[Clan-event] Away on vacation/Viva la revolution

Hmpf, rude. Via via had ze gehoord dat ze vandaag zichzelf maar op een excursie moest nemen door het territorium of op een andere manier nuttig maken, gezien haar mentor vandaag niet van de partij leek te zijn. Hoewel Wolfpaw het natuurlijk niet zou laten zien, irriteerde het haar mateloos dat de gestreepte kater geen aandacht aan haar besteedde. Alsof hij iets beters te doen zou hebben, zeg. Wolfpaw iniedergeval duidelijk niet, want nadat ze inderdaad eventjes braaf gejaagd had was haar geduld opgegaan en begon ze zich in het kamp te vervelen. De warrige poes stond op het punt om Slatefur lastig te gaan vallen, toen opeens het schaap van de clan de rots van haar mentor op klom. Met vernauwde ogen keek ze vijandig toe terwijl hij zijn praatje deed."Zoals sommige al gemerkt hebben zijn Tall en Acorn voor een bepaalde tijd weg op een of andere vakantie. Ik weet niet voor hoe lang ze weg zijn en waar ze heen zijn gegaan, als andere dit wel weten hoor ik het graag" oké, wát? Wolfpaw trok verbaasd haar ogen open en zwiepte woest met haar staart toen het besef tot haar doordrong. Tallstar had gewoon, poef, besloten dat hij haar trainingen kon laten zitten en even op vakantie kon gaan? Als zij geen vrije dagen kreeg, kreeg hij dat ook niet. Bovendien was ze net als de Medicine cat, behoorlijk beledigd dat ze niet mee gevraagd was. Ze werkte er hard genoeg voor, hoor. Soms dan.
Acefray ging door en besloot opeens dan maar de taak van leader op zich te nemen. De harige kater strooide met bevelen hier en daar en oh boy, Wolfpaw was not having it. Met nog een zwiep van haar staart kwam ze overeind, absoluut niet bang om haar stem te laten horen. "Ja hallo, wie heeft opeens besloten dat jij de bevelen uit mag delen, Acefray?" Mooi niet dat ze haar nietsnut van een stiefvader dit zooitje zou laten regelen. "Ík stel voor dat, gezien onze leader en deputy ons aan ons lot over hebben gelaten, we zelf maar de touwtjes in handen moeten nemen. Duidelijk vinden ze hun verantwoordelijkheden niet belangrijk genoeg," oftewel, kennelijk vinden ze mij niet belangrijk genoeg. Snik. "Ik bied mezelf en... eh, Slatefur aan om dat te doen," Oh nee, haar vriendin zou hier niet buiten kunnen blijven. Wolfpaw was namelijk net slim genoeg om te snappen dat zij, als apprentice, niet snel zo 1 2 3 leader zou kunnen worden. Maar met een volwassen kat aan haar zijde...

Tag: Acefray, Slatefur, iedereen.

Dit kon je niet menen, dit kon gewoon niet waar zijn. Russetfur had haar best gedaan om respect voor de clanleader en deputy te behouden, maar nu dit was gebeurd, leek het volledig weggeëbd te zijn. Russetfur vouwde haar oren steeds meer naar achteren terwijl ze de woorden van Acefray over zich heen liet komen. Hij was de medicine cat en had daarbij enige recht om de clan bijeen te spreken, daar zou Russetfur niet tegenin gaan. Dat Acefray het er echter over had dat wanneer Tallshadow en Acorndust weer terug zouden komen en ze dan gewoon verder zouden met hun rangen, daar was de rossige kattin het dus helemaal niet mee eens.

