Can you save my heavy dirty soul?

Alsof ze op wolken liep, paradeerde ze door de buurten heen. De buurtkatten wisten wel dat ze niet dichterbij hoefde te komen. De gehavende look van Bloodclan katten was vaak genoeg om angst te zaaien. Ze was met Cobra op weg om naar de Shadowclan borders te kijken. Als het echt zo ongeregeld was zouden de geursporen zwakker zijn door de minder patrouilles die gedaan werden. "Als we een patrol tegen komen?" begon ze eerst. "Wat is het plan dan?" ze zouden nooit met hun tweeën tegen een hele patrol kunnen en ze moesten er rekening mee houden dat het kon gebeuren. Ze hoopte dat haar informatie klopte en dat Shadowclan inderdaad niet zo sterk was als normaal. Ze zou punten winnen bij Cobra. Massive points.

[&Cobra]

Zijn gifgroene ogen hadden tijdens het lopen hun glans weer terug gevonden en hij voelde zich weer op z'n gemak door het bijzijn van Shade. Hij stond te popelen om weer eens wat kattenkwaad uit te halen. Door zijn taken als de Elite Leader had hij het idee dat hij veel te veel tijd in het kamp moest doorbrengen, wat hem zwaar irriteerde. Hij keek op toen de zwarte kattin aan hem vroeg wat ze moesten doen als ze een patrouille tegen kwamen. "Laten we eerst controleren of je vogeltjes gelijk hebben. Het heeft geen zin om een full on fight te houden, als ze minder zwak zijn dan dat we denken." Gelukkig had Cobra niet stil gezeten als het ging om nadenken over vecht strategieën. "We houden ons laag en wachten tot wat er gaat gebeuren, kijk hoe veel er gekibbeld wordt in de patrouille. Als ze 't over dingen oneens zijn of aan het tieren zijn over iets, kunnen we ze makkelijk bij surprise te pakken krijgen. Drie katten max, anders werken we ons de dood in." Hij had toch nog wel iets van Claw, goed nadenken over wat er ging gebeuren.

Ze knikte en stemde daarmee in met zijn plannen. "Ik hoop zo dat we die blinde tegen komen. Die was zo grappig de vorige keer. Bijna huilen en alles. Te leuk." ze moest kort lachen bij de gedachte aan de grijzige kat. Al zou die niet meer zo snel langs de grenzen lopen. Ze kwamen wel in de buurt, Shade kon de geuren ruiken. "De eerste geurmarkering is in de buurt. Het lijkt wel alsof het minder... overwhelming is.." concludeerde ze toen. Haar staart zwiepte eventjes kort. Het leek erop alsof ze echt gelijk had, maar je wist het nooit. In de verte hoorde ze iets ritselen en uit de bosjes sprong een kraai. Haar ogen glinsterde, maar ze gebaarde naar Cobra met haar staart dat de kill voor hem was. Hoe pissig zou Shadowclan zijn als ze dat beest binnen de grenzen opvraten en de botjes achterlieten voor ze?

Cobra grinnikte zachtjes toen Shade het had over die blinde. "Dat was leuk, ja." Het was geweldig om te zien hoe bang en vernederd ze was geraakt toen hij d'r een lik had gegeven. Er glansde iets in z'n ogen, misschien moest die het gewoon overnieuw doen. Shade vond zijn plan blijkbaar goed en hij merkte de zwakkere geuren van Shadowclan op, terwijl ze dichterbij kwamen. "Gelijk heb je. Alsof ze al een tijdje niet meer hier zijn geweest, of zo." Zijn neus loog er niet om, de scentmarks waren een stuk vager dan dat hij gewend was. Misschien had de zwarte kattin dan toch gelijk? Cobra keek op toen Shade hem toeknikte dat hij de kil mocht doen op kraai die uit een bosje probeerde te vliegen. Met een sterke pounce had hij het diertje te pakken en beet vakkundig de nek door. Daarna strooide hij wat van de veren op de grond en wandelde terug naar Shade, om haar een deel van de prooi aan te bieden. Immers was hij hier niet alleen en ze zou het vast niet erg vinden om wat extra te eten te hebben.

Hij bevestigde het ook, ze was niet gek en had gelijk. Ze keek toe hoe hij de kraai om het leven hielp en het beest wat kaal plukte. Een grijnsje stond op haar gezicht. Hij kwam terug ermee en bood het haar ook aan. Iets wat ze niet helemaal verwacht had, maar het was zeker welkom. Elk hapje eten was welkom, zeker als het van clangebied was. Ze scheurde een stuk van de prooi af om op te eten, de rest was voor hem. "Wat is het plan nu? Wil je verder het gebied in gaan of vind je het wel mooi zo?" ze wou hem geen bevelen geven, dat zou hem het verkeerde keelgat in schieten. Ze kauwde rustig verder op haar prooi, bloed droop lichtjes over haar bek heen. Hier kon ze van genieten. Gewoon samen met hem iets eten, rotzooi trappen en het randje van dingen opzoeken.

