Time zat

_{Slatefur kon niet goed slapen. Alle gezeur wat het kamp door was gegaan in de absentie van Acorndust en Tallstar was haar niet in de koude kleren gaan zitten. Katten waren tegen elkaar opgestaan, de clan was bijna in elkaar gestort, Sunvoice was dood gegaan. Ze had geprobeer dingen op te ruimen om te voorkomen dat Tallstar haar weer alle hoeken van het kamp zou laten zien. En wat had ze ervoor gekregen? Nightcurse had haar bijna aangevallen leek het. Ze had zich sindsdien weinig laten zien, ook niet toen Tallstar terug kwam van zijn 'welverdiende' vakantie. Ze had hem ook niet erop aangesproken. Ze had de moeite niet gedaan. De kattin had zichzelf opgekruld in een nest zo ver mogelijk in de hoek van de elders den, zo ver mogelijk weg van het tumult en het lawaai. De kattin had haar ogen dichtgeknepen en haar oren platgedrukt. Ze draaide één oor op toen ze pootstappen in het kamp hoorde, maar besloot er niks op uit te doen en draaide haar oor weer terug in haar nek. Ze was immers toch maar een elder.}

_{De pootstappen van degene die door het kamp heen liep kwamen dichterbij de elders den. Slatefur verstijfde. Als het een indringer in het kamp degene was die nu haar kant op kwam, of de Bloodclanners, dan was ze er geweest. Haar ademhaling werd wat huiveriger, tot ze het stappen patroon herkende. Het was Tallstar. Dat was niet veel beter. Slatefur krulde zich op tot een kleinere bol en kneep haar ogen dicht. Haar adem stokte even toen Tallstar haar specifiek zocht en haar naam fluisterde. Al snel dwong ze haar ademhaling weer tot een rustige in en uit. Als ze deed alsof ze sliep, zou hij hopelijk weer weggaan. Hij zou haar niet wakker maken toch? Slatefur had namelijk totaal geen zin om met Tallstar te praten. Niet nu. Misschien de aankomende manen ook niet. Maar dat kon ze nu niet aan hem duidelijk maken. Ze sliep immers.}

_{De schrale hoop dat Tallstar de den zou verlaten was vrij snel vervlogen. Zelfs met plat gedrukte oren kon ze prima horen wat er allemaal gebeurde rond de den. Ze luisterde naar zijn ademhaling en ze hoorde de struiken ritselen toen hij naar binnen stapte. Zijn pootstappen waren veel zwaarder dan de meeste katten in de clan. Tallstar was immers veel groter dan de gemiddelde Shadowclan kat. De kater snuffelde rond bij de nesten. Slatefur moest zeer goed haar best doen om stil te blijven liggen in haar nest. De verleiding was daar om gewoon op te staan en recht naar de uitgang te lopen en dan maar in de dirtplace te slapen. Stel je voor dat hij het lef had om in haar nest te komen liggen. Dat was het laatste wat ze op dit moment wilde. Ze haalde een keer huiverig adem maar dwong haar ademhaling toen weer tot rust.}

Gezien ze nog van plan was één zekere apprentice de nek door te bijten en ze de rest -behalve misschien Softpaw en natuurlijk Fadingpaw- toch absoluut niet uit kon staan op het moment, was de poes gegaan naar de enige plek waar ze zich nog een beetje veilig voelde; naast Slate. Ondanks al het gedoe had de poes haar nooit op haar woorden of acties afgerekend, iniedergeval niet hardop zoals velen anderen. In haar zwart-witte wereldje had heel de clan zich tegen haar gekeerd, behalve Slatefur. Daarom had de wilde apprentice zich ondanks de geur van oude katten in de Elders den neergezet, naast haar grijze vriendin. Naast haar warme lichaam was ze heerlijk in slaap gevallen, dit keer zonder onheilspellende dromen. Een onverwachte bezoeker zou haar dan ook niet uit haar diepe slaap halen, zoals hij dat wel bij de grijze elder had gedaan. Zachtjes knorde ze in haar slaap en rolde zich verder op.

mocht van Babs, het spijt me maar een klein beetje Emma -a-

_{De leigrijze kattin hoorde hoe Tallstar langzaam van nest naar nest ging, zachtjes schuifelend en hoe af en toe een elder chagrijnig mompelde. De kater was duidelijk op zoek naar haar. Misschien maar beter dat ze haar nest verplaatst had naar achter in, in plaats van voor in. Daar had ze eerst altijd geslapen zodat ze nog veel mee kon krijgen van het kamp. Ze had daar in eerste instantie wel interesse in getoond, maar op dit moment kon het haar gestolen worden. En ze voelde zich nog niet klaar om met Tallstar te praten. Gelukkig was er iemand in de nabije omgeving die dit gevoel waarschijnlijk wel een klein beetje deelde. Slatefur luisterde nog een keer goed, al kon het haar vrij weinig schelen of Tallstar haar zag bewegen. De leigrijze kattin zette zo subtiel mogelijk kracht op één van haar achterpootjes waar Wolf in de buurt lag, om haar een korte por te geven.}