"Je kan niet gewoon op vakantie gaan van rangen die gegeven zijn door Starclan!" Klonk dan ook de felle, ietwat kwade stem van Russetfur. "Hoe kunnen die twee dat maken en hoe kunnen wij als Clan hiermee akkoord gaan?" Grauwde Russetfur vervolgens fel, waarbij ze haar gezicht naar de rest van de clan toe keerde en vervolgens weer naar Acefray keek. Acefray, de medicine cat, Starclan moest toch wel tegen hem gesproken hebben, of misschien ging dit nog komen. Russetfur kon niet geloven dat haar moeder bij deze gebeurtenis gewoon stil op haar kont tussen de sterren zou zitten. Nee, haar moeder was daar te trots voor, ze wist zeker dat ze de eerste beste kans zou grijpen om bij een droom van Acefray binnen te dringen en op wat voor manier dan ook, actie zou ondernemen. "Hier moet wat aan gebeuren en wij als Shadowclan kunnen dit soort acties niet meer veroorloven!" Ging ze vervolgens verder, haar stem luid, kwaad en standvastig. "Na alles wat er gebeurt is met de Journey, de Bloodclan die ons territorium in beslag heeft gehad. Ja, we hebben ons gebied weer terug, maar ons gebied is nog steeds herstellende en dan denken die twee malloten even met vakantie te kunnen?" Ging ze verder. Haar doel was om de clan op te hitsen, actie te krijgen, commotie te schoppen. "En wat denken ze? Dat terwijl zij weg zijn alles gewoon goed blijft gaan? Ze laten ons stikken, terwijl gevaren en oorlogen nog elke dag op de loer liggen!" Ging ze verder, ze hief haar staart recht op en liep heen en weer, wachtend op reacties.

TAG: Hele Clan

Nightblood keek toe hoe een grijze tom zich op de hoge rots verplaatste en de clan bijeenriep. Normaliteit hoorde dit gedaan te worden door de clanleader of deputy maar deze leken met verlof te zijn. Een zogenaamde vakantie. Waarschijnlijk hadden de twee niet goed de kleine lettertjes gelezen toen ze beide hun positie aan hadden genomen. Er was geen tijd voor rust of vrije dagen. Elke dag moest er gewerkt worden zodat de clan sterk en gezond bleef. Ze waren nog net een paar moons terug op hun oude gebied, een gebied dat verwoest was en nog ook eens overgenomen was door moordlustige katten, dachten Tallstar en Acorndust dat de Bloodclanners zich hier bij lieten? De kans was groot dat oorlog op loer lag. En niet eens van de bloedkatjes, maar ook andere clanners konden rare dingen in hun kop halen. Acefray, de kat die dus op de rots gesprongen was en nu dingen die clan toeriep, leek de leiding te nemen nu Shadowclan zonder Leader en Deputy zat. Zijn nekharen rezen overeind. Niet om het feit dat de grijze tom nu het clanleadertje speelde maar om het feit dat het maar gewoon als oké gezien werd dat de twee belangrijkste katten de clan in de steek gelaten hadden. Shadowclan werd gewoon aan het lot overgelaten. Wat voorn idiote was je dan wel niet? Hoe in Starclan’s naam waren hun geaccepteerd door hun voorouders? Was Starclan hun ogen kwijt? Hun gezond verstand? Gelukkig leek Nightblood niet de enige te zijn met deze mening. Wolfpaw ging al snel tekeer, evenals Russetfur. De rode she-cat sprak zijn gedachtes uit en om haar bij te staan opende hij nu ook zijn mond. “Een ware Clanleader en zijn Deputy zouden nooit hun Clan zo aan hen lot overlaten” Mengde hij zich. Zijn stem steenhard. “Wat als ze ons weer in de steek laten? Wanneer er echte moeilijkheden zijn? Denken jullie werkelijk dat deze twee katten ons zouden helpen wanneer er crisis uitbreekt? Ik durf te wedden op Starclan’s naam dat ze dan al weer op vakantie zijn wanneer er hinderpalen zijn!” Voegde de zwarte tom er nog aan toe. Het liefst zou hij niet willen roepen dat ze in opstand moesten komen maar daar wachtte hij nog op. De oudere warrior wou eerst weten welke katten achter hem stonden voor hij een hele revolutie zou beginnen.

