Just playing around

Heel even was de vuurrode kitten blij met zijn warme plekje tussen zijn broertjes. Snorrend genoot hij van de warmte die van hun kleine lichaampjes af kwam, zijn moeder zoals gewoonlijk weer nergens te bekennen. En voor een moment deed het hem niet veel, hij hoefde geen aandacht, het enige waar zijn kleine hoofdje mee bezig was, was het langzame dichtzakken van zijn oogjes. Tenminste, dat was tot er een klein vlindertje dom genoeg was om voorbij de Nursery over het gras te fladderen. Dit, zoals met veel kittens, trok meteen zijn aandacht waardoor zijn ogen zich volledig opende en het diertje geïnteresseerd aan staarde. Nog even bleef hij stil liggen, zijn prooi in de gaten houdend terwijl het kalm om zich heen zocht. Maar met elke seconde begon zijn kleine staartje meer te bewegen en wilde zijn kleine spiertjes steeds meer in beweging komen.
Dit was tot het moment dat hij het niet meer trok, hij moest het beestje te pakken krijgen. Het was zijn taak, zijn levensmissie. Voordat de kleine witte verschijning misschien heel het kamp zou verwoesten. Met die gedachte sprong hij snel op zijn pootjes en nam een aanloop naar het beestje tot op het laatste moment wanneer hij zich afzette. Meteen keek hij onder zijn pootjes, in de hoop het kleine ding te vinden. Maar.. Er lag niets, alleen het zand waar zijn poten lichte afdrukjes in gemaakt had. Waar was het gebleven. Hij staarde op en om zich heen om de vlinder weer in zijn zicht te krijgen. Helaas, het was verdwenen. Het moest magie zijn, hoe was het aan zijn sterke jagerspoten ontsnapt. Lang kon hij er echter niet over na denken. Iets anders trok zijn aandacht Een op en neer bewegend prooi. Het puntje van een staart. Perfect prooi natuurlijk. Hierdoor dook hij ook meteen in elkaar en sloop in de richting van de onbekende staart voor hij zich weer afzette op het nietsvermoedende puntje van die staart. Snel wierp hij zijn complete lichaampje op het ding en probeerde het strak in zijn klauwtjes te houden

[open]

Het was al behoorlijk laat toen hij toekwam in het kamp na een lange jacht. De jachtpatrouille had wat langer geduurd dan voorzien, maar ze hadden wel een grote vangst binnen gehaald. Tijdens de patrouille had hij met grote ogen naar de prooi gekeken, aangezien hij al van de ochtend niets meer had gegeten, maar nu kon hij daar extra van genieten. Hij had de prooien op de prooistapel gelegd en er een stevige zwarte vogel, een kauw, vanaf geplukt. De meeste katten waren nog aan het samentongen en maakten zich klaar voor de nacht. Zelf zonderde de kater zich een beetje af. Hij was moe, zijn poten deden zeer van de vele kilometers die hij gelopen had en hij wilde de andere ook niet storen in hun huidige routine. Normaal zette hij zich wel bij hen. Hier zat hij dan, vlak bij de nursery, zijn prooi voor te bereiden. Een vogel als deze was enorm lekker, maar je moest er eerst voor zorgen dat de pluimen en veren wat werden verwijdert. Hij spuwde een hap veren uit toen er plots een gewicht op zijn staart viel. Hij hoestte de laatste pluimpjes weg en draaide zich om. Dat kater, die gelukkig een iets dikkere vacht had, trok even zijn wenkbrauw op waarna een kleine glimlach op zijn snoet verscheen. Hij probeerde zijn staart los te trekken en om het de kitten, Blazingkit, moeilijker te maken om zich vast te houden aan de staart.

