With moonlight and stardust

Rustig tikte ze even tegen een mosballetje aan. Ze had huisarrest van Acefray wat dus betekende dat ze de den niet uit mocht zonder zijn toezicht of dat van een ander. Iets over gevaarlijk doen. NIet dat hij wist waar hij het over had. Hij had best wel wat geruchten gehoord over de grijze kater en het feit dat hij soms wat raar kon doen. Ze slikte even en besloot terug in haar nest te zitten. Het spelen wilde maar niet lukken en was niet aangenaam, dus dan maar niet. Even zuchtte ze. Het deed nu al minder pijn, de dag nadat het zo was gebeurd. Het pakketje van bladeren en dergelijke lag nog steeds rond haar kop gewikkeld. Geen idee waarom. Acefray was te boos om tegen haar te praten.

-Fadingpaw

Een beetje nerveus tikte de grijs witte she-cat met het puntje van haar staart. Ze had al een tijdje lopen wachten in de apprentice den maar na een tijdje werd het duidelijk dat de kat op wie ze wachtte niet vannacht in haar eigen nest zou slapen. Verdomme. Had ze het echt zo bond gemaakt? Fadingpaw schudde haar vacht die rechtovereind stonden op haar schouders weer plat. Ze moest zich niet zo schuldig voelen, het was niet de bedoeling geweest. Het was een ongelukje en Cricketpaw kwam gewoon op het verkeerde moment op het verkeerde tijd. Als de grijze leerling er niet tussen gesprongen was dan was het verhaal heel anders gelopen, maar toch.. Ugh. Fading liet een zucht klinken. Ze moest haar excuses aanbieden. Ze had de jonge leerling pijn gedaan een sorry kon er wel van af toch? Ze moest wel. Fadingpaw zuchtte nogmaals diep in en uit en liep richting de medicine cat den, de plek waar de ander waarschijnlijk nu verbleef. Hopelijk zat ze er naast en was Cricket gewoon niet moe genoeg om al haar nest in te duiken, maar al zo gauw dat Fading de den in stapte zag ze de ander liggen. Dahmit. Ze had haar dus echt goed geraakt want anders had ze hier niet gelegen. Schuldgevoel borrelde op in haar buik maar deze probeerde de she-cat te onderdrukken. Ze moest verantwoordlijk zijn en toegeven aan haar fout. De oudere apprentice stapte voorzichtig op de ander af. Haar koperkleurige ogen onderzoekend over het gezichtje van de grijze leerling. Het was verpakt met Acefray’s rare goedjes wat nogmaals aantoonde dat ze Cricketpaw een aardige lel verkocht had. “H-hey daar Cricket..” Sprak ze, een beetje worstelend met haar woorden. “Gaat het een beetje..?” Oh Starclan.

Ondanks dat ze het niet zo aangenaam vond, kon het nog altijd erger. Ze kon nog altijd op sterven liggen of zelfs verlamd zijn en dat was ze niet. Ze had een slag gekregen en dat was het. Meer was er niet gebeurd, het was geen ramp en het zou haar ook niet beïnvloeden.. Toch? Even slikte ze bij die gedachte. Nee. Het was haar eigen keuze geweest. “H-hey daar Cricket..” Klonk er, waarbij de jonge apprentice haar kopje even draaide terwijl ze rechtop ging zitten. Huh? Ze had de ander niet horen binnekomen. "Oh! Fadingpaw," zei ze even met een kleine glimlach. “Gaat het een beetje..?” Kort sloeg ze haar fijne staartje om haar poten heen waarna ze even knikte. "Ja hoor, ik heb gewoon nog een beetje hoofdpijn, maar ik denk dat ik me morgen wel beter zal voelen," verzekerde ze aan de ander. "Heb je Acefray nodig? Ik kan hem voor je halen," zei ze even waarna ze rechtop stond en al aanstalten maakten om de ander te halen. De kleine poes wist immers dat de ander belangrijk was.