Als haar iets irriteerde, was dat wel wanneer zij niet kon jagen. Vaak werkte het voor haar ontspannend en stressverlichtend, maar het enige wat het nu deed was juist stress opwekken. Ze kon niks vinden en vissen zou dom zijn, want hoewel ze vrijwel nooit haar evenwicht verloor, die paar procent kans dat het gebeurt en ze haar leven verliest weerhield haar. Haar kop schoot opzij toen ze een brom en een plof hoorde, en haar oortjes wiebelde kort toen zij Sunlight zag. Zonder er echt bij na te denken stapte ze op de kattin af, waarschijnlijk omdat ze het even kwijt moest. Klagen was ze immers goed in. ”Ongelofelijk irriterend hè?” Ze moest kort lachen, eigenlijk wel grappig hoe zij gewoon op haar kont geploft had en het opgegeven had.