burn, baby, burn.

Tegenover hem stond het beest die hem de bloedende wond op zijn kop gegeven had. Het stond naar hem te grommen en het bloed dat tot hem behoorde drupte langzaam van de klauwen van het zwart witte dier af. De jonge das was door de winterse weer van het rogue territory hierheen gekomen door de vele kattenluchten. Het was aardig verhongerd wat zijn domme acties dus verklaarde. Waarschijnlijk was hij niet ouder dan een paar maanden maar toch nog erg gevaarlijk, vooral omdat het dier erge honger had. Whitenight giste dat zijn moeder overleden was waardoor hij niet voor zijn eigen eten kon zorgen en nu maar opzoek was naar makkelijke doelwitten zoals een kat. Maar de witte tom was geen stomme zwerfkat, hij was een warrior. Hij was getraind om vijanden zoals de das te kunnen verslaan.  Der witte tom sprong naar voren en klauwde met zijn nagels naar de keel van de jonge das om hopelijk hem goed te beschadeging zodat hij ervandoor ging maar het hielp niet. Zijn klauwen doorboorde wel zijn huid en bloed stroomde als snel uit de wond die hij gecreerd had maar de das weigerde om te vertrekken. Het beest beukte hem omver en wou boven op hem springen maar White gebruikte zijn lange Windclan poten maar ook de brute kracht die hij van zijn Riverclan bloed gekregen had en trapte de jonge das weg. Het zwarte witte duivel vloog over hem heen en stortte in de gorge die nog geen halve meter van hem af lag. De witte warrior draaide zich om en keek over de richel heen waar hij nog net het dier naar beneden zag storten en met een klap in het ijskoude water viel. Opgelucht hield de tom adem. Zijn spieren trilde van het gevecht maar hij leefde nog en dat telde. Bloed droop langzaam in zijn ogen waardoor hij geïrriteerd knipperde. Het was een beste wond, waarschijnlijk zouden Routpaw en Lizardpad niet blij zijn met de kruiden’s die ze nu aan hem moesten besteden in deze schaarse tijd maar hij kon wel weer zeggen dat hij de clan beschermd had tegen een eventuele nieuwe vijand. Whitenight wou zichzelf net overeind werken om weer terug te keren naar het Windclan kamp toen zijn twee verschillend gekleurde blik op een kat viel die hem vanaf de zijlijn zat te bekijken. Ze was aardig knap, zelfs erg sexy als hij heel eerlijk mocht zijn. De tom greens en spande zijn spieren aan waardoor hij sterk en groot leek, ook zijn gespierde borst kast stond trots naar voren geduwd. Hij was nu wel een echte plaatje hoor, stoer, sterk want hij had zonet een das verskagen en handsome ow en niet te vergeten zijn gloednieuwe geweldige litteken die zijn witte vacht langzaam donkerrood maakte.

- Roseburn

Er hing een aparte geur in de lucht, die ze niet precies kon plaatsen. Het droeg zich in de richting van WindClan territorium, dus besloot Roseburn uit te zoeken wat er precies aan de hand was. Als die WindClanners ook maar iets uitvogelden wat haar niet aanstond en zij kwam erachter zou ze binnen enkele minuten al zeker twintig plannen bij elkaar hebben om hen te vermorzelen. Wat ze echter zag was een WindClan warrior die een das versloeg door hem de gorge in te gooien. Zolang het dier niet overleefde had ze er geen problemen mee. Als dat het wel deed zou het wel kunnen aanspoelen aan RiverClan gebied en dan zou iemand hier ook zeker van horen. Met samengeknepen ogen keek Rose richting de overkant. Ze had wel door dat de kater aan het flexen was richting haar, maar het kon haar niet minder boeien. Rustig ging ze zitten, waarbij ze haar staart om haar poten heen sloeg. "Ben je niet van plan om op te rotten," beet ze hem toe, over het geluid van het razende water tussen hen in, waarna ze vaagjes met haar poot richting zijn kop wees. "We zouden niet willen dat je doodbloedde," miauwde ze, sarcasme in haar stem te vinden.

