yee yee

Dit was altijd haar favoriete gebied geweest. Nu... Niet zo erg. Ze had gehoopt dat alles niet compleet bevroren was geweest maar boy, had zij het mis gehad. Met uitgeklapte nagels probeerde ze niet met iedere stap die ze zette om te vallen, maar ze was al een paar keer op haar achterwerk beland. Het plan was geweest om winterslapende kikkers op te graven maar dat zou hem dus niet worden. Een zucht rolde over haar lippen terwijl Storm een oplossing probeerde te verzinnen over hoe ze die kikkers dan wel te pakken ging krijgen. Toen zag ze plots een clangenoot en subtiel probeerde ze van hem weg te lopen; ze wist niet goed waarom, maar ze had niet zoveel zin in sociaal contact op het moment. Toen ging ze helaas vol op haar bek en wist ze zeker dat ieder dier in het bos op een radius van drie kilometer afstand haar nu aankeek, dus zo ook haar clangenoot, Chickenpaw. Schaapachtig lachte ze naar hem. "Au."
- Chickenpaw!

Zijn doel om hier te zijn was ook niet bepaald om contact te zoeken bij een Clangenoot. Vooral niet bij een jonge warrior die hij niet echt kende. Hij was heus bewust dat mensen over zijn naam grappen aan het maken waren. Want wie noemde zijn kind ook naar een hopeloze prooi? Ach, hij wist waarom hij zo genoemd was. Dat hadden Puffincliff en Acefray uitgelegd. En nog steeds was de bruine kater licht in schok door het feit dat zijn vader, een medicine cat, verliefd geweest was op een kater. Maar dat had zijn vraag nog niet beantwoord. Hij wist nog niks over StarClan en het frustreerde hem mateloos.
Hij maakte toch oogcontact met Stormflare en voor heel kort dacht Chickenpaw het zelf te doen en zich omdraaien. Toch, het moment dat hij een draai maakte hoorde hij de kattin vallen en keek abrupt om om te checken of ze nog wel in orde was. "Au." Sprak ze met een schaapachtige glimlach. Hij keek voor kort verward. Had ze nou echt pijn of niet? "Ben je oké?" Vroeg hij in een voorzichtige stem. Hij schraapte zijn keel. Hij was zeer dankbaar dat zijn stem een wat diepere laag gekregen had, ookal brak het soms een beetje. Hij hoopte maar dat de kattin niet volledig op hem ging letten.

Ze was vol met haar dikke kont op haar staart beland en met een pijnlijk gezicht keek ze ernaar. Ook was die nogal vies geworden door alle bruine marsh-sneeuw en zo. Chickenpaw vroeg haar of ze oké was en plots bedacht Storm zich iets. Dit was natuurlijk één van de pleegkits van Ace! Hopelijk vertelde die niet aan zijn vader wat hij hier gezien had want dan zou ze 't vast nog weken horen. Toen knikte ze wat verlaat op zijn vraag. "Oh, eh, ja hoor," miauwde ze, waarna ze opstond. Meteen trok er een pijnlijike grimas op haar gezicht, oof, haar staart deed echt pijn. Ze nam Chicken is in zich op en besloot hem toen in te lichten op de situatie waar ze over na zat te denken. "Wist je dat ik goeie vrienden ben met jouw vader," zei ze toen vrolijk. "Hij moest zelfs huilen bij m'n ceremonie," voegde ze er toen achteraan, nu met een lichte frons. "Je lijkt best wel op hem, ook al is het niet, you know, je bloedvader," wow nice going Storm, dit was misschien wel een heel gevoelig puntje voor de ander?

yee yee:

Het duurde even, maar de kattin gaf eindelijk een antwoord op zijn bezorgde vraag. "Oh, eh, ja hoor," miauwde ze. Waardoor Chickenpaw haar een kleine, maar kortdurende glimlach gaf. Hij wist niet precies hoe hij met iemand om moest gaan. Vooral niet met iemand die hij absoluut niet kende. "Wist je dat ik goeie vrienden ben met jouw vader," begon ze toen vrolijk. Dat bracht nieuwsgierigheid op in de apprentice en hij keek al snel op naar de jonge warrior. Oh ja? "Hij moest zelfs huilen bij m'n ceremonie," voegde ze toe. Oh, dat verklaarde dus veel. Acefray was gewoon emotioneel, net zoals hijzelf. Dat stelde hem gerust. Het was niet dat hij de enige gevoelige was in de Clan. En ook daarmee begon de bruine kater verder te denken. Zou zijn vader ook huilen op zijn ceremonie? Zou hij überhaupt een ceremonie krijgen? Gelukkig had de kattin nog iets bij gezegd zodat ze hem niet verder liet denken. meestal zou dat niet goed eindigen voor hem. Allemaal negatieve gedachtes over zichzelf. Hij deed echt zijn best ze aan de kant te schuiven. "Je lijkt best wel op hem, ook al is het niet, you know, je bloedvader," oh. Hij moest nu iets zeggen? Tja, het was ook niet lang geleden toen hij erachter kwam. Maar als Stormflare een goede vriendin was, wist ze het toch al? Of mocht echt niemand het weten? De kater besloot maar een antwoord te geven, zonder enige informatie los te trekken. "Ja, dat is mij vaak verteld." Hij forceerde een kort lachje. Niet eens. Hij heeft nooit zelf gedacht dat hij veel op de medicine cat leek. Al had hij zijn grote bouw, dikke vacht, ogen en... Wow. Hij was echt dom. "Sommigen zeggen dat ik zo graag op hem wil gaan lijken dat het ook gebeurd qua uiterlijk." En? Persoonlijkheid? Nope. Hij was totaal niet zoals Acefray. Het enige wat ze gemeen hadden was het uiterlijk en hun gedachtes tegenover katers. Maar dat zou hij nooit zeggen. No way.