Tag: Russetfur - hele clan

De clan was in disarray en hij snapte ergens ook wel waarom. Tallstar en Acorndust waren hem ertussen uit geknepen terwijl de clan nog bezig was met het heropbouwen sinds de Journey en het gevecht met Bloodclan. Het was dan ook een vreemd gevoel van woede dat door zijn lichaam heen ging. Nightcurse was niet iemand die echt uitgesproken gevoelens voelde, meestal hield hij zich neutraal met dit soort dingen. Alles, behalve het brandend vlammetje van ambitie dat altijd in zijn borst zou branden. Zijn tweekleurige ogen gelden dan ook over de katten die aan het woord waren. Van Acefray, die de clan bij elkaar riep, tot Russetfur de dochter van de oude leader Innerstar, die uit woede sprak dat hetgene wat ze deden niet door de beugel kon. De witte kater had besloten zich niet te bemoeien met het hele gebeuren en was dan ook aan de uiterste rand gaan zitten. Hij genoot van de chaos die heerste in de clan, dit was waarvoor hij leefde. Dit was wat hij wilde bereiken, dit wilde hij gaan doen. Hij was de chaos die in Shadowclan zou komen.

Tijden waren snel veranderd; zo ook Serpentpaw. Nadat de clans teruggekeerd waren in hun thuisgebied had de zwarte apprentice zich misplaatst gevoeld. Als jonge apprentice had ze vele vrienden gemaakt uit andere clans, tijdens de journey, in de bergen en zelfs vlak na hun thuiskomst. Nu waren die vriendschappen veranderd. De chaos die zich afspeelde in Shadowclan hielp er niet bij om het gevoel van loyaliteit die Serpentpaw moest voelen, te laten ontwikkelen. Het bleef allemaal onjuist voelen en het zorgde voor een onzekerheid en wantrouwen. Want was was een clan die niet stabiel was? Hoe kon je je dan thuis en veilig voelen? De apprentice luisterde naar de woorden van Acefray die door het kamp heen galmde, die vertelde wat de huidige stand van zaken waren. Tallstar, hun leider was weg, samen met hun plan b, de deputy, Acorndust. Serpentpaw vernauwde haar ogen en zwaaide met haar lange, dunne zwarte staart. Hoe kon dit gewoon gebeuren? Toen Wolfpaw begon met spreken, maar deze al snel overstemd werd door de razende Russetfur deed ze een paar stappen naar achteren. Ook Nightblood was kwaad en begon zich uit te spreken. Serpentpaw keek niet over haar schouder terwijl ze een aantal stappen naar achteren deed en botste vervolgens tegen de jonge, witte Warrior Nightcurse aan. Ze vouwde haar oren een beetje naar achteren en keek ongemakkelijk naar de al net zo stille witte Warrior. "Wat moeten we nu?" Murmelde ze zacht, waarna haar blik terug gleed naar de commotie die er ontstond.

TAG: Nightcurse

Haar vader had het voor elkaar hoor, hij was er vandoor gegaan samen met de Tallstar en had de hele clan in rep en roer achter gelaten. Niet dat het haar wat boeide wat haar vader deed, alleen dat katten mogelijk raar naar haar zouden kijken omdat ze zijn dochter was. Misschien zouden ze haar wel de schuld geven, terwijl haar vader degene was die de clan in de steek had gelaten. Ze wist dat als ze dat niet wilde hebben ze misschien moest spreken. Laten merken dat ze niks te maken had met het hele gedoe. Ze begreep niet alles van wat er gaande was, maar het was duidelijk dat wat haar vader had gedaan voor chaos had bezorgd. "Waarom moest hij dit nou doen?" Vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Haar stem kwam waarschijnlijk toch niet over alles heen, gezien ze maar een kitten was. "Nu hopen dat niemand het op mij gaat afrekenen." Want ergens wist ze dat dat een mogelijkheid was. Haar vader had haar en de clan in steek gelaten en ergens deed dat pijn. Ook al zou ze het niet toe willen geven. Voorzichtig liet ze haar blik langs de grotere katten gaan, afwachtend wat er zou gebeuren.

