Work, work, work (Apprentice Task)

Ze had een taak gekregen, een taak om te helpen in de nursery... En dan nog eens opkuisen ook. Kort gromde de jonge kattin even. Ze had een hekel aan opruimen, maar het was ook een werkje dat moest gedaan worden. Kort rolde ze met haar ogen voordat ze de den binnen wandelde. Zo te zien waren de queens en kittens al op de hoogte gesteld over de taak, want ze hadden al plaats gemaakt op een plek van de den... Het was wel duidelijk waar ze haar wilden... Daar in een hoekje. Met een zware zucht stapte ze af op de vuile nesten en begon ze kalm het vuile mos vantussen het propere te halen. Het stonk verschrikkelijk... En met haar goede neus was dit alles behalve aangenaam. Het was zo muf en gewoon erg onaangenaam. Kort begon ze even te hoesten waarna ze even een stap terugnam en wat mos aan de kanten legde. Deze was dus voor weg. Even schudde ze haar pootje uit waarna ze haar kop weer neeg en dat samen met haar klauwen gebruikte om het mos uit elkaar te halen en al het vuil eruit te halen. Even trok ze een lelijk en vies gezicht bij het ontstaan van een nieuwe geur. Dear starclan, was iemand hier gestorven? Kort vloekte ze even mopperend, waarbij een paar queens haar wel meteen giftig aankeken. Sissend had Burnetpaw ze terug aangekeken, right back at you... Ugh.

-Open, dit is een apprentice task. Evt andere apprentices die willen helpen enzo zijn ook welkom <3

Er zou iemand in de nursery komen, had mama verteld. Wat ze nou precies kwam doen was Milky allang weer vergeten, maar ze was super nieuwsgierig. Haar ogen waren nog gesloten, maar dat stopte haar niet van op onderzoek uit gaan. Toen ze wat gestommel hoorde kroop ze uit het nest richting het geluid. Het lopen ging heel langzaam nog, maar ze kon het al wel. Na een paar minuten kwam ze aan bij de vloekende kat. Nieuwsgierig snuffelde ze aan diens vacht. Hmm, rook raak. Ze kende het niet. Hoog piepte ze om de aandacht te trekken.

Even rommelde de poes rond in de nesten van de queens. Wat een stank, konden ze dit niet zelf doen? Ze deden toch hele dagen niks anders dan liggen en gewoon eten... En dan hun kinderen eten geven. Dat was hooguit twee keer op een dag nodig, dus dan was er heus nog tijd voor andere dingen zoals opruimen enzo, niet? Of was dat gewoon teveel gevraagd? Zo bleek het in ieder geval. Toen er een hoog gepiep hoorbaar werd keek ze even op. Een klein lichgekleurd pluisje wilde haar aandacht.. Was dat niet een van haar nichtjes? Oh yea. Kort liet ze de pak mos los, waarna ze door haar poten zakte en even haar poot tegen het neusje van de kleine kitten te drukken. Boop.

Rustig wachtte Milky af totdat de ander wat zou gaan doen, of haar überhaupt door zou krijgen. Ze hoorde een plofje en vanuit het niets raakte haar iets aan. Geschrokken hupste de kitten wat naar achter. "Wah!" piepte ze hard. Ze giechelde zachtjes waarna ze weer terug naar voren stapte, met twee 'grote' stappen en tot stilstand kwam recht voor de ander. "Wie," vroeg ze, waarna ze met haar snorhaartjes wiebelde.

De kitten was nog blind, haar oogjes waren nog toe en kort trok de poes even met haar oortjes.. Wat moest ze met dit doen? Het was een ding dat niks kon.. Dus uhm... Toen het dan ook leek te verschieten van haar actie voelde ze zich toch lichtjes schuldig. Nou dat was alles behalve fijn. Even zuchtte ze zachtjes... Nou zeg, wat een hoop poep was dit. "Wah!" Hm... ze keek even naar het jonge, bleke ding. Ho daar, niet bewegen. Ze zette even een ferme pas naar achter en keek even sceptisch naar het wezen. "Wie," Hm... Nou ja. "Stil," zei ze dan ook even gespannen, ze kon de pijn tussen haar schouders alweer voelen. Ah... en dan dacht ze dat ze zichzelf wat meer zou kunnen ontspannen. Niet dus.

De kitten fronste toen de ander 'stil' beantwoorde op haar vraag. "Ssstil?" herhaalde ze waarbij haar kopje wat vragend schuin ging. Nee, degene tegenover haar had haar niet goed begrepen. Helaas dan maar, want Milky had geen zin om zichzelf te herhalen. Ze zetten een paar passen naar voren, en liep vol met haar snuit in de vacht van de kat tegenover haar. Oops, ze had de ruimte tussen hen twee niet goed ingeschat. Met een verontschuldigend glimlachje richtte ze haar kop op haar boven.