When lost return to Windclan territory

De tom was net bij zijn kleindochter geweest maar ook weer snel vetrokken. Hij kon niet tegen de drukte en het gespeel, en het gepiep, en al die kittenliefde en boze moederkatten omdat hij ‘niet goed zijn best deed’ Hell hoe wisten hun dat nou? Hij deed zijn aller best, beter dan dit kon die niet en daarmee basta. Hij kon zichzelf niet veranderen, dat had hij moons geleden al geaccepteerd. Zijn kleindochter mocht van geluk spreken dat hij überhaupt langs kwam. Ze had toch al genoeg aan die Mousedung peetmoeder van der. Peetmoeder, zijn ass. Die kat kon niet eens melk geven dus een goeie ‘vervanging’ was ze ook niet. Nu kreeg Fawnkit het waanidee dat er altijd wel familie voor haar klaarstond terwijl dat allemaal leugens waren. De bruine kitten moest de harde waarheid leren, iedereen, dan kreeg je in de toekomst niet van die problemen wanneer je er plots achterkomt dat je hele leven draaide om bullshit. Horsescoff gromde onder zijn adem toen hij stevig doorliep over de koude heides. Klagen kon de tom ook niet want iedereen wist wel dat Oceanstar niet blij was dat hij bestond. Tenslotte was Abysshowl ook nog eens haar aller beste troetel vriendinnetje dus toen ze zich zelf als peetmoeder aanbod had Horse niks meer te zeggen. Maar no way dat hij toeliet dat de Elder de opvoeding overnam. De senior warrior zuchtte luid. Zoals altijd. En keek over de grens heen. Een witte pak sneeuw was gevallen en hoe erg hij zijn best gedaan had om te gaan jagen was hij niet met veel meer dan een muis teruggekomen. Whatever. Hij was niet goed in jagen dus hij nam het zichzelf niet kwalijk, voor het eerst. De bruine tom liep veder, de grenzen maar verversen nu hij er toch was. De tom was ondanks de winter toch aardig vet. Al sinds toen hij rond de 50 moons begon te worden had hij een hangbuik gekregen en geen eten of niet die buik bleef altijd zitten wat hij er ook tegen deed. Horse stapte de grens over, onbewust, en liep maar veder met zijn hoofd ergens in de wolken. Eenmaal doorhebbend dat hij een stuk verwijderd was van het vertrouwde Windclan gebied knipperde hij met zijn ogen en zuchtte. Hij was alweer te diep weggezonken en nu stond hij voor de zoveelste keer op een plek waar hij eigenlijk niet hoorde te zijn. Zijn poot begon te zeuren en dus ging hij maar zitten bij een struik. Zijn dikke buik mooi showend aan de buiten wereld en zijn poot uitgestrekt om de pijn te verminderen. Het leven was ook zo moeilijk.

Een witte pak sneeuw bedekte het gebied waar ze zich voor even had gevestigd. Hoewel het aanzicht prachtig was, vond de poes er weinig vreugde in. Winters waren altijd hard, in het bijzonder voor alleen staande rogues zoals zij. Natuurlijk kon ze zich terug trekken naar de schuur van een stel mensen, immers vraten de muizen zichzelf daar heerlijk en lui vol, maar dat zou een absoluut last resort zijn. Alleen al in de buurt zijn van de lange monsters op twee poten maakte haar ongemakkelijk. Oh nee, zij was een geboren rogue, een die altijd zichzelf wist te redden. Dat was hetgeen waar ze zoveel trots uit haalde, en geen witte vlokken en geen ijs zouden dat van haar afnemen. Nog niet, tenminste. Ze was dan ook uiterst tevreden geweest toen ze een duif had weten te vangen. De koude sneeuw had haar pootstappen gedempt en met haar soepele lichaam had ze hem net op tijd uit de lucht weten te plukken. Haar goede humeur door een gevulde buik werd echter lichtelijk verpest toen de stank van een Clan kat tot haar doordrong. Hoewel ze de andere clans allemaal niet uit elkaar kon halen, herkende ze de geur van Windclan wel. Immers was ze zelf half Windclan, hoe erg ze daar ook van walgde. Haar pa was nog altijd een vies mannetje, die kennelijk ook nog eens haar moeder was kwijt geraakt. De poes snoof en kwam overeind, waarna ze sierlijk en zelfverzekerd naar de verdwaalde clankat toe stapte. "Hey ouwe, wat heb je hier te zoeken?"klonk er alles behalve vriendelijk, haar ogen scherp op zijn vrij... Vette lichaam gericht. Nee, windclanners hoorden hier niet. Vrienden, clangenoten van haar vader, hoorden hier niet.