Overwhelming

Blackkit zat in een hoekje van de nursery, helemaal opgekruld. De andere kittens speelden in het midden één of ander druk spelletje. De zwarte kitten had eerst geprobeerd mee te doen, maar hij was jong dus hij kende het nog niet en hij kon door hun drukte niet opletten wanneer ze het probeerden uit te leggen. Daarom was hij maar aan de kant gaan zitten. Vanaf hier kon hij rustig meekijken, zonder in al het kabaal meegezogen te worden. Van al dat kabaal kreeg hij hoofdpijn. Plots merkte hij een andere kitten op, niet zo ver van hem vandaan. Zij zocht misschien ook de rust op; in ieder geval keek ze niet echt in de richting van de spelende kittens. Nieuwsgierig kroop het jonge katertje op de ander af. "He!", piepte hij vriendelijk ter begroeting. Nieuwe rustige vriendjes leren kennen was altijd leuk!

+Faintkit eerst

Eerder waren wat vriendjes van haar gaan spelen, een of ander wild vecht spelletje. Hoewel Faintkit haar vriendjes super leuk vond, vond ze de spelletjes soms iets té wild. De kitten snapte niet hoe ze altijd haar te pakken wisten te krijgen, ze hield zich toch zo stil? Misschien had het weer met dat 'zien' te maken. Heel veel deerde de poes het niet, ze vond gewoon praten en verhaaltjes horen ook heel leuk. Bovendien kon ze vanaf hier haar vriendjes aanmoedigen! Af en toe deed ze dat ook, al had ze geen idee dat ze haar rug naar hen toegekeerd had. Plots kwam er echter nog een supporter aan, ze hoorde en rook hem. "He!" klonk er. De poes draaide haar oortjes zijn kant op en glimlachte. "Hey hey!" volgensmij was dit Blackkit, het broertje van Greykit en Whitekit, die ze beiden al ontmoet had. "Jij bent Blackkit, toch?"

Blackkit knikte enthousiast als antwoord, al maakte hem dat een beetje duizelig. Hij ging zitten met een plofje en realiseerde zich absoluut niet dat het poesje dat helemaal niet kon zien. Ze had misschien wat rare ogen, maar sommige kittens hadden ook andere kleuren ogen dus dat was normaal. Hij had geen flauw idee welke kleur zijn eigen ogen waren - nu nog kittenblauw, natuurlijk, net zoals zijn siblings, maar dat kon hij niet weten. "Wie.. Jij?", vroeg hij, zijn piepstemmetje hoog en relatief luid wat eigenlijk ook zeer deed aan zijn eigen oortjes; maar in ieder geval was het niet zo erg als de luide kreten van de spelende kittens verderop waar hij regelmatig even heen keek als om te zien dat er nog niemand doodgegaan was.

Uhm, ze kreeg geen antwoord. De poes rook echter de geur van de andere twee kits sterk om hem heen en ook zijn geur herkende ze al een beetje, dus ging ze er maar vanuit dat dit inderdaad Blackkit was. "Wie.. Jij?" klonk zijn piepstemmetje hoog en wat luid voor haar gevoelige oren. De poes trok daar dan ook even meer, maar zei er niets over. "Ik ben Faintkit!" miauwde ze enthousiast en vriendelijk. "Ik ben mijn vriendjes aan het aanmoedigen," jep! Want ze was een goed persoon en wilde graag dat haar vriendjes wonnen in dit wilde... Vreemde spel dat ze speelden. "Ik heb jouw broertje en zusje ontmoet, ze zijn lief," Whitekit was een beetje wild, maar wel lief en Greykit was haar officiële partner in crime! Met Blackkkit kon ze het vast ook wel goed vinden, hij klonk aardig.

Hij zag dat de poes iets met haar oren trok en hem niet echt aankeek, waardoor hij zich afvroeg of hij iets verkeerds had gedaan. Blackkit knikte zijn kopje vragend wat scheef en schoof toen wat op, zodat hij nu wel in haar gezichtsveld terecht moest komen. Want zo werkte het toch? Blackkit glimlachte opgewekt toen ze zei dat zijn siblings lief waren. Ja, ze waren de liefste! "Gjey en Bjack jief!", piepte hij vrolijk, iets zachter deze keer; vooral voor zijn eigen arme oortjes. Hij keek weer even snel opzij naar de nog altijd luidruchtige kittens. Ze maakten hem nerveus, hoe ze zoveel lawaai maakten en geen twee seconden stil zaten. "Jij.. Nie.. Meedjoen?", vroeg hij aan het poesje. Ze zei dat ze haar vriendjes aanmoedigde, maar waarom deed ze niet gewoon mee? Hij deed dat omdat hij het moeilijk vond om te snappen wat ze nu eigenlijk deden en omdat hij toch te jong en te snel afgeleid was - maar wat was haar reden? Ze was veel ouder dan hem en ze klonk heel vriendelijk!

Ze hoorde zijn ademhaling verplaatsen van links naar rechts, waar ze uit op maakte dat hij wat was verschoven. Oh, nouja, misschien zat hij gewoon niet lekker. "Gjey en Bjack jief!" piepte de ander vrolijk. Faintkit gniffelde zachtjes door zijn kitten woordjes die nog lastig te verstaan waren, ze kon ervan genieten. "Jij.. Nie.. Meedjoen?" Oh! Met het spelletje bedoelde hij? Faintkit vond het lief dat hij interesse in haar had. "Oh, nee, ik hou niet zoveel van drukke spelletjes, ze zijn heel moeilijk," oh ja! Het kwam natuurlijk doordat ze neit kon 'zien' zoals haar mama had gezegd. Nog altijd snapte Faintkit dat niet helemaal goed, maar vaak begrepen katten het beter wanneer ze het hen vertelden. Whitekit had het ook daardoor gesnapt. "Mijn ogen zijn namelijk een beetje stuk," plots bedacht ze wat er was voorgevallen met zijn broertje. "M-maar ze kunnen wel pijn voelen!" vertelde ze er dan ook haastig achteraan, zodat die fout niet twee keer gemaakt zou worden door de broertjes.

Blackkit knikte instemmend toen ze zei dat ze het moeilijk vond om mee te doen met die drukke spelletjes. "Ik ojk!", mauwde hij vrolijk, blij dat hij iemand zoals hem had gevonden - iemand die al dat druk gedoe niet kon volgen. Haar volgende woorden deden hem echter fronsen. Huh? Kapotte oogjes? Even richtte hij zijn blik weer op de druk spelende, afgeleid door hun luid gepiep - maar hij deed zijn best om zich te blijven focussen op de poes voor hem. "Oogjes.. Kapjot?", mauwde hij, verbaasd. Kon dat dan niet gerepareerd worden? "We mjoeten ze fixen!", mauwde hij. Het was niet eerlijk dat Faintkit kapotte oogjes had, maar er was vast wel een manier om dat te verhelpen. Misschien konden ze er kruiden op smeren, of misschien moesten ze een offer maken aan Starclan, of misschien konden ze proberen om wat het ook was dat Faintkits oogjes kapot maakte weg te halen!