enough already, let me in

Inmiddels was de nacht alweer ingetreden, de zon zonk in leafbare altijd zo vroeg al achter de horizon. De grijs-bruine poes had zichzelf neergelegd in een hoekje van het kamp, met haar kop op haar poten en haar amber ogen nog altijd woedend op een onbepaald punt gericht. De gebeurtenissen van de nacht daarvoor hadden haar nog steeds volledig uit haar ritme geschopt, met een vlammend humeur als gevolg. Vijandig hield ze iedereen in de gaten, maar geen nam de moeite naar haar toe te komen. Waarschijnlijk for the best, op het moment kon ze vrijwel iedereen wel in de haren vliegen die maar z'n bek naar haar open trok. Ja, de poes had het er toch wel zwaar mee. Hoewel het absoluut nooit zo over zou komen op menig ander, had ze toch geen slechte bedoelingen. Haar prikkelige en grove karakter viel wel vaker bij katten in het verkeerde keelgat, maar de poes was zich nu juist de laatste tijd minder alleen gaan voelen. Nadat haar ouders uit elkaar waren gegaan, haar zusje ontvoerd was en ze haar vriendinnetje Vixen had achter moeten laten in de bergen, had ze zich stiekem verschikkelijk eenzaam gevonden. Slatefur, Fadingpaw en Tallstar hadden daar iets van verandering in gebracht, maar gisteren was dat oude gevoel van 'me against the world' weer sterk op komen dagen. Niet alleen had Tallstar haar gewoon verlaten, ook had kennelijk een deel van de clan haar nog steeds als 'Wolfkit' voor ogen, iets wat haar heel diep stak. Zagen ze niet hoe hard ze wel niet werkte? Hoe erg ze haar best deed voor die stomme Tallstar, om die stomme achterstand in haar trainingen maar in te halen, om zichzelf te bewijzen voor deze verdomde clan? De poes kon het niet in zien dat ze iets verkeerds had gedaan, in haar kleine wereldje had ze slechts haar eigen, juiste mening laten horen en het voor haar mentor opgekomen. Dat was wat dit alles zo taai voor haar maakte, gefrustreerd duwde ze haar klauwen in de grond. Rot clan. Rot Tall. Rot Russet. Rot alles.  

&Een kat van Nath!

Het was iets waar hij hard aan had gewerkt met Smokebreath. Zijn duizeligheid. Dit hield niet in dat hij er geen last meer van had, hij had er wel een soort controle over gekregen en wist op welke momenten het op kwam dagen. Bij momenten van stress, ongemak en chaos. Dit had hij wel gemerkt bij de grote clan ruzie, bijna een oorlog. Het ongemak en zelfs de angst waren naar zijn kop gestegen en hij had zich weer hartstikke duizelig gevoeld. Die nacht had hij ook slecht geslapen. Waar ging het heen met de clan? Kwam het nog wel goed? Ging Starclan nog wat doen? Hij dacht aan zijn moeder, zijn vader, aan Adderkit, allemaal in Starclan. Wat zouden zij denken? Finchpaw had deze dag geprobeerd zo normaal mogelijk mee te doen in het clan leven; jagen en mee op patrouille. Zijn final assessment zat er al op en het was nu nog een kwestie van wachten of hij ook warrior zou worden. Hij had er een goed gevoel bij. Het lukte Finchpaw om alles te doen zoals het hoorde, maar vandaag leek het weel enorm slecht te gaan. Hij schoof het op de huidige toestand in de clan en zei dat hij gewoon wat rust nodig had. Het werd begrepen en in de avond was hij dan ook vrij. In het kamp richtte hij zijn blik op Wolfpaw, die ellendig in een hoekje van het kamp lag. Prooi was schaars en het leek Finchpaw verstandig om een prooi te gaan delen, daarom pakte hij een kraai van de prooistapel en nam deze mee naar Wolfpaw toe. "Delen?" Vroeg hij aan de poes. Ze had het goed bedoeld, dat wist hij wel en misschien kon hij een staart om haar heen wel even gebruiken.