Marshkit volgde alle gebeurtenissen met volle interesse. Voor hem wat het net een poppenkast vol actie. Hij vond het leuk om te zien en volgde alles wat er gezegd werd. Toch hield hij zich verder stil en afgezonderd, zoals de meeste kittens. Niemand zou naar een kitten luisteren, dus waarom zou hij zich er ook in mengen? Later zouden katten wel naar hem luisteren, dat wist hij zeker. De blinde Elder, Slatefur begon nu Nightcurse en Russetfur te commanderen. Toen hoorde hij de stem van Beechkit, dochter van Acorndust. Marshkit luisterde naar haar woordjes en wiebelde vervolgens met zijn oren. Hij bedoelde het niet gemeen, wat hij zei, maar als gemeen kon het zeker opgevat worden. "Omdat jouw vader gewoon een enorme mouse-brain is en geen Deputy kan zijn," sprak ze kitten zonder pardon. "En als jij niet op je vader lijkt, zal niemand het jouw kwalijk nemen," ging hij verder en keek met een grijns naar Beechkit.

TAG: Beechkit

Hij zat net lekker te genieten van alle chaos die gebeurde in zijn clan, toen hij bijna omver gegooid werd. Een duistere glans gleed over zijn ogen heen terwijl hij zich omdraaide, maar merkte al snel dat het Serpentpaw was, een apprentice net iets jonger dan hem. Hij knikte rustig en probeerde zijn kalmte terug te vinden. "Stil blijven en genieten," zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. "Ik vraag me wel af wat er gaat gebeuren als die twee druiloren terug komen." Zijn woorden waren meer een gemompel, niet zozeer gericht op de kattin naast hem.
Zijn oren gleden echter in zijn nek toen hij opnieuw werd aangesproken, ditmaal door het blinde dingetje genaamd Slatefur. Hij snoof geïrriteerd en kwam overeind, waardoor hij ondanks zijn jonge leeftijd, boven de kattin uittorende. "En wie maakte jou leader, Slatefur?" Hij sprak haar naam koud uit, deed moeite om 'm niet uit te spugen. Aan de ene kant mocht hij wel de patrouilles gaan doen, maar hij zou geen bevelen opnemen van dat.

Tag: Slatefur & Serpentpaw

Rustig keek Cricketpaw naar wat in het kamp aan het gebeuren was en onrustig plooide ze haar oortjes weg in haar nek. Alleen al aan de woorden die de Medicine cat uitsprak zorgde ervoor dat ze rutseloos werd. Ze voelde de woede van de clan opborrelen en als een snel verspreidende epidemie leek ze elke kat naar te slaan, een voor een. Eerst was het Wolfpaw die met de infectie van woede kwam opzetten en schuchter kwamen de nekharen van de jonge apprentice overeind. Ze vond het alles behalve aangenaam wat er aan de hand was, maar ergens wist ze dat ze haar mond moest houden. Of.. Niet? Het leek haar allemaal een beetje boven haar hoofd te gaan. Maar toch wilde ze iets doen om deze onaangename sfeer uit het kamp te verhelpen. Kalm slikte even terwijl de kreten van andere katten deze van de apprentice begonnen aan te vullen. Schreeuwen die heel negatief klonken en alles behalve aangenaam waren. Kort zuchtte de kattin even. Het leek haast een over de top spel... Alleen was dit geen spelletje.. Maar goed beseffen deed ze nog niet. Misschien was het dat wel of het feit dat andere katten de aandacht begonnen te trekken, maar langzaam kwam de kleine apprentice in beweging. Stil en met ingehouden adem benaderde ze de steen waar de fluffy kater op zat. Katten waren door elkaar aan het roepen, elkaar dingen aan het verwijten en ga zo maar verder. Een kattin leek nu de touwtjes in handen te nemen, maar daar leek ook al protest op te zijn. Met haar grote groene oogjes keek de poes op naar de grote kater op de steen. "A... acefray?" klonk er een beetje onzeker. "Kunt u vragen aan starclan wat we moeten doen?" murmelde ze zachtjes tegen hem. Cricketpaw was een weesje geweest van de dag van haar geboorte en had niemand. Ze had geen siblings nog familie en was dus een eenling in de wereld. Ze had wel her en der vriendjes en een kat die haar gezoogd had, maar meer dan dat was er niet. Daarom liet ze ook trillend haar schouders zakken. Het leek alsof haar huis in elkaar aan het storten was, haar enigste familie, Shadowclan... En enkel een handvol katten leken te willen helpen in een goed herstel van de clan. Maar ze had hoop... en met die hoop wilde ze dat hij met de sterrenkatten ging praten. Want in verhalen wisten zij altijd de waarheid.

