Royal Assassin

Een groep Elite katten was er op uit gestuurd om onrust te zaaien in het Twoleg gebied. Kittypets, Rogues en welke andere kat dan ook moesten hun geheugens weer opgefrist krijgen om te weten wie hier de baas was. Tijdens het leiden van Shark was de prestatie van de Elite namelijk best wel afgezwakt en waren katten ze zelfs gaan uitlachen. Dit moest eens snel veranderd worden, want de Elite waren een groep katten die wel degelijks gevreesd moesten worden. Bij katten die hun niet serieus namen moesten de keel doorgesneden worden en katten die dachten boven hun te staan moesten dusdanig bang gemaakt worden dat ze andere katten aan zouden steken met hun angst. Zahida hield nu de wacht bij de Shadowclan Warrior, dus de Commander zelf was er ook op uit. Thora liep door en pikte vervolgens een bekende rogue geur op. Maar dit was een kat die ze niet de angst aan wilde jagen of wilde doden, of in ieder geval, niet zoals het nu stond. Nee, deze kat, waarvan ze zojuist de geur had opgepikt, wilde ze bij de Elite hebben. Ze volgde de geur en zorgde er voor dat ze makkelijk door de ander opgemerkt zou worden. "Ohhh, Ra!" Klonk haar zoette stem, ietwat zangerig, wachtend op zijn verschijning. Het was alweer een poos geleden dat ze hem gezien had. Ze nam het hem nog steeds kwalijk dat hij Jinx had verteld over haar vroegere naam, maar goed, ooit zou ze hem terug pakken.

@Ra

Nu het koud begon te worden hield de magere kater het niet meer uit in het rogue gebied. Hij was van zijn stukje land afgedonderd en zwierf nu over de straten in de buurt van BloodClan gebied. Hij had hier.. Connecties, of zoiets, dus als het allemaal echt de verkeerde kant op ging kon hij hier nog heen. Maar hij wist niet hoe welkom hij ontvangen zou worden. De vorige keer toen hij Thora gezien had was ze koud geweest tegen hem en hij deed met alle liefde zo terug tegen haar. Maar goed, zo ver was het nog niet, hij stierf nog niet van zijn oneindige honger al knaagde het zeer zeker wel aan zijn verstand. Ra was deze aan het verliezen door al die tijd alleen zijn en het was te merken ook als je met 'm omging. Met zijn bek geopend zwierf hij door de straten heen, op zoek naar voedsel, maar het leek hier net zo schaars te zijn als in het rogue gebied. Met een grauw haalde hij uit naar een vuilnisbak in de buurt, waarbij zijn buik rommelde. God, hoe kon het dat hij niet aan voedsel kwam? Rowanflight had hem dat niet eens kunnen leren, rot ThunderClanners dat het ook waren. Zijn oortjes draaiden naar achteren toen hij zijn naam hoorde. Het was een bekende stem die hem riep. Zijn groene ogen scanden zoekend de omgeving waarbij zijn nagels uitklapte. Waar was ze? Na een tijdje zag hij haar de hoek omslaan en een lachje rolde van zijn lippen bij het zien van haar halsband. Ze was wat omhoog geklommen bleek 't. Het zou ook niet. Ze was tijdens de trainingen ook al beter geweest dan hem. Kort schraapte hij met zijn nagels over de stenen grond heen, een lichte waarschuwing. Hij had niks te verliezen. Verder was er niks vijandigs in zijn houding. Meer nieuwsgierigheid.