+note, Lolo ik stik omg

Oh oh, het zou zomaar kunnen zijn dat ze hem beledigd had want hij keek een beetje ongemakkelijk op haar opmerking. Wat beschaamd liet ze haar oortjes half zakken. "Ik bedoelde het niet stom," probeerde ze nog snel even de schade goed te maken maar waarschijnlijk zou dat zijn als een pleister plakken op een derdegraads brandwond. Dat dacht ze dan. Dat het eigenlijk niet zo was dat haar woorden pijn gedaan hadden wist ze niet. "Wil je zo graag op hem lijken dan?" vroeg ze de ander toen met een lachje. "Je bent in ieder geval even groot, pfff," merkte ze op waarna ze naar hem toe liep - nu beter oplettend op de gladde stukjes, zodat ze niet nog een keer onderuit ging - en naast hem ging staan om te meten hoeveel groter hij wel niet was dan haar. "Je bent zeker anderhalve kop groter!" zei ze verbaasd. Zij was dan zelf ook niet zo heel groot. "Heb je toch stiekem Ace-genen in je zitten of zo," grapte ze - zou die grap wel kunnen? Geen idee, oof, ze was echt een trainwreck - waarna ze met haar poot tegen zijn borst aantikte.
- Is Chicken gebaseerd op Gilbert want,,, ik had lowkey een crush op hem toen ik de serie keek

Hij begon langzaamaan al nerveus te worden. Zijn blik was nog steeds gericht op de kattin, maar hij probeerde zo veel mogelijk oogcontact te vermijden. "Wil je zo graag op hem lijken dan?" Vroeg ze met een klein lachje. Lachte ze hem nou uit? De bruine kater keek langzaam weer omhoog om haar gezicht te lezen. Hij kon er niet veel van vertellen maar hij hoopte maar dat het in haar nature was om te lachen. "Je bent in ieder geval even groot, pfff," voegde ze toe. Waardoor de jonge kater zich toch wat beter voelde. Hij was zeker nogal gegroeid, en hij was blij dat anderen het opmerkten. Hij was geen zwakke puber meer. Al dat trainen had hem behoorlijk wat spieren gegeven en hij was enorm blij dat katten hem dan niet zo snel zouden onderschatten. Al was hij wel een slechte vechter. Chickenpaw moest wel even licht knipperen in verwarring toen ze naast hem ging staan om de hoogte te meten. "Je bent zeker anderhalve kop groter! Heb je toch stiekem Ace-genen in je zitten of zo," hij voelde zijn hart sneller kloppen bij dat. Ja... Nu je het toch al zegt. "Ja, vast wel. Wie weet." Hij forceerde nog een lachje, maar zijn stem trilde al een beetje van de zenuwachtigheid. Waarom was hij ook altijd zo slecht met liegen? "Ik ben Acefray."

+note, hehe ja eventueel wel

De she-cat lachte hard om zijn opmerking dat hij Acefray was. Volledig over het hoofd ziend dat de kater haar zojuist bijna rechtstreeks verteld had dat hij echt de zoon van haar goede vriend was. Kort schudde Storm haar kop, waarna ze voor Chickenpaw ging zitten. Dit werd misschien toch nog leuker dan ze eerst gedacht had. Ze vond dat ze het onderwerp Ace al wel genoeg hadden besproken, though, niet alles ging om die grote haarbal, dus schakelde ze naar een ander onderwerp over. "Hoe gaat het met je trainingen? Wordt je al bijna warrior?" Want dan zou ik het niet heel erg vinden als jouw nest naast die van mij komt, oops. Storm greep zich altijd een beetje snel vast aan anderen, juist omdat ze het zo moeilijk vond om contact te maken. Als dit contact er dan was, liet ze niet graag meer los.

