Hot dot !

Het was haar vermoeidheid die ervoor gezorgd had dat ze iets eerder moest gaan slapen dan de andere kittens. Ze had voordien gespeeld met een andere kitten en was daar vrij snel moe geworden. Haar moeder had aangegeven dat het normaal was en dat het wel over zou gaan, maar Dotkit had de bezorgdheid in haar stem heus wel opgemerkt. Faintkit, haar jongere zusje, was blind en haar ouders waren bezorgd dat Dotkit ook een aandoening zou hebben waardoor ze niet of bemoeilijkt apprentice kon worden. Dotkit wist dat het er dik in zat dat Faintkit geen apprentice zou worden door haar blindheid, maar er was een deel in haar dat dat probeerde te negeren. Ze had altijd voor zich gezien hoe Faintkit, Thawkit, Mossykit en zijzelf samen apprentices zouden worden en ze vond het moeilijk om van dat idee af te wijken. Ze schrok op toen ze een poot tegen haar zij voelde trappen en grinnikte omdat ze al wist wie het was. En ze hoorde ook aan de toon van Faintkit’s stem dat ze het opzettelijk had gedaan, al dacht ze werkelijk dat ze Dotkit om de tuin kon leiden door de onschuld zelve te spelen. “Faintkit,” zeurde ze, maar het klonk niet geïrriteerd. Nee, het klonk alsof ze het allemaal wel grappig vond. Ze nam, als ze niet te moe was tenminste, elke gelegenheid om met haar zusje te spelen aan, zo ook deze. Ze kwam overeind en gaf haar zusje een trap terug, maar deze was nauwelijks voelbaar. “Wilde je hier wat aan doen?” sprak ze op een uitdagende toon tegen haar, de toon van haar stem gevuld met ondeugendheid. “Wel, kom dan hier, ShadowClanner!” Ze lachte en haalde nogmaals uit met haar poot naar haar zusje, nu mikkend op haar oortje. Maar nooit te hard. En altijd dicht in de buurt staand zodat haar zusje zeker genoeg kans maakte om haar terug te raken, maar nooit te dichtbij zodat het gevaarlijk werd voor hun beiden of voor haar blindheid.

Onder de indruk zijnde keek Dotkit naar haar zusje toen deze een stap achteruit deed en precies haar pootje wist te ontwijken. En even speelde er hoop op in haar binnenste. Hoop, dat ze het toch zou maken als apprentice en dat Butterstar misschien een speciaal trainingsschema zou geven zodat haar zusje gewoon haar warriornaam kon krijgen en niet een eldernaam. “Goed ontweken!” riep ze uit, even uit haar rol vallend. Ze stopte met bewegen toen haar zusje diep na leek te denken en snorde luid toen ze met een naam aan kwam zetten. Een naam die ook nog eens bij een echte ShadowClanner paste, maar dan wel weer benadrukte aan wat voor handicap ze leed. Het was een mooie naam en als Faintkit het nog steeds mooi zou vinden als ze ouder zou zijn, hoopte ze dat Butterstar de naam aan haar zou geven. “Wel, Faintgaze,” sprak ze op een grommende toon uit alsof ze een ShadowClanner was. “Ik ben de sterke, nieuwe RiverClandeputy en mijn naam is Dotflow.” Ze liet haar tanden zien, ook al zou haar zusje dat niet weten. Ze zag dat haar zusje haar poot optilde en sprong snel in die richting zodat ze expres geraakt zou worden. Ze vond het leuk om te zien dat haar zusje plezier had en wist dat ze het minder leuk vond omdat ze haar tegenstander niet kon zien en dus soms ook onmogelijk kon raken als de kittens niet meewerkten. Kittens waren nu eenmaal niet zo begaan dat ze rekening hielden met de beperking van een ander, maar Dotkit was de uitzondering op die regel. Zeker wat haar zusje betrof. “Auw, gemene ShadowClanner,” gromde ze. “Ik zal je laten boeten, Faintgaze!” En vervolgens haalde ze speels, met ingetrokken klauw natuurlijk, uit naar de borst van haar zusje, een lach opkomend dat verraadde waar ze zich momenteel bevond.