Zo goed als zijn eerste prooi in magie op was gegaan onder de greep van zijn sterke jagerspoten, bleef deze grotere stil liggen onder zijn klauwen. Hoewel hij wel een spuwend geluid hoorde was dit wel een stukje verderop. Dit kon niets met zijn prooi te maken hebben. Het kon toch niet zo snel al voorbij zijn. Nee! Het speelde voor dood. Daar zou dit slimme katertje niet intrappen, dit zorgde er dan ook voor dat hij ook zijn kleine tandjes erin probeerde te werken. Dat was het moment dat zijn prooi eindelijk onder hem begon te bewegen. Het begon terug te vechten! Hij kon het niet laten gaan! Hij moest iets bedenken dus rolde hij maar op zijn rug om het zo lang mogelijk in zijn klauwtjes te houden. Het in zijn ogen gewaagde gevecht dat hij met zijn prooi had was echter van korte duur wanneer het zich los trok. Maar in plaats van te vluchten bleef het daar. Het pestte hem door in zijn zicht te blijven. Nog steeds op zijn rug gelegd sloeg het katertje zijn pootjes uit naar zijn prooi, hoewel dit niet mocht baten bleef hij ernaar slaan. Waar was zijn kop, die moest hij zien te vinden. Met die gedachte volgde hij dan ook de rest van het lange uitgerekte lichaampje opzoek naar de kop. Maar dit was niet het lichaam, het zat vast aan een veel groter beest. Zijn oogjes vergrootte. Dit moest een monster zijn, hij moest iedereen beschermen tegen dit monster. Blazing draaide zich dan ook snel op zijn korte pootjes en zette zich af. Met gespreide pootjes landde hij op de rug van het monster terwijl hij erin probeerde te happen, iets wat echter alleen maar zorgde voor een bekje vol met haar.

Hazelnut moest toegeven dat hij zich wel amuseerde bij het zien van wat de kitten deed. Hij probeerde het spel mee te spelen door zijn staart los te trekken, door de kitten een uitdaging te geven. Wat hij echter niet had zien aankomen, was dat Blazingkit plots bovenop hem sprong. Hazelnut had niet zo heel vaak contact met de kittens uit de nursery dus hij wist niet direct hoe hij daar op moest reageren. Niet dat de kit schade aanbracht, dat was het niet. Hij besloot om niet de kwade warrior te zijn en het toe te laten. Waarschijnlijk zou een ander al lang gezegd hebben dat de kitten moest stoppen, maar dat was hier niet het geval. "Je hebt me!" mauwde hij dramatisch, duidelijk makend dat het 'speeltje' ook een levend wezen was. Hazelnut liet zich voorzichtig op zijn zij vallen, om de kitten niet te pletten. Met zijn staart probeerde hij de jongeling van zich af te kriebelen, of op z'n minst af te leiden van zijn huidige actie.

Het toch lichtelijk angstaanjagende monster was veel groter dan hij had verwacht. De kitten moest zijn pootjes compleet uitspreidden als hij hem überhaupt te pakken wilde krijgen, maar dat had hij ervoor over. Hij zou Shadowclan redden, hij zou een held worden! Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde de kitten zijn tandjes in het beest te zetten tot hij een harde mauw hoorde. Meteen schoot zijn kop omhoog om de grote kater strak aan te staren met wijde blauwe ogen. Het was geen monster, het was een andere kat. Wat was zijn naam ook alweer.. Hazel nog iets. Hij hield zijn kopje even schuin om de naam te proberen te herinneren tot hij de vacht onder zijn pootjes voelde bewegen. Het viel op, het monster viel om! Nee wacht, het hoorde bij de kat. Hij had een warrior naar de grond gebracht! Even staarde hij afgeleid naar de nu liggende warrior voor hij een kriebel op zijn rug voelde. Meteen spande zijn spiertjes zich weer aan voor de aanval en draaide zijn kop naar de staart. "Jij weer?!" riep hij naar de staart, zijn aandacht weer compleet afgeleid van de kater waar hij de naam nog steeds niet van herinnerde. Zijn klauwtjes sloeg hij weer snel naar het lange ding waarna hij er weer bovenop probeerde te duiken.