Shadowclan was nu een echte improvisatie clan. Een groot deel van Shadowclan wilde beslist niet dat Tallstar en Acorndust nog terug kwamen in de clan, ze wilde een nieuwe leider, anderen wilden dat de twee hoofden van Shadowclan zouden leren van hun fouten en zich als waardige Leader en Deputy zouden gedragen. Russetfur wilde dat tweede, waarbij Tallstar en Acorndust als het ware zouden moeten vechten om hun posities terug te winnen. Niet per se met tand en klauw, maar door middel van prestaties. Russetfur kon namelijk niet geloven dat haar moeder een grote fout had begaan door Tallstar als haar deputy aan te wijzen toen zij nog in leven was geweest. Dat haar moeder haar vertrouwen compleet misplaatst was geweest en niet alleen die van haar moeder, maar van heel Starclan. Tallstar had tenslotte zijn negen levens ontvangen. Misschien wilde ze ergens ook wel dat eerste, zodat Shadowclan weer volledig opnieuw kon beginnen als een verse, sterke Clan.

"Laten we vertrekken," miauwde Russetfur tegen de patrouille die ze bijeen had verzameld. Hoe de toestand nu dan ook was in Shadowclan, hun grenzen moesten beschermd worden en er moest voorkomen worden dat de andere clans, rogues,de Bloodclan, geen lucht van hun zwakte zouden krijgen. Russetfur leidde de drie andere katten met zich mee het kamp uit en ging direct in de richting van de grens met het twobleg gebied.

TAG: Hazelnut, Nightblood & Seagull

Nightblood zat bij het ingang van het kamp. Vandaag had hij zichzelf aangeboden om de bewaking te doen en later op de dag mee te lopen met de patrouille van Russetfur. Ondanks dat Tall en Acorn ergens op een tropisch eiland lagen te chillen bleef het leven in Shadowclan doorgaan. De grenzen moesten beschermd worden net als dat alle monden gevoed moesten worden. Er liepen genoeg kittens rond die hun buik stevig gevuld moesten hebben zodat ze snel konden beginnen aan hun trainingen. De clan was op het moment een makkelijk doelwit, nieuwe warriors zouden hen weer sterker maken. Hopelijk zou er in de tijd dat de leiders van Shadowclan er niet waren niks ernstig gebeuren. En als er wel iets ergs kwam dan zou hij er een stokje voor steken dat ooit Acorn én Tallstar de leiding namen van de clan. De tom liet een zucht klinken. Hoe in Starclan’s naam konden Acorn en Tall zonder moeite zomaar eventjes weggaan? Bij het idee om er maar voor een paar dagen tussen uit te knijpen kreeg hij het al doods benauwd. Wat als er wat gebeurde? Wat als ze hem nodig hadden? Dan moest hij er zijn. Net als elke kat die hier in Shadowclan leefde. Ze hadden elkaar nodig. Russetfur had ondertussen de groep bijeengeroepen en snel voegde de zwarte tom zich bij de patrouille. "Laten we vertrekken," De zwarte oudere warrior knikte. De rossige she-cat volgend naar de grenzen waar ze hen naar toebracht.

Hazelnut had sinds een aantal moons zijn eerste echte apprentice toegewezen gekregen, iets wat toch wel een mijlpaal was geweest. Hij hij zich in het begin dan ook alleen maar bezig gehouden met Duskpaw. De trainingen verliepen vlot, maar sinds een aantal dagen waren de trainingen vermindert. Het vertrek van de leader en deputy zorgden ervoor dat hij zich meer moest toespitsten op patrouilles. Je kon zeggen wat je wil, maar de chaos in de clan deed niemand goed. Iedereen leek in de war te zijn, frustraties klonken overal en niemand leek écht de leiding te willen nemen. Er waren momenteel wel een aantal klatten die deeltjes van verantwoordelijkheid op zich namen, maar dat was natuurlijk niet genoeg. Een grote clan had een sterke leider nodig, eentje die wel aanwezig was. Met zijn blik op de katten voor hem gericht, liep hij mee met de patrouille. Ze naderden bijna de grens en voorlopig leek alles in orde te zijn. Er was geen kat te zien. Een zuchtje ontsnapte langs zijn lippen. "Ik kan echt niet geloven dat zowel Leider als Deputy ons gewoon achtergelaten hebben," mauwde hij lichtjes gefrustreerd om de stilte te doorbreken. De spanning tijdens de patrouilles leek de laatste tijd groter, iets wat toch een sociale uitstap moest zijn. Vroeger konden ze nog plezier maken, moesten ze zich geen zorgen maken om mogelijke invallen, waar was die tijd gebleven? Mh, die was waarschijnlijk verdwenen toen zijn vriendengroep uiteenviel, vertrok Starclan. Niet aan denken Hazel, daar ben je al lang over... Hij minderde zijn tempo wat om de geuren deftig in zich op te nemen. Hij opende zijn bek een beetje op de geuren te 'proeven'. De wind blies niet echt in de goede richting. Hun geuren met richting de grens geblazen, wat niet bepaald handig was voor hen, die moesten controleren of er vijandige katten zich aan hun grenzen begaven. Hij liet zijn blik even naar de andere gaan.

