Freedje
92
Actief
| |
|  Onderwerp: Bittersweet symphony.  vr 14 sep 2018 - 19:16 | |
| Ze haatte haar leven. Ze haatte haar halfbroer. Ze haatte alles. Alles was haar binnen een korte tijdspanne afgenomen en daar was ze niet blij mee. Eerst haar moeder, daarna haar vader en daarna haar oom. Oom Shark. Hij was uitgedaagd en verbannen. Door iemand in haar eigen familie nog wel. Shark, die zijn uiterste best had gedaan om alle kittens van Claw op te vangen na zijn dood. En nu was hij weg. Door Cobra. Door haar halfbroer. Iemand die ze eigenlijk zou moeten vertrouwen, maar dat absoluut niet deed. Ze was blij dat Chawl tenminste voor Shark was opgekomen; ze was trots op haar broer dat hij tussenbeide was gekomen. Chawl erkende tenminste de moeite die Shark voor hun had gedaan en Jackdaw, haar andere trouwe broer, was voor hem opgekomen toen Cobra Chawl wilde straffen. Ze vertrouwde Cobra niet meer. Ze vertrouwde de Elite niet meer. Toch was dit haar thuis en ze wist dat als haar vader nog leefde, dat hij wilde dat ze hier zou blijven, dat ze haar tanden op elkaar zou klemmen en dat ze het juiste moment zou afwachten. En dat zou ze ook zeker doen. Ze zou hondentanden verdienen, ze zou net doen alsof ze Cobra volgde en uiteindelijk zou ze toeslaan op het moment dat hij dat niet verwachtte. Zij zou de Elite overnemen en groot maken en er was niemand die dat kon veranderen. Cobra was te ver gegaan door Shark ook nog eens van haar af te nemen en dat zou hij weten. En dan had je die trut nog, die Thora die dacht dat ze een hoop kon flikken omdat Shark haar benoemd had als commander. Razor walgde van de manier waarop de tuthola voor Cobra had gekozen in plaats van voor Shark, de kat die in haar had geloofd en haar in eerste instantie een hogere rank had gegeven binnen de Elite. Razor klemde haar kaken nijdig op elkaar terwijl ze haar klauwen uit hun hulzen liet gaan en weer terugtrok. Haar felgroene ogen richtten zich vervolgens op een kat die haar naderde en voor even ontspande ze weer. De barrière die ze voor zichzelf had opgezet, viel even weg en met een iets zachtere uitdrukking dan voordien keek ze in de richting van de kat die ze misschien wel een vriendin kon noemen. “Hé, Yoka,” sprak ze zacht.
+ Eerste post voor Yoka |
|
