{OPEN} Daylight, I must wait for the sunrise

<sub>Ze had enkele dagen gejaagd in de velden en in het kleine bosje op het territorium. En ze was er helemaal zat van. Vandaar ook dat ze dit keer afstevende op de rivier. De grote kattin had er alle vertrouwen in dat ze haar evenwicht niet zou verliezen. Ze was zeker over haar jachtkunsten. Toch twijfelde ze wel even toen ze keek naar de rand van de rivier. Een laag ijs had zich eromheen gevestigd als een glanzende afbakening. Was dit een goed idee? Voorzichtig raakte Sunlight het ijs aan en drukte ze erop. Het gaf wel iets mee.. Maar het leek stevig. Ze twijfelde kort, maar ging toen toch op het ijs zitten. De voorbij schietende zilveren vissen waren te verleidelijk. Haar staart bewoog zachtjes heen en weer en uiteindelijk schoot haar poot de rivier in. Een zilverige vis werd naar de kant geslagen en landde spartelend op de kant. Helaas wist Sunlight deze kant niet te bereiken. Door haar vlugge beweging krakte het ijs door. Sunlight slaakte een kreet toen ze het ijskoude water raakte en ze kopje onder ging. In eerste instantie kwam ze onder de ijslaag terecht, haar kop hard stotend tegen de laag. Haar adem kwam in bubbels haar bek uit en ze sloeg met haar poten, maar ze voelden verlamd van de kou. Toch wist ze weer onder de ijsrand vandaan te komen en het water te breken met haar kop, een nieuwe kreet slakend terwijl ze poogde haar poten weer in een werkzamere beweging te krijgen.

{Open, kunnen katten der uit de rivier trekken}</sub>

Hij had het al van anderen gehoord dat de rivier aan het dichtvriezen was, maar het nog niet met eigen ogen gezien. Ergens wilde hij gewoon kunnen vissen en hoopte dan ook dat er nog een gedeelte zou zijn waar dit zou kunnen. Hij liet zijn blik langs de rivier gaan, maar voor zover hij kon zien lag over de volledige oever ijs. Misschien dat er een stukje verderop wel een stuk zou zijn waar hij kon vissen. Hij liep dan ook een stuk door tot een figuur op het ijs hem opviel. Had iemand besloten dat vissen vanaf het ijs wel moest kunnen? Dat ijs zou waarschijnlijk breken bij de eerste poging tot vangst van een vis. Dat was dan ook precies wat er gebeurde. De poes haalde een vis uit het water, maar door de beweging kon hij het ijs horen kraken. Hij zette de spurt erin en probeerde nog zo snel mogelijk bij Sunlight te komen, maar de poes verdween al door het ijs. Hij had nu geen idee waar ze was, dus hij liet zijn blik over het water gaan hopende dat ze boven zou komen, want anders moest hij gaan kijken of ze ergens onder het ijs terecht was gekomen. Gelukkig zag hij haar kop doorbreken en besloot geen moment te twijfelen sprong zelf in het water. Het water was ijskoud, maar dat deerde hem niet. Hij zwom met sterke slagen naar haar toe en pakte haar bij het nekvel vast. Misschien zou ze zelf nog wel kunnen zwemmen, maar het kon ook zijn dat haar poten te vermoeid waren. Hij begon haar richting de kant te trekken, wat nog niet gemakkelijk was, want ze voelde zwaar aan. Het water maakte een kat lichter, maar door de kou raakten zijn eigen spieren ook sneller vermoeid. Hij wist echter dat hij niet moest opgeven en deed nog een paar extra slagen tot hij het koude ijs voelde. Hij hief zijn kop wat verder omhoog en probeerde ervoor te zorgen dat Sunlight kon proberen het ijs op te komen, ook al wist hij dat dat nog lastig kon gaan worden. IJs was tenslotte glad, misschien zou breken beter gaan, maar eerst op deze manier proberen.

Het werd hem al snel duidelijk dat Sunlight niet de kracht had om haarzelf op het ijs te krijgen, dus hij wist dat er nog maar twee opties zouden zijn. Kijken of hij het ijs kon breken zodat hij haar de oever op kon trekken of een plek vinden waar er niet al te veel ijs zou zitten. Dat laatste zou er echter voor zorgen dat hijzelf waarschijnlijk ook vermoeid zou raken en hij haar misschien niet eens meer de oever op zou kunnen krijgen. Hij liet zijn blik naar het ijs gaan en zocht een plek waar het er zwak uit zag. Het zou nooit een kat kunnen dragen en hopelijk breken als hij er met zijn poot tegenaan trapte. Hij draaide zijn lichaam zo dat hij met zijn achterpoten een trap tegen het ijs kon geven en deed dat ook. Hij hoorde een krakend geluid, maar het brak nog niet meteen. Nogmaals gaf hij er een trap tegenaan en deze keer zag hij het ijs breken. Niet alles was weg, maar nu zou hij in ieder geval makkelijker naar de oever kunnen. Hij zorgde ervoor dat zijn grip op de nekvacht nog stevig was en trok Sunlight mee, terwijl hij zelf de oever op klom. Het was vrij glad door het ijs dat her en der zat, maar hij zette zijn nagels erin, zodat hij niet het water weer in zou glijden en trok Sunlight naast zich mee.