Whitenight bleef grijnzen. Ook al leek het erna uit dat de Riverclan she-cat een eindje veder op hem liever zag verdwijnen. Logisch. Ze waren ‘vijanden’ maar toch. Voor iemand zoals haar brak hij maar al te graag de regels hmm. Alhoewel dat was vaak wel de eerste look die hij van de dames kreeg maar dat zou wel na een tijdje wel veranderen. Dan konden ze niet meer van hem wegkijken met die glinsterende verliefde pretoogjes. "Ben je niet van plan om op te rotten," Werd er gesproken over het geluid van de razende water waar hij zonet nog de das in geduwd had. De she-cat wees naar zijn kop. Bloed droop langs hem heen maar niet enorm zorgwekkend dat hij binnen een minuut dood zou bloeden ofzo. Een beetje pijn hoorde er bij. “Oprotten? En dan het genot missen om z’n prachtige dame te zien? Nee bedankt, ik blijf graag nog even hangen.” Sprak hij. Hij wou de Riverclan she-cat een knipoog gunnen maar dat ging niet helemaal. Stomme wond zat in de weg. "We zouden niet willen dat je doodbloedde," Klonk er sarcastisch maar Whitenight kon er wel om lachen. “Heb je het over dit?” Hij wees naar zijn bloedende kop. “Pfff, nauwelijks een krasje. Ik overleef het wel.” De grijns kroop weer op zijn lippen terwijl hij de knappe kat aanbleef kijken. Nee, zo snel kwam ze niet van hem af. Ze was een catch en die liet hij liever niet zo snel gaan.

Haar proberen te verleiden zou erg moeilijk gaan. De opmerkingen over hoe mooi ze was lieten haar helemaal koud, het zou haar een worst wezen of ze eruit zag als een godin of een lelijk scharminkel. Schoonheid was voor maar even, echt karakter daarentegen hield je voor altijd. Daarom was ze ook zo trots op hoe ze was, op hoe Criedwolves haar gemaakt had. Met een sarcastische uitspraak wees ze op zijn wond, dat ze niet zouden willen dat hij hier spontaan dood zou neer vallen, en hierop bleef de kater verrassend kalm. Dat hij het wel zou overleven. Kort grinnikte ze, humorloos. "Grote praatjes, totdat je dalijk omvalt van bloedverlies," miauwde ze hem toe, waarna haar blik richting de overpas gleed die ongeveer honderd meter van hen af lag. Hopelijk kreeg de kater tegenover de grens geen wilde ideeën om die over te steken, want ze zou hem met alle liefde van de stenen het water in duwen.

De she-cat grinnikte, een goed teken, het was echter humorloos, een slecht teken dus. Poezen en hun verwarde hints. Waarom konden ze niet gewoon lief tegen hem doen? Hij deed dat toch ook tegen hen? De witte tom die net een gevecht gewonnen had van een jonge das zette een paar stappen richting de Riverclan she-cat. Van een afstandje zag ze er al erg knap uit maar nu kon hij helemaal haar sexyness af zien stralen. Wauwie. Daar werd zijn mannelijkheid erg gelukkig van. Whitenight greens, een poot halend over zijn wond zodat de bloed niet in zijn ogen kwam. Gelukkig droogde het al op. “Geen zorgen, ik blijf op me poten staan.” Sprak hij. Zelfverzekerd en al. Een beetje bloedverlies ging hij niet meteen dood van. De tom keek langs de Riverclan warrior heen. Geen teken van ander leven. Ook in de lucht hing geen verse geuren naast die van de knappe kat voor hem. Ze was dus niet op patrouille. “Maar liefje, was eens eerlijk. Je bent hier niet zomaar. Of zag je me net vechten en wil je nu m’n gespierde lijf van dichter bij-er bekijken?” Whitenight knipoogde.