-Acefray

Ze voelde een kracht in haar opkomen toen meerdere katten haar leken bij te staan. Nightblood, bijvoorbeeld. "Precies!" Galmde Russetfur's stem toen Nightblood had gesproken. Precies. De Leader en Deputy konden niet gewoon even op vakantie gaan wanneer het allemaal moeilijk leek te gaan, of wanneer ze uitgeput waren van alle moeilijkheden van de afgelopen moons. Dan zochten ze maar ontspanning dichtbij. Wisselden ze elkaar maar even af zo nu en dan op een dag, zodat er ruimte was voor een beetje rust en ontspanning. Maar hoe dan ook moest een Leader en/of Deputy altijd aanspreekbaar moeten zijn. Een Leader of Deputy kon er vandoor gaan als er in de naam van de Clan iets moest gebeuren, als er nood aan de man was, als de moonstone bezocht moest worden of een andere belangrijke taak vanuit Starclan. Niet anders.

Acefray begon zich nu uit te spreken. Russetfur had zich er niet mee bezig gehouden toen Acefray zich had uitgesproken tegen Wolfpaw, die had opgeofferd om te Clan te leiden. Even kwam de gedachte bij Russetfur op dat ze het misschien nog wel beter zou doen dan Tallstar en Acorndust ook, een gedachte die een gevoel van pijn en teleurstelling bij haar opriep. Waarom waren Tallstar en Acorndust zo? Van Acorndust had ze sowieso wel beter verwacht, naast al die mysterieuze doden die hij de clan binnen bracht.

Acefray richtte nu zijn blik op Nightblood en haar. Russetfur hief haar kop op en keek ietwat statig naar de Medicine Cat, toch lag er enige sympathie en respect voor de kater in haar harde blik. "Slechte bedoelingen of niet," begon Russetfur, "Ze kunnen het niet maken om de clan zo te laten stikken," ging ze verder, ditmaal probeerde ze een soort kalmte in haar stem te bewaren, al was deze kalmte toch wel met een zekere scherpte gemengd. Russetfur liet de woorden van Acefray tot haar door dringen. Woorden die redelijk waren, maar botste met haar woede. "En toch lijkt het mij ook van groot belang dat ze hun lesje moeten leren en hard," sprak ze, waarna ze haar blik weer over de rest van de clan liet glijden. "Ik ben van mening dat er twee katten aangewezen moeten worden om nu de leiding over te nemen van de clan..." ze zweeg en nu glommen haar ogen fel op. "En laat Tallstar en Acorndust de leiding maar weer terug zien te... winnen," ging ze verder. Ja, Russetfur was er klaar mee.

Sunvoice stond hun bij met een nogal drastische maatregel. Hierop reageerde Russetfur verder niet, maar ze ging ook niet tegen haar in. Commotie was tenslotte wat Russetfur wilde creëren. Wat ze echter niet pikte was toen Slatefur begon te spreken. Ze vernauwde haar ogen en keek naar de blinde Elder. Ze begreep haar woorden, maar kon het toch niet laten om verachtend te snuiven. Het was nu Nightcurse die sprak en Slatefur vroeg wat haar Leader maakte. Russetfur vernauwde haar ogen. "Volgens mij mogen wij ons als clan ons best uitspreken in een situatie als deze. We mogen ook onze woede en verachting laten blijken. Dit kan niet zo en mochten Tallshadow en Acorndust terugkeren, mogen ze best voelen dat we klaar zijn met hun kinderspel," sprak ze. Vervolgens liet ze een ietwat met ironie gevuld lachje horen. "Maar prima, ik hou me straks bezig met de jachtpatrouilles," snoof ze honend.