_{Ergens was ze Larksong zeer dankbaar dat hij verschenen was, maar ze was zo ontzettend moe en alles deed pijn. Ze voelde zich koud en ergens wilde ze de kant loslaten. Ze had domweg niet meer de energie om haar zware, vol met water gezogen pels en grote lichaam de kant op te trekken. Coyotepaw verscheen ook nog. Dat maakte haar nog iets wakkerder, want ze kon nu wel door de grond gaan. Wat een afgang. De kattin werd uiteindelijk door de twee katten de kant op getrokken en zakte bibberend door haar poten. Ze begon vanuit diep in haar lichaam te hoesten en spuwde het water uit wat haar longen gevuld had. Huiverend en bevend bleef ze een tijd hoesten totdat haar longen helemaal leeg waren, waarna ze trillend door haar poten zakte. Ze voelde zich ellendig, ze had het ijskoud en de wereld draaide nog steeds voor haar ogen. Ze ging nooit meer ijsvissen.}

Gelukkig was hij niet alleen om de poes uit het water te trekken, want ze voelde zwaar aan met de natte vacht en vooral nu ze uit het water was. Hij was dan ook meer dan blij toen Coyotepaw hem hielp Sunlight uit het water te trekken tot ze volledig op de kant was. Gelukkig begon Sunlight vrijwel meteen met het ophoesten van het water dat ze binnen had gekregen en daar was hij blij mee. Zelf voelde hij de vermoeidheid in zijn eigen poten en de kou die nu door zijn pels heen kwam. Als hij het al koud had, dan had Sunlight het waarschijnlijk nog kouder, want die was langer in het water gebleven. Hij liet zijn blik kort naar Coyotepaw gaan, het enige dat hij wist te doen was om hun vachten droog te likken, maar misschien was er nog wat anders dat kon helpen. "Is er iets dat kan helpen naast likken, want het gaat lang duren voor we haar vacht droog hebben." Zei hij dan ook. Het was niet alleen haar vacht die droog moest, ook de zijne en dat zou voor allebei even tijd kosten.

_{Sunlight lag rillend op de waterkant. Ze was op zich zwemmen gewend, maar niet als het zo intens koud was. Geen enkele zichzelf respecterende Riverclan kat ging zwemmen met dit weer, of tenminste, geen enkele kat die enigszins interesse had in zijn of haar gezondheid. Rillend luisterde de kattin naar de woorden van de medicine cat apprentice en Larksong. Haar redders. Ze nam het Coyotepaw niet kwalijk dat ze het nog niet goed wist, ze was nog niet zo lang een medicine cat apprentice. Maar de kattin had het zo íntens koud. Haar tanden klapperden op elkaar en ze huiverde continu. "I-i-ik k-kan l-lopen," beantwoorde de massieve poes. Ze moest wel, dit tweetal ging haar niet kunnen dragen, zeker niet met de hoeveelheid water die nog in haar pels zat. Ze hief zichzelf wankelend tot haar poten, moeite doende om niet meteen weer om te vallen. Ze was sterk, ze kon dit, ze wilde dit...}

Coyotepaw leek niet te weten wat meer te doen dan de haren drooglikken, dus dan was het inderdaad beter om haar naar het kamp te krijgen. Hij moest zijn eigen vacht ook droog krijgen, want hij voelde de kou ook bij hem doordringen. Sunlight leek haarzelf echter overeind te hijsen voor hij iets aan haar vacht of zijn eigen kon doen. Ze wankelde alleen wel en Larksong wist dat het waarschijnlijk niet heel goed zou gaan als ze zonder ondersteuning ging lopen. Hij schudde zijn eigen vacht kort uit voor hij naast de warrior ging staan. "Leun op mijn schouder, dan gaat het mogelijk makkelijker." Als ze überhaupt kon lopen, want anders zou het nog een karwei worden om haar naar het kamp te krijgen.

<sub>Ze verloor haar balans bijna, maar gelukkig kon ze op Larksong steunen. Zachtjes hoestte Sunlight nog wat. Haar keel voelde rauw aan door de hoeveelheid water die ze weer naar buiten had moeten hoesten. Ze mompelde een bedankje naar Larksong en zette haar voorpoten wat verder uit elkaar zodat ze zichzelf iets beter kon balanceren. Ze liep nu als een waggelende eend, maar ze kwam vooruit. Coyotepaw kreeg ook een zacht bedankje, wat onderbroken werd door gehoest. Starclan verdomme. Toch wist ze, pootstap voor pootstap verder te komen. Ze voelde zich uitgeput, maar ze zou vanzelf zo in het kamp komen.

{Ik denk vervolgtopic in de med cat den?}</sub>

Gelukkig leek Sunlight niet eigenwijs te zijn en zelf te willen lopen en nam ze zijn aanbod aan om op zijn schouder te leunen. Hij liet zijn blik kort naar Coyotepaw gaan toen deze aanbood om aan de andere kant te lopen. Larksong hoopte hard dat Sunlight niet die kant uit zou gaan leunen, want hij betwijfelde dat Coyotepaw in staat zou zijn om de veel grotere poes overeind te houden. In ieder geval kwamen ze voor nu stap voor stap dichter naar het kamp, waar het warmer zou zijn.