De kater vertelde haar meer stoere woorden, maar ze lachte hier enkel schampertjes om. Hij zou niks aan woorden hebben als hij dalijk de gorge in viel omdat hij z'n evenwicht verloor van zuurstoftekort, maar go off i guess. Het was niet haar zorg als hij doodviel. Betekende alleen maar minder WindClanners wat in haar ogen goed was. Toen hij vroeg aan haar waarom ze hier was, woog ze snel haar opties tegen elkaar af. In RiverClan vertelde ze nooit aan welk ziel dan ook dat ze op zoek was naar Criedwolves, dat ze nog met hem sprak. Maar deze WindClanner zou niks met deze informatie kunnen, en als hij er al wat mee kon, zou het enkel positief zijn voor haar. Misschien wist hij wel waar ze haar opa vinden kon. Echter moest ze eerst langs een barrière van geflirt komen als ze een goed antwoord uit hem wilde krijgen. "Ik train met een rogue, Criedwolves. Ik ben naar hem op zoek," miauwde ze dan ook duidelijk, niet ingaand op zijn opmerkingen over hoe mooi zijn lichaam dan wel niet was.

Naar iemand opzoek? Well well, hopelijk was het hem. Maar nogmaals zat het weer niet tegen. Want de kat die ze zocht was rogue met de naam Criedwolves. De tom wiebelde met zijn witte oren. Zich wat comfortabeler makend door te zitten. Criedwolves.. Criedwolves.. Nadenkend legde hij zijn poot onder zijn kin. Het klonk bekend maar White kon zijn vinger er niet opleggen. “Kun je hem misschien beschrijven? Wij hadden laatst een rogue op gebied. Misschien was hij dat wel.” Mauwde hij. Al liet hij wel het stukje weg dat hij gedood was door Oceanstar. Voor het geval dat. Maarja waarom ook niet deze dame helpen? Wie weet dat hij daarna wel een beloning kreeg voor zijn behulpzaamheid hmm~.

Het leek alsof de ander nog echt nadacht over de naam ook. Het zou toch niet. Rose zelf had hem al haast een jaar niet gezien en deze willekeurige WindClanner had van hem gehoord? Nu was ze opeens wel erg geïnteresseerd in hem. Gretig keek ze hem aan maar er kwam nog niks uit, enkel de vraag of ze hem kon beschrijven. Met rechtopstaande oortjes knikte ze. "Hij is een grote kater, rode vacht. Hij heeft een groot litteken over zijn gezicht," vertelde ze hem. Een aantal keer sloeg ze met haar staart op de grond. Ze kon niet wachten haar opa weer te zien, ze mistte zijn leiding, zijn wijsheid.

Een grote rode kater. Met een litteken over zijn gezicht. Wat toevallig zeg. Die had hij op het moment ook. Of nouja, een verse wond was het maar het werd honderd procent een lelijke litteken. De witte tom stond op. Hij wist dat de kleur van de kat die vermoord was rood was. De detail van het litteken wist hij echter weer niks over. Oceanstar had geen hele beschrijving verteld in de ceremonie maar wel wat anders wat van nut kon komen. “De kat die er was was rood.” Begon hij. “Oceanstar heeft met hem gevochten. Ze heeft verteld dat de kater vertelde dat hij de vader was van Butterstar.” De tom zwiepte met zijn witte staart. Hopelijk was dat genoeg info voor haar. Al liet hij nog steeds het slechte nieuws over zijn dood nog voor zichzelf.

Rose hing bijna aan de ander zijn lip zo gretig luisterde ze naar de woorden die hij uitsprak. De rogue die bij hen was ingevallen was rood. Het was niet veel, maar iets. Zou ze naar WindClan moeten gaan om met hem te spreken? Echter ging de kater tegenover haar verder, en haar mooie ogen vergrootte zich. Kort verloor ze de controle over haar anders altijd zo gevoelloze gezichtje en glimlachte ze, voordat ze zichzelf weer herpakte. "Dat is hem," miauwde ze. "Waar is hij nu? Nog in WindClan gebied?" vroeg ze hem, immers kwam de mogelijkheid dat hij ooit zou sterven, niet in haar op.

