Back to where we came from.

Een rustige blik was te vinden in zijn gele en als de zon erop scheen haast goudkleurige ogen, zijn mond vertrokken tot die eeuwige streep in welke het altijd vertrokken was. Het was niet alsof hij niet kon lachen, maar naar zijn idee was het nogal dom om met een grote glimlach op je gezicht rond te lopen als er niets was wat leuk was. Daar verschilden de mening van hem en Meltingglacier ontzettend in; als het aan haar lag, liep ze de hele tijd met een glimlach om haar lippen gekruld rond. En als Coldstreak dan droog aan haar vroeg wat er zo leuk was, keek ze hem aan alsof hij van een andere Clan afkomstig was en zichzelf geïnfiltreerd had in hun Clan. Hij grinnikte lichtelijk als hij dacht aan de reacties die ze soms op elkaar konden geven. Het was vreemd hoe hun vriendschap zich ontwikkeld had, maar hij was er best wel blij mee. Hij vond de meeste Clanmates ontzettend irritant en zij was de enige – op een paar uitzoneringen na – die hij nog redelijk kon tolereren. Zeker nadat zijn vader het onverwachte, mind blowing nieuws aan hem verteld had. Hij was een half-Clanner. En niemand van zijn Clan mocht dit weten. En nadat zijn vader hem dat had verteld, was hij uit Coldstreak’s leven verdwenen alsof het er niet meer toe deed. Coldstreak was te weten gekomen dat de moeder die hij altijd voor de zijne had beschouwen niet eens zijn moeder was en had nooit aan haar durven vragen of ze dat wist of niet. Of nou ja. Natuurlijk wist ze dat ze zijn moeder niet was, maar hij vroeg zich af of ze zijn werkelijke afkomst wist. En hij wist dat zijn moeder ergens in RiverClan moest wonen, maar dat maakte het er niet veel beter op. Zijn moeder en zijn vader hielden beiden niet van hem. Als dat wel zo was, had zijn moeder zich bij haar gehouden en had zijn vader wel wat beter gereageerd toen hij het nieuws vertelde. Het was dan ook daarom dat Coldstreak niet veel katten toeliet in zijn leven, bang als hij was om opnieuw gekwetst te worden. Hij keek geïrriteerd naar de reflectie van zichzelf in het water en klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij met zijn poot naar zijn eigen spiegelbeeld zou slaan. Hij vond het vreselijk dat hij bijna een exacte kopie was van zijn vader, maar het was nu eenmaal zo en daar was niets aan te doen.