Peculiar.

Tevreden had het katertje zich net buiten de nursery gestationeerd, waar zijn bijzondere ogen het hele kamp gulzig in zich opnamen. De zon begon nu al onder te gaan, veel eerder dan het enkele maanden geleden had gedaan. Dit had als gevolg dat de meeste katten eerder hun nesten in doken, of iniedergeval een excuus hadden voor en eerder avondmaal. Stagkit vond het enig om toe te kijken hoe iedereen met elkaar omging, hoe sommigen elkaar passeerden zonder een woord te wisselen en anderen in elkaars poten lagen. Soms had hij moeite om te snappen waarom ieder zulke vreemde en ingewikkelde banden met elkaar had, maar hij vond het bar interessant om al die interacties in zich op te nemen. Nee hoor, hij had geen spelletjes nodig om zich te vermaken. Lekker makkelijk


&Bloodkit.

Bloodkit keek naar de zon die zich langzaam naar de horizon voortbewoog. Het zou niet lang meer duren voordat het kamp weer gehuld werd met de bekende duisternis van de nachtval. Eerlijk gezegd had hij totaal geen problemen met de avond. Het was altijd lekker rustig, donker, en spannend als je op avontuur ging wanneer er bijna niks voor het oog te zien was. Vandaag zou Bloodkit dus ook weer iets gaafs doen maar wat wist hij nog niet. Een beetje bedenken op wat hij kon doen wanneer het eenmaal donker zou zijn liep de al oudere kitten naar de prooistapel. Hij was al 5 moons en daar erg blij mee. Nu kon hij gewoon echt vlees eten inplaats rare waterige melk. Een stuk muis of eekhoorn was vééééél lekkerder. Bloodkit stak zijn neus dan ook al gauw in de prooistapel om een lekker mals stukje maaltijd mee te pikken. Zijn smaak viel vandaag op een stuk dikke mol. Het beest zag er vreemd uit maar beloofde veel. De kitten greep het zwarte dier en trok deze naar de plek waar hij zijn maag zou vullen. Daar in de buurt zat echter een andere kitten. Een coole dude vond hij zelf. Misschien dat Stag ook wel een hapje wou eten. “Jo Stagkit” Sprak hij tegen de grijze kitten. “Heb je soms honger?” Vroeg hij, knikkend naar de sappige mol die tusse zijn stevige poten stond.

De zon begon langzaam weg te zakken al was er vandaag geen spectaculaire ondergang te zien. De hele dag was erg somber geweest, met wolken die de lucht egaal grijs hadden gemaakt. Geen strookje zonlicht was te zien geweest en zelfs nu, wanneer de zon vaak zulke mooie tinten oranje en geel op de horizon gooide, was er alleen grijs en een vaag soort paars te zien aan de hemel. Stagkit zijn humeur was niet beïnvloed door het weer, immers kon hij lekker warm binnen zitten, weer of geen weer. Dat gold echter niet voor veel van de warriors, dus bleef hij maar lekker in zijn eentje hier zitten. Dat was althans zo totdat een rood-witte kitten zijn kant op kwam. Hij herkende Bloodkit, een kitten van zijn leeftijd die zeer fanatiek een dikke mol aan het meesleuren was. De grote kitten zag toe. “Jo Stagkit” kort trok hij met zijn oor, hijzelf begreep die straattaal niet zo goed. Then again, zijn ouders waren altijd heel strikt.met manieren geweest. "Dag Bloodkit," miauwde hij vriendelijk ter begroeting, hongerig toekijkend hoe de dikke mol zijn kant op kwam.“Heb je soms honger?” hij knikte met een scheve grijns op zijn gelaat. "Oh, absoluut,"zijn blik ging echter nieuwsgierig af naar de mol. "Ik heb nog nooit eerder zo'n beest gegeten," hij had ze wel eens zien liggen, maar zijn moeder had er nooit een mee genomen.

Bloodkit liet zich met een plofje op een paar bladeren vallen met de mol voor zijn neus. Hij had Stagkit aangesproken en de andere kitten begroette hem terug. Wel op een wat nettere manier dan hij gedaan had maar whatever. De tom hield zijn schouders in gedachten op. Waarschijnlijk moest hij zo netjes doen van zijn ouders, zijn vader en moeder hadden hem ook geprobeerd netjes op te voedde.. maar vaak had de maine coon toch zijn eigen willetje. Toen hij vroeg als Stagkit ook trek had sprak de grijze tom: "Oh, absoluut," Met een hongerige blik naar de mol. Bloodkit greens (het was echt zijn ding geworden om dat te doen) ”Ik heb nog nooit eerder zo'n beest gegeten," Bloodkit keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Nog nooit?” Vroeg hij verbaasd. “Dan heb je echt wat gemist zeg” Hij tikte met zijn dikke pluizen staart naast zich om Stagkit uit te nodigen. “Aan jouw de eer om het eerste hapje te nemen dan” Hij had wel vaker een mol geproefd. Niet helemaal in zijn eentje natuurlijk, vaak waren het hapjes geweest van zijn ouders, maar nu had hij z’n erge trek dat die wel een paard op kon. Wat vaak wel 9 van de 10 keer wel was.. Naja. Een vetlaagje in de winter was zo slecht nog niet.