De tom trok zijn mondhoek naar achteren. Hij hoopte dat de kat die hij in gedachte had niet de ene was die de mooie dame zocht maar dit bleek hem toch wel te zijn. Daar ging zijn kans om de schoonheid te verleidde want nu moest hij het slechte nieuws vertellen. Starclan. Waarom hij weer? Whitenight kon ook zijn mond houden maar she-cat leek echter om de ander te geven, dat was wel duidelijk op de manier hoe ze luisterde. Dilemma’s dilemma’s.. Whitenight zuchtte dan ook. Het zag vandaag niet mee hoor. “Luister mop. Ik denk dat ik slecht nieuws heb.” De witte Windclanner ging bij haar zitten. Zijn verschillend gekleurde ogen richtte hij op de twee prachtige naast hem. “Hij’s uhm. De kater is vermoord door Oceanstar. Het spijt me.” Oh well. Dat ging eigenlijk best wel makkelijk.

Ze volgde de kater nauwlettend. Hij wenkte haar om naar de stenen overpas over de gorge te gaan en argwanend volgde ze hem. Ze wilde niet al te dicht bij hem in de buurt komen, maar wilde wel alle informatie krijgen die hij wist. Ze ging tegenover hem zitten, haar klauwen uitgeslagen zodat ze goed houvast had op de gladde stenen. De kater begon met dat hij slecht nieuws had en ze fronste. Had Criedwolves Oceanstar zo toegetakeld dat hij weggejaagd was en de WindClanner tegenover haar wist niet waarheen? Bij zijn volgende woorden leek haar wereld stil te staan. Ze schudde haar kop, knipperde met haar ogen, opende haar bek om te reageren maar wist niet wat te zeggen. Toen, na een tiental seconde, kwam er enkel een gekweld geluidje uit haar keel en rolde er één, zielig traantje over haar gezicht heen.

De witte tom had de mooie she-cat zijn kant op gewuifd met zijn staart. Het leek er op dat ze eigenlijk niet wou maar besloot toch om de stenen overpas te nemen. De Windclanner was tegenover hem gaan zitten en hij vertelde het slechte nieuws. Nu stonden ze daar met ze tweeën in stilte. Enkel het geluid van het water dat beneden hen klotste vulde zijn oren. Whitenight bleef de mooie Riverclanner aankijken en zag een zielig traan over haar wang rollen nadat een zielig geluidje haar keelgat verliet. De witte tom keek even weg. Slikte en keek weer terug. “Eh eh, ssst” De tom veegde de traan weg bij de she-cat met zijn zachte staart. “Betekende de rogue zo veel voor je?” Vroeg hij. Zijn staart troostend om de ander heen slaand toen hij wat dichter bij haar ging staan. Hij snapte niks van rogues maarja. Misschien wat het familie ofzo.

De kater kwam eigenlijk dichterbij dan dat ze wilde. Ze hield niet van aanrakingen en was liever op zichzelf. Echter had ze de kracht niet in zich om hem weg te duwen op dit moment. Ergens voelde het ook wel goed om iemand te hebben die de illusie gaf dat ze personen had die om haar gaven. Ze knikte op zijn vraag. "Hij was mijn mentor," murmelde ze. De staart van de witte kater sloeg zich om haar heen en een trillerige zucht verliet haar bek. "Hij heeft me meer opgevoed dan mijn moeder ooit gekund zou hebben." Kort sloeg ze haar ogen op naar de lucht, die grauw gekleurd was. Zou Criedwolves nu in StarClan zitten? Immers wilde hij alleen maar het beste voor RiverClan met alle actie's die hij uitgevoerd had. En Oceanstar had dat afgenomen. Ze zou hem nooit meer zien door dat kreng. De tranen begonnen nu sneller te vloeien. Ze voelde zich zo, zo alleen.