"Genoeg!" Weergalmde de stem van Acefray nu. Ja, het was begrijpelijk dat de Medicine Cat er klaar mee was. Nu sprak hij eerst Sunvoice aan. Russetfur hield zich stil toen Acefray zich tot Nightcurse wendde en hem aansprak. De laatste woorden van Acefray liet ze goed tot zich door dringen. Hierna hief de rosse poes haar kop op en stak haar borst vooruit. "Precies, we zijn een clan, dus laten we ook ons nu ook weer opnieuw tot een Clan vormen. Hoelang Tallstar en Acorndust weg zijn is onzeker en tot die tijd moeten we verder gaan als een clan. Iemand hier zal de taak van een leider moeten vullen met een rechterpoot aan zijn of haar zijde," sprak ze. "Ondertussen kan Acefray zich er inderdaad mee bezig houden wat Starclan hierover te zeggen heeft," sprak ze en knikte de Medicne Cat respectvol toe. Vervolgens richtte ze zich tot Slatefur, "Wanneer dat rond is, zal ik me bezighouden met de jachtpatrouilles," sprak ze vervolgens tegen de te jonge Elder met respect in haar stem. Russetfur voelde zekerheid door haar anderen stromen en hoopte dat deze zekerheid haar zou helpen bij het voor elkaar krijgen van een soort... revolutie. Zijzelf hoefde niet per se de rol van Leader of Deputy op zich te nemen, al zou ze het zeker niet afslaan als er voor haar gestemd werd.

Nightblood knikte met zijn zwarte kop nadat Russetfur met hem eens leek te zijn. Ook zij was net als hem klaar door geleid te worden door twee kleuters die dachten dat ze konden doen wat ze wouden. Ze waren Starclan verdomme gekozen om te leidde, dat hadden ze kunnen weigeren maar dat hadden ze niet gedaan wat betekende dat ze nu verantwoordelijkheden hadden. Dit bleken ze te weigeren en daarom stemde hij graag mee met het idee van de rossige she-cat. “Russetfur heeft gelijk. Tallstar en Acorndust hebben hun plichten net als elke kat hier in de clan. Hun lappen dit aan hun laars en dat betekend dat ze het nu niet waard zijn om te leiden. De clan heeft stabiliteit nodig, een leidende poot.” Sprak hij nog voor Acefray begon te spreken. Hij waarschuwde Nightcurse omdat hij iets zei tegen de blinde elder maar hier mee bemoeide hij zich niet. Hij had niet gehoord wat de witte tom precies gezegd had maar hij hield van de pittigheid die de jonge warrior bezat. Daarna begon de grijze medicine cat veder te spreken. Zijn staart zette dik op maar voor hij zijn stem kon laten horen sprong Russetfur weer in. Zij sprak zijn gedachtens opnieuw uit en zodra ze klaar was me haar woorden begon Nightblood weer om haar te versterken. “Waarom Sunvoice er op wijzen dat ze zich gedraagt als een kitten terwijl onze Leader én Deputy zich al vanaf het begin zich zo opstellen? Ik vind haar idee niet raar, ze hebben ons de rug toegekeerd nu moeten wij het zelfde doen om hen een lesje te leren.” Sprak hij tussen zijn tanden door. Sunvoice er op aanspreken maar zijn eigen maatje Tallstar die ging hij lopen verdedigen. Dat was gekkenwerk. “Iedereen is er mee eens dat Russetfur de jachtpatrouille organiseert. Omdat Hailstorm en Waspsting niet in de buurt zijn regel ik de eerste border patrols. Zodra de twee she-cats terug zijn kunnen ze het mij betreft weer overnemen.” Hij keek de kamp rond, zijn stem zelfverzekerd.  “Laten we de clan draaiend houden. Acefray, jij heb de eerste lootjes gelegd maar vanaf nu moet je je concentreren op de wil van Starclan. Probeer alsjeblieft asap contact met hen op te nemen, hopelijk hebben onze voorouders antwoorden op onze probleem.” Hij knikte respectvol naar de grijze Medicine cat maar voor nu had hij genoeg gedaan. De tom kon geen drie high ranks opzich nemen. Vooral niet nu de clan z’n chaos was. “Nightcurse en Serpentpaw wij lopen de eerste patrouille.” Zijn blik ging naar de zwarte en witte katten. Hij kon de twee goed gebruiken voor de eerste grenspatrouille.

