke traan die over haar wang naar beneden droop. Ze veegde hem weg zonder echt te beseffen dat ze dat deed. Ze was moe, doodop, en haar hart voelde zwaar. Ze miste haar moeder. Soms dacht ze even dat ze de bekende geur van de witte poes kon ruiken wanneer ze voorbij haar nest liep - maar dat was natuurlijk niet zo, want Snowdance was al manen dood.

+Thornface eerst

Geschrokken opende Thornface zijn ogen, waarbij zijn hoofd gelijk omhoog schoot. Hij keek gealarmeerd en zwaar ademend om zich heen, maar wat het ook was dat hem net had achtervolgd was er niet meer. Hij lag in de vertrouwde Warrior’s Den, tussen bekende geuren en vachten. Met het besef van de realiteit die tot hem doordrong, verdween ook zijn herinnering aan de nachtmerrie waaruit hij zojuist was ontwaakt. Ondanks dat bleef het zenuwachtige gevoel hangen in zijn lijf, waardoor het niet al te makkelijk zou zijn om terug te gaan slapen. Daarom stond de bruine kater stilletjes op en sloop hij voorzichtig naar de uitgang van de Den. Misschien zou wat frisse lucht hem goeddoen.

Terwijl hij zijn weg naar buiten zocht tussen de slapende katten door, zag hij dat er nog iemand was die niet meer sliep. Bloomburrow leek ook wakker te zijn, wat bevestigd werd toen Thornface oogcontact zocht en hij zag dat haar ogen inderdaad open waren. Had zij misschien ook naar gedroomd? Wat ook de reden was, het was goed mogelijk dat zij ook behoefte had om even de Den uit te gaan. Thornface keek haar dan ook even vragend aan, waarna hij met zijn hoofd naar buiten gebaarde en haar daarna weer met dezelfde vragende blik aankeek. Nu dat hij stil moest zijn tussen zijn slapende Clangenoten was dit één van de zeldzame momenten waarop hij en de witte kattin even dezelfde taal spraken.