Tag: Shadowclan patrol

Een echte mening over wat er allemaal gaande was met de clan nu had hij niet. Dat de leider en deputy een vakantie hadden genomen was iets dat hij eigenlijk alleen maar benijdde. Ergens zou hij die vrijheid wel willen, maar wist dat hij zijn warriortaken niet zomaar elke keer aan de kant kon zetten. Dat was dan ook de reden dat hij meeging met deze grenspatrouille. De clan ging gewoon door met leven, ondanks dat de leider en deputy er niet waren. Misschien kwamen ze nog wel wat tegen bij de grenzen, ook al was dat nooit zeker. Ze waren een patrouille van vier katten, meer dan genoeg voor een grenspatrouille. Hij knikte kort toen Russetfur zei dat ze gingen vertrekken en volgde de andere katten, terwijl ze richting de grens gingen. Hij besloot voor nu niet in te gaan op wat Hazelnut zei, omdat hij niet goed wist wat erop te zeggen. In plaats daarvan richtte hij zijn blik vooruit naar waar hopelijk snel de grens zou komen.

De wind stond hun kant op en het bracht iets mee. Haar rugharen schoten overeind en haar blauwe ogen gleden naar haar clanleader. "Er is een patrol onderweg." zei ze toen zacht. Het zou niet lang duren voordat de patrol bij hun was, of ze ook zou ruiken. Al stond de wind wel hun kant op wat betekende dat dat laatste lastiger was. "Gokken we het er op?" vroeg ze toen aan Cobra. Ze was niet bang, in tegendeel zelfs. Een goed gevecht zag ze zitten. Maar ze moesten hun vijand goed inschatten en dat was lastig als je niet wist hoeveel het er precies zouden zijn.

Shade vroeg of ze verder het gebied in moesten gaan, maar voordat hij iets kon zeggen drong de geur van Shadowclan hevig in zijn neus. Er was iets op weg, een patrouille waarschijnlijk. Zijn oren draaide zich naar achter toe en hij hielt zich laag, terwijl hij wel de lucht probeerde op te snuiven om de katten te vinden. "Ik denk dat ze met vier zijn," concludeerde hij snel, terwijl hij wantrouwig om zijn oren draaide om uit te vinden of er meer katten waren in een ambush. Aanvallen was een optie, maar de kans was klein dat ze er iets uit zouden krijgen. Aan de andere kant, wilde hij niet dat Shade dacht dat hij niets kon. Rustig schudde de Elite leader zijn kop. "Kijk of we onopgemerkt kunnen blijven. Als we informatie mee terug kunnen nemen naar het kamp is dat meer waard dan hier een gevecht verliezen," concludeerde hij, terwijl hij opzij keek naar de zwarte kattin naast hem.

De mind waaide in een ongunstige richting, iets wat niet mee hielp om de grenzen goed te controleren. Maar ze konden hun geuren wel markeren. Dat was belangrijk, dat hun grenzen sterk en duidelijk bleven, zodat er geen teken van zwakte opgemerkt kon worden. Het was nou eenmaal zo, Shadowclan was niet op z'n sterkst. De prooischaarste hielp daar niet bij. Russetfur slaakte een zucht bij het horen van Hazelnut's woorden. "Ik kan het ook niet geloven," beaamde ze met een diepe teleurstelling en woede in haar stem. De gedachten er alleen al aan zorgde er voor dat haar vacht prikkelde. Wanneer zouden ze eigenlijk terug komen? Kwamen ze wel terug? Russetfur wist het niet meer en stapte voort. "We moeten onze oren en ogen goed openhouden, aangezien we nu niks aan onze neus hebben," sprak Russetfur tegen haar patrouille terwijl ze haar vacht langs een boomstam streek. "En laten we de grens extra duidelijk markeren," ging ze verder. Ze keek om zich heen. Ze waren bij de grens aangekomen en ze kon geen teken van overtreders opmerken.