Tag Russetfur - Sunvoice & Acefray - Hele clan - Nightcurse & Serpentpaw

Serpentpaw wist niet zeker of ze Nightcurse goed verstaan had. Wat? Genieten? De jonge, zwarte kattin was niet zeker of dit het gene was waar ze van kon genieten. Ze besloot echter niet tegen de witte kater in te gaan en gehoorzaamde op zijn eerste woorden. Stil zijn. Toch leek Nightcurse nog wat te willen zeggen. Druiloren. Een mondhoekje kroop ietwat omhoog en ze kon het niet laten om toch lichtjes te grinniken bij zijn woorden. "Zeg dat wel," murmelde ze dan ook instemmend, waarna ze weer zweeg en de commotie binnen de clan volgde. Zeg dat wel. Russetfur leek er van overtuigd te zijn dat andere katten de leiding over moesten nemen. Sprak ze over zichzelf?

Serpentpaw moest toegeven dat Russetfur als een leider overkwam. Ze kon goed spreken naar de Clan toe, straalde zekerheid en stabiliteit uit, iet waar Serpentpaw als jonge kattin toch wel naar verlangde binnen de Clan. Toch was de rosse kattin misschien ietwat dramatisch naar haar mening. Acefray leek klaar te zijn met de hele commotie en probeerde het te sussen en af te kappen, net als Slatefur die taken begon uit te delen. Serpentpaw had bewondering voor de blinde elder, een elder met de leeftijd van een senior warrior. Het laatste wat er gebeurde was dat Russetfur opnieuw sprak over dat anderen de clan moesten leiden en, mochten Tallstar en Acorndust terug komen, ze hun positie terug moesten zien te winnen. Serpentpaw was enigszins geschokt met het offer van de rosse kattin, toch leken vele Clangenoten achter haar te staan. Haar plan was ook niet geheel onredelijk. Nightblood, bijvoorbeeld, stond achter de woorden van Russetfur en opperde Hailstorm en Waspsting op als kandidaten voor de positie als Leader en Deputy. Serpentpaw besloot haar bek te houden, al klonk dat zeker niet verkeerd in haar oren. Toen Nightblood haar en Nightcurse bij zich riep voor een grenspatrouille, sprong de apprentice direct op en voegde zich bij de grote, donkere kater. "Oké, Nightblood," sprak de apprentice met een respectvolle knik naar de Senior Warrior toe.

TAG: Nightcurse & Nightblood. - Volgt de commotie vanaf de zijlijnen.

Dit. Was. De. Druppel. Lionstep haar nekharen waren overeind gesprongen van het hele gebeuren. Tallshadow - ze weigerde hem als leider aan te spreken, zelfs in haar hoofd - was een slap excuus voor een leider. Shadowclan was zwakker met de dag en nu kneep hij er tussen uit? Als het aan haar lag kwam hij nooit meer binnen. Haar blik ging ook van clangenoot naar clangenoot. Heel Shadowclan was ontregeld door dit. Wat had die rattenkop gedacht wat er zou gebeuren als hij vakantie nam? Dat ze gewoon vrolijk verder zouden gaan alsof er niks aan de hand was? Dit was ongebruikelijk. Tallshadow was ongebruikelijk. Als haar moeder er nog geweest was, was dit nooit gebeurd. Haar ogen gingen kort van haar oudere zus Russetfur naar Acefray. "Ik zeg dat als Tallshadow en Acorndust de clan wilt verlaten, ze niet meer naar binnen komen en behandeld moeten worden als verraders van de clan en de Warrior Code!" riep ze luid rond. Haar staart werd twee keer de dikte die hij normaal was. "Je kunt niet zomaar vakantie nemen wanneer het je zint. In een clan heeft iedereen een taak en als je die niet kunt vervullen leg je hem neer of rot je maar op. Het lijkt me duidelijk welke gekozen is door die twee." ze sloeg een keer met haar staart om haar woorden kracht bij te zetten. Dit keer was ze er echt klaar mee en hadden ze bij haar een nieuwe lijn overschreden. Dit was het zwakste regime wat ze ooit meegemaakt had.