Het duurde niet lang voor de kattin maar besloot dat het onderwerp zo wel goed was. En hij was haar dankbaar dat ze het veranderde in een wat makkelijkere topic. "Hoe gaat het met je trainingen? Wordt je al bijna warrior?" Hij spitste zijn oren bij de vraag. Tja... Dat was eenmaal een vraag voor iedereen. Wordt hij bijna warrior? "Laten we hopen van wel." Zei hij met een kleine lach, maar het was niet meer zo forceert als eerder. Ook omdat hij zich wat meer op zijn gemak voelde. Ze maakte geen opmerkingen over zijn stem, naam of gedrag. Zoals de meeste katten. "Toen ik jonger was kon ik niet wachten tot ik warrior was maar nu... Eh." Hij haalde zijn schouders op. "Ik loop een beetje achter. Als je snapt wat ik bedoel?"

Met opstaande oortjes luisterde Storm naar zijn verhaal. Hmm? Hij hoopte van wel, maar dacht dat hij achter liep? Verbaad keek ze hem aan. Als er een drama rondom zijn training was geweest, had zij die gemist. "Ooh, is er wat gebeurd dan?" vroeg ze hem dan ook meteen. Ze was nieuwsgierig naar zijn verhaal, want ze wist eigenlijk niet zoveel van de iets jongere katten. Ze ging vooral om met katten van haar eigen leeftijd, al helemaal nu ze warrior was geworden. Niet dat ze dat expres deed, hoor, het was meer omdat ze de apprentices niet zo vaak zag door verschillende roosters. Nou ja, nu praatte ze er met een en ze had tot nu toe geen spijt. En dan te bedenken dat ze eigenlijk niet met hem zou gaan praten; dan was het op haar kont vallen toch nog ergens goed voor.

In plaats van gewoon verder gaan met het gesprek, bleef de kattin toch vast aan het onderwerp over zijn gedoe met zijn warriorrang. "Ooh, is er wat gebeurd dan?" Vroeg ze eventueel. De kater aarzelde even. Het was niet eens zo een zwaar onderwerp. Maar hij voelde zich toch onzeker over zijn antwoord. "Nou," begon hij. Hij pauzeerde al snel toen hij opmerkte dat zijn stem wat lichtelijk brak in en hoge toon. Hij schraapte zijn keel nogmaals voor hij verder ging. "Ik was laat begonnen als kitten, omdat ik een zware griep had. Een domme ontsteking in mijn oor, ja." Hij zwiepte voor even met zijn staart. Moest hij doorgaan? Of zei dat al genoeg? "En ik ben echt superslecht met jagen en vechten en ja, dat heb je dus nodig als warrior." Pittig frustrerend, maar ach. Als Tallstar even aardig was...

De apprentice begon uit te leggen wat er was gebeurd. Kort brak zijn stem en Storm glimlachte naar hem. "Gaat vanzelf over hoor, dat hebben heel veel tom's als ze net warrior worden," miauwde ze geruststellend. Chickenpaw vertelde wat er precies gebeurd was en ze knikte op zijn woorden. Hmm, ziektes konden in de weg staan ja. Zij was als kitten ook flink ziek geweest; maar op de één of andere manier was dat weggegaan en had ze toch gewoon apprentice kunnen worden met de rest van haar leeftijdsgenootjes. Ze grinnikte omdat hij zichzelf overal slecht in vond. "Zal vast wel meevallen, toch? Kan jij niet juist goed vechten?" Ze doelde natuurlijk op het feit dat hij een reus was. In haar ogen dan.

Zijn oren trokken voor kort naar achteren in lichte schaamte toen ze zei dat het wel normaal was dat zijn stem wat brak. Dat had zijn moeder ook verteld. Nog steeds was hij er niet blij mee. Wel dat zijn stem wat dieper werd, maar hij had vaak meegemaakt dat katten daar grappen over maakten en hij kon niet wachten tot hij een echte warrior was. om te laten zien dat hij de beste van de Clan zou worden. "Zal vast wel meevallen, toch? Kan jij niet juist goed vechten?" Vroeg ze op gegeven moment. Waardoor Chickenpaw even zijn schouders moest ophalen. "Ik ben niet zo van het vechten," miauwde hij eventueel terwijl hij naar de lucht keek. Alles om de emoties in haar gezicht niet te lezen. Ze dacht vast dat hij zo'n onnozele kluns was. "Ik bedoel... Ik kan wel voor de Clan vechten, natuurlijk. Maar ik wil geen anderen pijn doen, snap je? Ik maak me daar steeds druk om en verlies mijn focus en dan wordt Russetfur weer gefrustreerd en de trainingen duren dan zo laaang."

Hmm, zijn punt kwam niet helemaal over op haar. Want zelf had ze niet zoveel moeite met anderen pijn doen. Klonk misschien wat psycho, maar ze wist dat trainingen toch niet 'echt' waren maar voor het oefenen dus had ze daar zelf geen last van. "Je kan het maar beter leren, soms heb je het nodig alleen als zelfverdediging, stel je voor er komt een vos of zo," miauwde ze nadenkend. "Maar als je er echt niet van houdt kan je het altijd zo veel mogelijk proberen uit te stellen dalijk als je warrior bent, doet Tallstar ook toch," miauwde ze waarna ze met een lachje haar tong uitstak.