Partners in crime

Hij vond het enorm stom. Hij durfde niet eens naar zijn eigen partner in crime toe te lopen, naar zijn beste vriend, naar de kat waar hij zijn leven voor zou geven. In ieder geval nu nog. Straks had hij er een hoop, dan zou hij het waarschijnlijk wat langer overwegen. Maar goed, voor nu was dit een groot probleem. Want hij miste zijn buddy, zijn bloodbrother, zijn zwager. Noemde je dat een zwager? Hij wist het niet helemaal, zijn relaties duurde vaak niet lang genoeg om heel die familienamen ook nog te kennen en herinneren. Toch wist hij dat hij het moest doen, hij moest zijn stomme angst aan de kant zetten en dingen uitpraten met des betreffende kat. Met Tallshadow. Want Tall was boos op hem. Hij had waarschijnlijk een hekel aan hem en wilde hem nooit meer zien. Hij wist het zeker en was totaal niet dramatisch bezig of conclusies aan het trekken. Ace zou niet durven.

Met een steen in zijn maag en de duidelijke angst voor afwijzing liep hij naar de tabby kater. Hij voelde zich enorm klein, ondanks dat hij nauwelijks meer een kat te noemen was door zijn formaat. Eenmaal bij de toekomstig leader keek hij deze voorzichtig aan. "Ehem... Tall?" Voor hem zou nooit het achtervoegsel van deze kat bestaan. Maar eenmaal met het idee dat hij luisterde begon hij zijn woord te doen "Sorry van de afgelopen paar maanden, ik was echt een fox-tail en bedoelde het echt niet persoonlijk... please wees niet boos op me je bent mijn beste vriend- en slapen is echt super koud zonder je- en ik mis je enorm en- en-" Hij haalde diep adem en stopte hiermee zijn geratel, waarna hij met zijn typische schaapachtige blik naar Tall keek. Hij kon gewoon geen leven voorstellen zonder hem...

+ Tall <3

Ace was bang dat zijn beste vriend hem ineens ging onterven en hij weer een preek zou krijgen. Weer moest aanhoren dat iemand waarvan hij hielt boos was en nu een ware hekel aan hem had. Waarom zou Tall hem anders zo ontweken hebben? Hij wilde hem nog niet eens aankijken… De enorme kater was uiteindelijk naar zijn den gelopen, een plek die hij al niet mocht want hier hoorde de tabby niet te liggen, Tall hoorde bij hem in de med den. Maar goed, eenmaal hier kreeg hij een ongeïnteresseerde reactie, waardoor zijn helder groene oogjes groot werden van verdriet. Hij was altijd vrij emotioneel geweest en deze afwijzing hielp ook niet bepaald. In ieder geval had hij het geprobeerd… Hij was nog niet eens uitgepraat toen hij het zware lichaam van de ander op zich voelde, een vertrouwd gewicht in een vertrouwde knuffel. Ace maakte een vreemd, opgelucht geluid en drukte zijn snuit in de pels van de ander, zijn poten rond de ander zijn nek slaand waardoor ze een vrij ongestuurd projectiel werden en zijn vriend misschien wat in zijn grote fluffy vacht verdween. “Ik heb je gemist Tall, leven zonder een P.I.C is moeilijk” echter lachte hij nu wel op een warme wijze, terwijl hij opkeek naar zijn vriend “Je moet nu wel deze stomme den weer uit, ik mis mijn kussen”

Extreem flut postje, maar wel met een mooie persoonlijkheid

Ace keek met een brede grijns naar zijn beste vriend, die hem eindelijk weer terug in zijn leven wilde. De enige manier om dit te vieren was natuurlijk om de ander compleet plat te knuffelen en te bedelven in zijn eigen pluis. Plagend trok hij wat aan het ook van de ander en probeerde zijn tranen in te houden… goed wie houden we voor de gek, de grijze tabby was aan het huilen. Het was een mix geweest van stres, opluchting en geluk die ervoor zorgde dat er nu een spoor door zijn dikke pels werd getrokken door de druppels. “Ja je moet wel te vinden zijn hoor. Anders zijn ze je kwijt, gaan ze een hele reddingsactie organiseren terwijl je gewoon lekker aan het pitten bent in mijn den. En nu zonder apprentice is er weer plek genoeg” Hij grinnikte kort, terwijl een traan op de ander druppelde. “Misschien moet ik ook een nieuwe Spiderfriend halen dan”