Bad day

Conclusie van de dag: Vandaag was weer stom. Settledpaw had ten eerste een slechte jacht gehad, ten tweede moest hij de nesten van snotterende elders verschonen en ten derde had hij één van die knorrige elders "HalfClan" achter z'n rug horen fluisteren. Settledpaw had al zijn zelfbeheersing nodig moeten hebben om niet zijn nagels uit te slaan. Vervolgens werd hij het kamp uit gestuurd door de eerste de beste senior warrior die de bui al had zien hangen. "Om af te koelen." Pfft, hij moest eens weten.
Settledpaw banjerde met een onweerswolk boven zijn hoofd door de naaldbomen. Waarom was het even allemaal zo oneerlijk? Eerst ging zijn tante - nee pardon, moeder - dood. Ja, dat was een domper geweest. Toen bleek zijn vader - parden, zijn oom - niet zijn vader te zijn en toen zijn échte vader van de daken had geroepen dat hij kits in ShadowClan had, dacht hij dat de maat vol was. Maar nee, het kon nóg erger toen zijn zusje haar siblings had verlaten voor een onbekende RiverClan kater. Alles op het spel gezet had en haar biezen gepakt. En kon je voorstellen dat dat allemaal voor de jonge kater teveel was geweest?
Settledpaw sloeg zijn nagels uit. Hij moest het even ergens in zetten. Afkoelen, pfft. De koele leafbare wind joeg al doog zijn vacht en er lagen nog resten sneeuw van de sneeuwbuien een paar dagen terug. Hij sloeg zijn poot in een bijzonder vervelend hoop sneeuw, waarna hij nukkig erbij ging zitten.

- Ivywing

Geschrokken keek Settledpaw om toen hij iemand opeens iemand zijn naam hoorde roepen. Een sneeuwwitte poes verscheen op zijn netvlies en ergens verscheen het kwade vuur weer in zijn ogen. Ivywing, zijn tante. Een van de weinige wiens rol niet was veranderd de afgelopen manen. Ze was en is nog steeds zijn tante. Humeurig keek hij weer naar zijn voorpoten toen ze vroeg hoe het met hem ging. Eigenlijk had hij sarcastisch willen roepen: “Wat denk je?”, maar hij wist de woorden net op tijd in te slikken. ‘Jawel,’ loog hij, nog steeds keek hij zijn tante niet aan. ‘Het is gewoon.. Alles is.. Iedereen. Stom,’ bromde hij bijna onverstaanbaar onder zijn adem, terwijl hij met zijn klauwen in de sneeuw begon te prikken.

Settledpaw keek naar zijn witte tante. De woede raasde nog steeds door zijn ogen, maar langzamerhand begon hij te kalmeren en werd zijn adem iets rustiger. Ivywing vertelde hem dat hij alles eruit mocht gooien. Opnieuw werd hij weer een beetje pissig. Ze wist potverdikke waarschijnlijk prima hoe het zat. Was zíj ooit van plan het haar te vertellen. ‘Wist jij het?’ vroeg hij verassend bits. ‘Van Winddancer?’ Hij weigerde het haar nog steeds om haar hardop zijn moeder te noemen. Hij had haar zijn hele leven tante genoemd. ‘Van ons?’ vroeg hij daarna, doelend op hem en zijn zusjes, waarna hij eindelijk opkeek en zijn tante aankeek. Het was zo vreemd. Waarom had hij hier nog niet met familie over gesproken. Misschien als hij met Littlepaw had gesproken was ze wel gebleven...