Thora liep rustig door waarbij haar poten zachte doffe tikken maakte op de harde ondergrond. Haar rossige oren stonden gespitst, opzoek naar het geluid van een andere naderende kat. Haar neusgaten waren gespreid terwijl ze de geuren van haar omgeving in zich opnam. Het had een hoop tijd gekost, maar intussen was Thora toch echt wel gewend aan de sterke geuren van de twoleg-place. Ze sprak de naam van de kater die ze zicht zoet en zangerig uit, waarna ze een zijstraat in liep. Hier merkte ze ook de geur van Ra op, een stuk sterker. Toen ze de hoek omgeslagen was viel Ra al snel in haar zichtveld. Een lachje rolde over zijn lippen heen, waarbij Thora hem een stoïcijnse blik toewierp. Ze zag hoe de kater waarschuwend zijn nagels over de stenen grond heen schraapte. "Je weet dat je je nagels zo alleen maar botter maakt?" Miauwde ze nuchter, waarna ze hem een halve grijns toewierp. Ze deed vriendelijk maar er lag een listige gloed in haar ogen, wat die vriendelijke toon nou juist net onbetrouwbaar maakte. "Hoe gaat het er mee, Ra, nog een goede jacht gehad?" Vroeg ze ietwat sarrend, want hij zag er niet uit alsof de jacht goed ging. Ze moest natuurlijk even een zwakke plek vinden om tegen hem gebruiken. Ze wilde hem bij de Elite en ze ging haar best doen, tot een zekere hoogte, om dit te bereiken.

De kater trok geïrriteerd met zijn oor op haar opmerking. Hij hoefde haar geen lessen te leren over wat wel en niet goed was voor zijn nagels, het maakte hem geen flikker uit. Hij was twee keer zo groot als haar, met een goeie klap van zijn poot lag ze neer. Dat het totaal niet zeker was of hij haar wel kon raken doordat hij een goed deel van zijn spiermassa niet meer had kwam niet in hem op. Op haar volgende opmerking lachte de kater, waarna hij plots hard inademde, woest gromde en zijn lip optrok. Wat kwam ze doen? Hem uitlachen om zijn zielige leven? Dat kon hij zelf goed genoeg. "Hoe gaat het met de familie?" beet hij terug, zijn groene ogen met pretlichtjes op de hare gericht, een gemeen glimlachje op zijn snuit. Hij zou haar niet laten vergeten waar ze vandaan kwam. Ze was hetzelfde als hem, even zwak, even zielig. Alleen had zij een mooi halsbandje om en hij niet.

Ah, ze trapte Ra op zijn teentjes, dat was duidelijk. Thora ging er rustig voor zitten, al bleef ze natuurlijk alert. Het was niet haar intentie om te gaan vechten, maar wat moest, dat moest. Thora zou er ook niet van weg wijken. Haar houding was malicieus, plagerig en ze wist dat ze hiermee toch een gevecht zou kunnen uitlokken. Ra had zijn lip opgetrokken, waarvoor hij nog woest had uitgeademd. Haar laatste opmerking was overduidelijk in het verkeerde keelgat geschoten. Nog voor Thora haar volgende listige opmerking kon plaatsen, was Ra al aan het woord. Ze lachte op zijn woorden, al staken ze wel. Ze vernauwde haar ogen en likte haar lippen. "Oh, met hun gaat het vast nog net zo miserabel en dramatisch als altijd," miauwde ze nuchterder dan dat ze zich er onder voelde. Ze zwaaide een keer met haar staart, maar wist haar houding verder in plooi te houden. "Maar ik kwam je niet opzoeken om te gaan kibbelen," vervolgde ze en ze richtte een belangstellende, zelfzuchtige blik op de kater. "Zie, ik vind het alleen maar mooi hoe ook jij Thunderclan hebt verlaten," vervolgde ze en grijnsde, waaruit duidelijk merkbaar was dat ze een plan had. "Maar als je eerst een potje wilt vechten voor ik tot mijn punt kom..." Thora stond nu op en zwaaide een keer uitdagend met haar staart, waarbij haar ogen gevaarlijk en kwaadaardig glommen.

Strak hield hij in de gaten wat haar reactie op zijn opmerking was. Zijn houding bleef duidelijk offensief en gespannen. Ze lachte zijn woorden af, maar hem ontging de vernauwing van haar ogen niet. Hij wist niet of hij werkelijk een gevoelige snaar geraakt had, net zoals zij bij hem, maar kon zich haast niet voorstellen dat dit niet zo was. Het deed pijn als je hele familie je haatte en daar had hij zelf alle ervaring mee. De kater rolde met zijn ogen op haar volgende woorden, natuurlijk was er iets wat ze van hem wilde. Kort grinnikte hij, was er toch nog iemand op deze verdomde wereld die iets in hem zag. Want zelfs hij zag geen enkele waarde meer in zijn nutteloze leventje. Op haar volgende voorstel werd er echter iets in hem losgetrokken. Het was overduidelijk een uitdaging en hij zou gek zijn als hij die niet aannam. Er hing een rare sfeer tussen hem en Thora, iets waar hij niet precies zijn vinger op kon leggen, maar hij zou het graag uitten door haar in elkaar te rammen. "Weer is een keertje sparren, net zoals de goeie ouwe tijd," miauwde hij waarna er een hoge grinnik uit zijn bek kwam, de adrenaline kickte in en het was als een soort drug voor hem waar hij het liefste voor altijd high op was. Vervolgens spande hij zijn spieren extra aan om een grote sprong te maken, waarna hij vlak voor haar neus belandde en zijn poot met grote kracht richting haar gezicht sloeg.

