We are the heroes of our time.

Met een kleine grijns om zijn lippen keek Thistlefang naar de zwoegende apprentice die tegenover hem stond. Hij had voor deze middag de training van de kat over mogen nemen omdat zijn mentor opeens ziek was geworden en hij had er het beste uit proberen te halen. De apprentice was een waardige tegenstander, maar hij moest nog veel leren. Toch geloofde Thistle dat deze apprentice de Clan zou redden (dramatisch Avatar deuntje). “Oké, laatste actie,” zei Thistle en gaf de apprentice een bemoedigend knikje. De apprentice zette zich af en kwam naar hem toe rennen. Thistle zette zijn achterpoten schrap, sprong over de apprentice heen en wilde zich omdraaien, maar niet voordat hij een harde trap tegen zijn achterpoten kreeg en hij onderuit ging waardoor hij met zijn neusje niet al te zacht over de grond schaafde. “Oef,” bracht hij uit, even met zijn ogen knipperend omdat hij sterretjes zag. Toen hij daar van was genezen, kwam hij overeind en keek de apprentice onder de indruk zijnde aan. De zwarte kat legde hem uit dat hij gewacht had tot Thistle over hem heen was gesprongen; hij had een schijnbeweging gemaakt om Thistle te doen geloven dat hij uit wilde halen en had, nadat Thistle was gesprongen, direct met zijn achterpoten uitgehaald naar die van Thistle. Het was een slimme actie geweest en Thistle nam hem in zijn gedachten op zodat hij de actie kon overbrengen aan zijn apprentice, als hij die ooit zou krijgen. Als het aan Butterstar en Smokegaze lag, zou dat waarschijnlijk voor de komende twintig moons nog niet het geval zijn. Ach ja. Dan maar lekker luieren in de nursery met kittens die over hem heen kropen, hij vond het prima. En dus liep Thistle met een kleine grijns samen met de apprentice terug naar het kamp. De schemering begon inmiddels te vallen en de tabby liep naar de nursery zodat hij nog een laatste glimp van Faintkit op kon vangen voordat ze van haar ouders moest gaan slapen. Hij kwam Fainkit’s nietsziende ogen echter niet als eerste tegen; wel de amber, bijna goudkleurige ogen van Whitekit. “Dag meneer,” zei hij met een flauw grijnsje. “Zou u mij toestemming willen verschaffen om binnen te mogen komen?” Zijn stem klonk niet bekakter klinken en met een speelse grijns keek Thistle naar de kitten, wachtend op antwoord.