“Nog nooit?” klonk er verbaasd van de ander. Stagkit trok met z'n oor, was dat zo vreemd dan? Hij had wel vaker van een mol gehoord, maar zijn moeder nam meestal genoegen met een musje of iets anders kleins, als ze dan al haar nest uit kwam. “Dan heb je echt wat gemist zeg” werd hem meegedeeld. Stagkit haalde enkel zijn schouders wat luchtig op, waarna hij in ging op de ander zijn uitnodiging en gezellig naast hem kwam zitten.“Aan jouw de eer om het eerste hapje te nemen dan” hij lachte kort zijn tanden bloot. "Wat een heer," klonk er lichtelijk scherp, al was het eerder plagend bedoeld. De grote kitten zette zijn tanden in de mol en scheurde een goed stuk vlees af. Hm! Dat smaakte veel beter dat hij had verwacht, veel sappiger dan een mus of muis. Huh. "Das best wel goed," sprak hij tussen het eten door, waarna hij de mol ook naar de ander schoof. Onderzoekend keek hij de ander aan, met zijn heldere, doordringende blik die anderen soms wat ongemakkelijk maakten omdat hij zo lang oogcontact maakte. Eigenlijk was Stagkit niet zo'n prater, maar de ander interesseerde hem wel. "Als wij apprentices zijn, moeten we samen eens gaan jagen,"

Toen Bloodkit de grijze kitten het eerste hap aanbood werd hij omgedoopt als een echte heer. Als grap stak hij dan als een volwassen nette heer zijn borst vooruit en zijn kin in de lucht. “Wat attent om dat te zeggen.” Sprak hij op een deftige maar geinige manier. Toe kijkend hoe Stagkit zijn eerste hap nam van de mollige mol. "Das best wel goed," Bloodkit gniffelde. “Natuurlijk,” Sprak hij terug. “Ik weet heus wel wat lekker is hoor.” Wijzend met zijn poot naar zijn lekkere kleine hangbuikje. Hehe. Hij was groot en had veel eten nodig okay? De mol werd weer terug naar hem geschoven en aanvallend nam hij een lekkere stevige hap. Hmmmm. Zo smeu en vullend. Oh het was echt zijn lieveling’s maaltijd. Terwijl Bloodkit door at werd hij ondertussen goed bekeken door de andere kitten. De zwart met rood bevlekte kitten lette niet op, hij was te druk met het genieten van de verse mol. Pas toen Stagkit weer zijn mond opende hief hij zijn brede kop. Als wij apprentices zijn, moeten we samen eens gaan jagen," Blood knikte instemmend. “Ik denk dat we een goed team zullen zijn.” Mauwde hij met een vriendelijke grijns op zijn snuit. “Hier, neem nog wat. Er is genoeg” De kitten schoof de mol weer terug naar Stagkit, ondertussen zijn lippen likkend om de smaak van de prooidier nog op zijn tong te kunnen proeven. Ow ow, wat hield hij toch van eten zeg.

De ander sprak deftig terug en Stagkit gunde hem een vage glimlach die niet al te veel betekenis leek te hebben alvorens zijn tanden in een stukje mol te zetten. Het vachtje was vreemd zacht, alsof hij een pas geboren kitten beet. Het vlees was echter mals had een bijzondere smaak, zouden kittens ook zo smaken? De ander gniffelde en Stag werd uit zijn lugubere gedachtegang gehaald “Natuurlijk,” Sprak de ander. “Ik weet heus wel wat lekker is hoor.” hij wees naar zijn kleine hang buikje. Opnieuw glimlachte Stagpaw vaagjes, zich afvragend of dat nu iets was waar je trots uit moest halen. Maar goed, Bloodkit was geen onaangenaam gezelschap. Hij stelde dan ook voor om eens samen het bos in te trekken wanneer de regels hen dat toestond. “Ik denk dat we een goed team zullen zijn.” hij knikte, tevreden dat de ander zijn aanbod aan nam. “Hier, neem nog wat. Er is genoeg” dat aanbod zou hij niet afslaan. Zonder twijfel dit keer zette hij zijn tanden in het verscheurde lijkje en nam een grote hap, waarna hij vol zat. "Ik snap niet waarom ze zo zacht zijn, een beest dat enkel onder de grond leeft heeft dat toch niet nodig,"