De woorden hadden zijn bek nog niet eens verlaten, of hij kreeg al op zijn kop van de Medicine Cat. Nightcurse's oren gleden in zijn nek en hij gromde eventjes, maar wist dat hij de oudere kater nooit aan zou kunnen. Dus legde hij zich voor nu neer bij 't feit dat hij niets kon veranderen aan deze zaak. Hij keek om toen hij zijn naam hoorde en een klein wit pluisje tussen zijn poten vond. "Hallo daar, Whitekit," snorde hij zachtjes, terwijl de kitten een lik over z'n kop gaf. "Onze leader en deputy hebben een vakantie ingelast en hebben de clan achter gelaten. Bijna iedereen is kwaad op ze omdat ze hiermee laten zien dat ze niet geschikt zijn om de clan te leiden," legde hij zo simpel mogelijk uit. Immers had hij ook wel door dat de kitten het niet allemaal zou snappen.
De witte kater keek op toen zijn naam geroepen werd, hij moest dus toch mee op een patrouille. Een grenspatrouille deze keer, samen met Nightblood en Serpentpaw. De zwarte kattin kon hij wel waarderen, Nightblood daar in tegen vond hij een beetje stijfjes. Rustig knikte hij en verlaagde zichzelf richting Whitekit. "Whitekit, ik moet een patrouille gaan doen met Nightblood en Serpentpaw. Ga jij terug naar de nursery? Dan haal ik je zo weer op en kunnen we wat samen doen, oké?" vroeg hij met een warme toon in zijn stem. Nightcurse's oren gleden weer in zijn nek toen hij merkte dat Lionstep sprak. De rossige kattin had vuur in zich, iets wat hij graag zag. Hij genoot van de woorden die ze uitsprak en vond 't ergens zeer jammer dat hij waarschijnlijk misschien toch wel te jong voor d'r was.

Even voelde ze haar lijf trillen bij het besef dat ze misschien uit plaats aan het praten was. Ze wilde niet gemeen overkomen en al helemaal niet afgesnauwd worden. Ze haatte geroep en drukte zoals deze. Ze voelde dan ook al snel tranen in haar ogen prikken. Dit betekende ook dat alles in duigen aan het vallen was en dat was alles behalve fijn natuurlijk. Toen Acefray echter plots zijn stem verhief schoten haar oren schuchter naar achter waarna ze gespannen naar de grond keek. Daar was het dan, een straf of niet dan? Echter volgende geen negativiteit maar woorden die kalmte probeerden te creëren in de chaos dat shadowclan moest voorstellen. Langzaam leek de clan ook wat kalmer te worden bij zijn woorden en nadat hij zijn zegje had gedaan voelde ze plots iets en werd ze zowat van de grond gegrepen. Verrast keek ze op, waarna ze met grote groene ogen opkeek naar de grote pluizenbol. Even gaf de medicine cat haar een lik over haar bolletje en even haalde ze een pootje op de tranen die inmiddels over haar wangen aan het lopen waren weg te vegen. “Dat is een geweldig idee Cricketpaw. Ik zal vragen aan Starclan of ze willen helpen, en hopelijk droomt iemand samen met me om ons advies te geven” Uh... Uhm... Even knikte ze snel waarna haar beide pootjes ophaalde en sneller haar gezicht probeerde schoon te maken. Ze leek haast op een hamster die haar kopje schoon aan het wassen was. Deels was ze dat ook aan het doen. Zichzelf ontdoen van het zouten water was ook goed voor haar. "Acefray?" klonk er zachtjes van haar af. "Kunt u me straks misschien vertellen, als u tijd hebt natuurlijk, wat u ziet in u starclan dromen," ze had al veel verhalen van andere katten gehoord. Maar zij waren uiteraard nooit zelf naar die plek geweest, laat staan samen gedroomd met hun voorouders.