De sfeer die in de lucht hing was wat je bizar kon noemen, bijzonder. Het was interessant en dat maakte dat Thora hier maar graag mee bezig bleef zijn. Je kon bijna zeggen dat Thora er enthousiast, op een ziekelijke manier dan, bij zat. Ze solde met Ra, daagde hem uit, maar had tegelijkertijd ook gemeende intenties; en dat was Ra naar de Elite krijgen. Thora was zich er uiteraard bewust van dat ze haar best moest doen om Ra te overtuigen. Ze had Ra kwaad gemaakt en Ra haar ook bijna, door de opmerking over haar familie. Wat Thora een slimme aanpak leek, was om eerst een potje te sparren met de kater, even wat stoom afblazen. Sowieso was Thora wel benieuwd hoe ze nu tegen over elkaar zouden staan. De kater aanvaarde haar uitdaging ook, tot Thora's groot genoegen. Ze grijnsde malicieus haar tanden bloot, waarbij haar ogen boosaardig en opgewonden twinkelde. Ze lachte een keer en ging rechtop staan, sloeg haar nagels uit en wachtte af. Elite vocht niet als kittypets met hun nagels ingetrokken. Ra viel als eerste aan, sprong naar voren en sloeg naar haar kop toe, Thora dook echter omlaag en schoot naar voren, naar zijn voorpoten, waar ze haar tanden in wilde plaatsen.

Met samengeknepen ogen keek hij toe hoe ze aan de kant sprong voor zijn klauw. Hij hield haar volgende stap strak in de gaten, zette een paar stappen naar achteren toen ze beet naar zijn poten, zodat ze enkel in vacht hapte. Hij bracht zijn schouder hard omhoog in de hoop deze tegen haar kin aan te rammen en haar uit balans te kregen. Met een grijns probeerde hij haar blik te vangen.
- Kort maar ik ben moe en ik wilde deze toch posten c':

Het lukte haar niet om naar zijn poten toe te happen. Ra dook naar haar toe en ramde zijn schouder om hoog, die tegen haar kin aan kwam, waardoor Thora half de lucht in werd geworpen en naar achteren wankelde. Ze schudde met haar kop en herstelde snel van de impact. Nu had hij het gedaan. Ze gebruikte haar kleine, snelle lijf en haar verstand. Thora was zeker dubbel zo snel, dus dit ging ze in haar voordeel pakken. Ze rende langs hem heen, kwam abrupt tot stilstand, draaide zich om en wierp zich vervolgens op zijn rug, waarna ze hapte naar zijn nekvel en daar hard in beet. Om grip te houden, boorde ze haar nagels in zijn schouders.

Met samengeknepen ogen keek hij haar aan, allebei kwamen ze even tot adem, wachtend op de volgende aanval. Ra had meer tijd nodig om bij te komen en dus was het Thora die als eerste weer op hem af schoot. Wat ze precies van plan was snapte hij niet helemaal want ze rende hem straal voorbij. Toen hij zijn kop omdraaide om haar bewegingen te volgen sprong ze al op zijn rug, en met een verraste grauw probeerde hij haar kaken te ontwijken, wat mislukte. "Ahaha ~" grinnikte hij gepijnigd. "Je hebt me goed te pakken, hm?" murmelde hij, waarna hij zijn grote lichaam richting de grond gooide, in de hoop haar te pletten tussen de grond en hem in. Alleen had ze haar kaken toch al bij zijn nek, dus gewonnen had ze wel. Blijkbaar maakte BloodClan dus echt moordmachines van je.