De poes lag heerlijk te ronken toen er plots iets ongemakkelijk tegen haar ribbenkast aan porde. Gestoord uit haar diepe slaap keek Wolfpaw duf op, haar ogen slaperig half open en haar wilde haren alle kanten op. "Buwh, huh, wat," Mompelde ze een beetje slaap dronken en moest een goed aantal keer met haar ogen knipperen voordat ze überhaupt door had dat ze wakker was. Haar blik ging de den rond en zag verschillende bolletjes oude vacht, een verstijfd, donker groot figuur en het slapende velletje van Slatefur... Wacht, wat. Ze draaide haar kop met een ruk om naar het donkere figuur, wiens geur ze al snel kon plaatsen. Oh hell no. Wolfpaw zorgde ervoor dat ze zijn blik vond en maakte onafgebroken boos oogcontact terwijl ze haar poten en lichaam uitgebreid om Slatefur heen sloeg en haar grote kop op die van de poes liet rusten. No touchy.

Oké, maar niet alleen had Tall de clan neergelaten, hij had bovenalles haar niet eens meegevraagd op vakantie. En nu dacht hij dat hij gewoon het kamp weer in kon walsen en haar vriendin kon stelen? Keep dreaming, Sterrenjongen. Heerlijk warm lag ze zo'n beetje op Slatefur en bleef haar mentor onafgebroken aan staren terwijl hij daar maar... Stond. Als een soort jachthond met zijn poot in de lucht, één klein stootje zou hem waarschijnlijk uit zijn balans brengen. Wolfpaw zou zich eeuwig kunnen verbazen over wat er om ging in zijn kop, maar goed, dat gevoel was waarschijnlijk wederzijds. Maar prima, als hij een staarwedstrijd wilde, zou hij die krijgen ook. De oudere apprentice wreef even heerlijk met haar kopje langs die van Slatefur en liet een tevreden geluidje horen, om het er nog even extra in te wrijven. Kom dan, probeer het maar, Tallboy boytoy.

Ja oké, ze was nog steeds best wel pissig op de gestreepte leader. Maar goed, toen hij als een welbekende idioot op elders begon te springen met zijn lompe poten kon ze toch niets anders dan zachtjes grinniken. Hoewel Wolfpaw dat nooit toe zou geven, vond ze het lastig om lang boos te blijven op haar mentor en stiekem toch wel beetje vriend. Toen ze zich daar echter op betrapte veranderde ze snel haar zachte uitdrukking terug naar een boze frons. Slatefur was nog steeds van haar, hoor. En haar eigendom besloot eindelijk te spreken. "Tallstar, ik geloof dat de leiders den aan de andere kant van het kamp is. De oudere katten hier hebben hun rust nodig na alle stress van de laatste dagen." Oké, first off, rude? Zo oud was Wolfpaw nu ook weer niet. Secondly, pfoe, dat was koud. Wolfpaw voelde een spanning in haar lichaam door dringen en maakte een mental note om Slatefur zo min mogelijk tegen de haren in te strijken. "Ehm, ja, wat zij zegt," was het erg dat ze stiekem gewoon alles wilde vergeten en zich tussen hun slapende lichamen wilde opkrullen?

Er zat een spanning in haar lichaam die Slatefur ongetwijfeld kon voelen, maar de poes zei verder niets meer. Tallstar ook niet meer, want die leek eindelijk de hint te snappen. Of nuja, 'hint' was allicht wat zachtaardig, Slatefur had hem open en bloot verteld om op te rotten. Natuurlijk was Wolfpaw ook nog steeds boos op de ander, maar toen ze hem haast met hangende oortjes zag afdruipen deed dat toch ergens pijn. Kort klemde de poes haar kaken op elkaar. Eigenlijk wilde ze hem terug roepen, maar het was natuurlijk niet iets voor Wolfpaw om zich terug te keren op haar eigen woorden. Dus wachtte ze slechts toen hij de den uit stapte en liet zich toen een beetje van Slatefur afglijden. "Sorry Wolfpaw, ik ben nog niet klaar om met 'm te praten." ietwat geïrriteerd trok ze met haar oor. "Ja, ik ook niet," klonk er wat bot van haar kant, ondanks dat de waarheid anders lag. Allicht was het goed dat Tallstar weg was gegaan, want anders was hij nog herrie gaan schoppen. Herrie die haar moeder zou kunnen wekken, haar moeder die haar absoluut niet meer met Slatefur zou mogen zien. Dat was wel duidelijk geworden na hun laatste gesprek, dat Wolfpaw nog steeds dwars lag.