The past is the past.

Shark wierp een blik op de prooi die hij had gevangen, maar besloot om er nog niet aan te beginnen. Hij probeerde zichzelf niet uit te hongeren van ellende, maar hij had gewoon de laatste tijd niet echt honger. En hij wist goed genoeg door wat dat kwam. Sinds hij de Elite had verlaten, drongen de nachtmerries zich aan hem op. Hij had met zijn eigen ogen gezien hoe die ThunderClanner Claw had vermoord en de blik in de ogen van zijn beste vriend toen hij op de grond viel. Hij hoorde nog precies de woorden die Claw tegen hem sprak en hij kon zich in zijn hoofd nog precies herinneren waar Claw ongeveer gestorven was. Het bloed dat toen uit zijn lichaam vloeide, was waarschijnlijk allang weggewassen door de regen. Maar zijn lichaam lag daar nog ergens waar hij het begraven had, samen met de tanden die hij had verdiend. Een tand miste; die had Shark van hem overgenomen toen hij leader werd. En nu hing diezelfde tand aan de hondenband van Cobra, samen met de andere weinige hondentanden die Cobra had weten te verdienen. Shark vroeg zich niet voor de eerste keer af hoe de katten in de Elite zouden reageren op Cobra’s leiderschap. Hij had meer compassie van zijn katten gezien dan hij had verwacht. Nyra, Chawl, Yu, Brat, Jackdaw, Shallow, Shifa. Al die katten leken wel zijn kant te kiezen als het ging om Cobra’s leiderschap, maar was dat genoeg? Thora leek ook nog steeds niet helemaal aan Cobra’s kant te staan, maar ze had geen andere keus. Ze was commander en het was meer dan logisch dat ze die positie wilde behouden. Als iemand Claw had verslagen toen hij nog commander was en Claw was verbannen geweest, was hij waarschijnlijk ook niet voor zijn beste vriend opgekomen. En als het andersom was geweest, had hij dat ook niet verwacht. Hij wist hoe het was om uit een omgeving gerukt te worden waar je je het beste voelde en dat wenste hij niemand toe, zelfs Cobra niet. Hij schudde zijn kopje. Nadenken over de Elite ging hem niet verder helpen, niet in dit geval. En dus besloot hij om maar wat nuttigs te gaan doen en zijn omgeving te verkennen. Hij bleef wat binnen de grenzen van zijn nieuwe territorium, maar zijn blik gleed naar een figuur verderop dat zijn geurmarkeringen naderde. Hij bewoog enkel met zijn oortje, maar zei niets. Zijn groengele ogen bleven op haar gericht, wachtend op wat ze ging doen.