Thora hield zich goed vast, met haar nagels in zijn vacht en haar tanden in zijn nekvel. Ze wilde hem niet permanent verwonden of zelfs vermoorden, maar hem een lesje leren, deze kater op zijn plek zetten, was zeker een doel van haar. Ze hoorde zijn gepijnigde lach, gevolgd door zijn woorden, waardoor ze haar kaken alleen maar strakker zette. En zo gooide Ra zijn lijf op de grond. Nu liet ze met een ruk zijn nekvel los, maar probeerde daarbij de schade wel wat te vergroten. Zo voelde ze hoe alle lucht uit haar longen geperst werd toen zijn grotere lijf die van haar plette. "Hmpf!" Klonk er daarom ook. Met haar vrije poot stak ze haar nagels nog in zijn schouder en probeerde zich zo onder hem vandaan te wurmen, klaar om eventueel weer aan te vallen, want haar uithoudingsvermogen was lang zo slecht nog niet. Maar misschien was hij wel klaar, dat wist ze niet.

Een grijns gleed over zijn snuit heen toen hij de ander wist te pletten. Hij bewoog nog een beetje heen en weer zodat het extra pijn zou doen, maar staakte dit toen er plots nagels in zijn schouder kwamen. Zacht siste hij waarna hij boos naar de lucht keek, wat onsportief van Thora. Hij schudde met zijn schouder om de nagels eruit te doen en kwam overeind, waarbij hij haar hijgend van inspanning aankeek. "Nou, dat was leuk," merkte hij humoristisch op, waarna hij is een goeie lik over zijn schouder heen gaf tegen het prikken. Autsch. Hij was er nu wel weer klaar mee, als tie nog meer wonden kreeg ging hij er dalijk nog dood aan. En dat was nou ook weer niet helemaal de bedoeling. "Ik kan wel zien dat het BloodClan leven je verandert heeft, hmm, net zoals je altijd wilde vroeger toch Whiffle?"

Zodra Ra van haar af kwam en beide katten vrij waren begon Thora haar nagels schoon te likken. Ondertussen luisterde ze naar de humoristische opmerking van de ander terwijl Ra zichzelf ook waste. Thora knikte enkel grinnikend terwijl ze na begon te denken over hoe ze nu met deze kater om zou gaan. Maar Ra sprak haar oude Thunderclan naam uit, waarop ze toch haar ijsblauwe ogen vernauwde en haar poot terug plaatste op de stenen grond. "Thora," verbeterde ze hem dan ook fel. Vervolgens bekeek ze de ander nog eens goed. Beide katten waren moe en kapot door het vechten, al leek Ra er op een bepaalde manier toch erger aan toe te zijn en niet alleen door Thora. "En hoe bevalt het leven jou nu dan, als eenzame rogue?" Besloot ze vervolgens te vragen. Als het haar lukte, wilde ze hem de Elite in lokken. Dat was het punt die ze uiteindelijk wilde bespreken. Hij zag er uit alsof hij die extra zekerheid van bescherming wel kon gebruiken. Inruil voor zijn volledige bestaan, dan wel, maar als hij gewoon deel zou nemen zoals van hem verwacht zou worden, kon dat helemaal geen kwaad.

De ander reageerde nogal scherp op zijn opmerking en natuurlijk sloeg hij dat meteen op. Reacties uitlokken was één van zijn favoriete dingen, dus als hij zag hoe hij dat kon doen registreerde dat meteen. Nu heette ze dus Thora, een naam die niet bepaald van de tong afrolde. "Hipster," merkte hij op, haar met opzet bestempelend als een dertig jarige blanke veganist die haar babynamen van tumblr afhaalde en haar nieuwgeborene uiteindelijk als Braxlee of Maiyckenzy bestempelde. Haar opmerking over zijn eenzame leven deed hem niets. Iedereen wist dat zijn leven kapot en naar de klote was en dat feit had hij zelf ook allang geaccepteerd. "Prima, zoals je ziet," vertelde hij haar sarcastisch, immers was hij bijna helemaal uitgemagerd en nu ook nog flink in elkaar geslagen door haar.