The love burning in one's heart [Geboortetopic]

Dat Burninglove zwanger was betekende niet dat ze gehandicapt was. Zodoende had ze de Nursery ook verlaten en was ze druk bezig in het kamp. Zo hielp ze enkele Apprentices met het vervangen van mos en zorgde ze er voor dat er geen oud prooi op de prooihoop lag dat de rest kon bederven. Al met al voelde ze zich redelijk goed. Haar buik voelde langzamerhand zwaar aan en ze wist dat ze wellicht binnenkort moest bevallen. Ze was benieuwd naar de kittens; zou ze een goede moeder kunnen zijn. Zouden ze een vader missen en wanneer zou de rest van de Clan van haar fout weten? Haar amberkleurige ogen richtte ze kort op Silverpaw waarna ze de jongere Shadowclanner aan sprak. "Silverpaw wil jij het vieze mos weghalen, terwijl Kindpaw er nieuw mos neer legt? Dan check in de wanden," Mauwde ze terwijl ze haar ogen op de wand van de Elders den richtte. Haar poot tikte ze tegen de stevige wand aan; alles leek in orde. Wellicht omdat ze het kort geleden opgeknapt hadden. Toch verdienden de Elders het beste van het beste. Een trap van een van de kittens deed haar zuchten. Burninglove kon vaak niet meer zo lang lopen. Voorzichtig stapte ze naar buiten toe waarna ze een van de andere Warriors aan keek. "Nightblood! Zou je een prooi naar Acefray.." Even viel ze stil terwijl ze haar ogen samenkneep. Dat deed zeer. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze door haar trillebde poten leek te zakken. Misschien moest ze terug naar de Nursery. Haar normaal slanke lichaam was duidelijk opgezwollen met nieuw leven; terwijl ze een angstige blik op de Apprentices wierp. "Kindpaw," Probeerde ze zo rustig mogelijk aangezien ze wist dat ze nooit het hele kamp door zou komen. Wellicht kon ze beter in de Elders den in een van de schone nesten gaan zitten. Wachten totdat de steken voorbij waren. Waarna ze de Nursery op zou zoeken en daar de rest van de dag zou blijven. Wellicht was de witte Apprentice slim genoeg om Acefray te halen.

De pijn werd erger; ze had te lang stil gestaan daar voor de Elders den. Haar ogen sperde ze open waarna ze kreunde. Haar staart zwiepte ze hierna nerveus heen en weer. Hopelijk was Nightblood slim genoeg om zijn pas gevangen prooi te laten vallen en haar naar een nest te helpen. In de Nursery of desnoods in de Elders den. De meeste katten waren aan het jagen, of liepen in een van de patrouilles die net waren vertrokken. Ze had enkel twee Apprentices waarvan de mentoren druk waren gevraagd of ze zin hadden haar met enkele taakjes te helpen. Zodat ze zichzelf niet dood zou staren naar de wanden. Daarbij had ze altijd van haar ouders geleerd de Clan op de eerste plek te zetten en voelde het alsof ze gefaald had door kittens van Whitenight te krijgen.

- Eerst Kindpaw, Silverpaw & Nightblood
Acefray mag invallen wanneer hij wil. Of nu of later in het topic!

De Apprentices leken niet zozeer moeilijk te zijn. Waarschijnlijk was dit wel een van hun minst favoriete klusjes. Het was saai werk, de nesten verversen maar moest gedaan worden. Daarbij was het van groot belang dat de jongere katten voor de Elders leerden zorgen, zodat er een zekere hoeveelheid respect zou groeien. De Clan was belangrijk. Die stond op de eerste plaats, zo was het dan ook geen wonder dat ze hoogzwanger nog steeds makkelijke taken uit probeerde te voeren. Het moment dat haar lichaam besloot dat de kittens mochten komen, was een moment die geen enkele kattin zou vergeten. De steken waren onpraktisch en pijnlijk. Wie in Starclan's naam had dit bedacht! Ze sprak een zwarte kater aan, die de naam Nightblood droeg. Hij kwam net terug van de jacht en ze besloot dat hij haar vader wel wat prooi kon brengen. Acefray werkte hard, en had natuurlijk eten nodig. Hij hield ook van eten, als ze zijn gestalte moest geloven. Zelf was ze altijd klein gebleven, als haar ervaring niet voor haar sprak, zouden sommigen haar wellicht voor een Apprentice aan zien. Soms was dit dan ook onhandig. Immers zouden de Warriors van de andere Clans haar wellicht niet aan zien voor een Warrior en haar het respect niet geven dat die positie verdiende. Toen ze de zin, de vraag richting Nightblood met geen mogelijkheid af kon maken, riep ze de Apprentice die het dichtste bij haar in de buurt was op haar af. In de hoop dat de witte kattin haar kon helpen. Echter kreeg ze de juiste woorden niet over haar lippen geperst. Trillend op haar poten staarde ze voor zich uit, ze kon ze nauwelijks bewegen. Dit was een moment waarop ze in haar nest wou liggen en janken om haar beslissingen. Ze had nooit kittens willen krijgen van een Windclanner. Haar gouden ogen gleden naar de zwarte Warrior die de conclusie al getrokken had. Kindpaw was te onervaren om te kunnen weten dat de kittens kwamen. Ze nam het haar ook niet kwalijk. De zwarte kater kwam op haar af gestapt. "Kom Burninglove," Klonk er kalm op een lage toon terwijl de kater haar aan probeerde te sporen met hem mee te lopen. Ze beet haar kaken stevig op elkaar terwijl ze een stap poogde te zetten. "Ik breng je naar je nest," Vervolgde hij terwijl hij haar steun bood met zijn schouder. Meteen nam de trillende hoog zwangere kattin dit aan, waarna ze met kleine pasjes in de richting van de Nursery stapte. Ze siste van de pijn die door haar gezwollen buik heen trok. "Kindpaw, waarschuw jij Acefray. Ik denk dat de kittens komen." Riep de kater de jongere kattin toe. Waarna die in de richting van de bekende den liep. Dit was een van de momenten waarop de Warrior haar vader naast zich wou hebben. Tranen prikten in haar ogen van de pijn terwijl ze abrupt tot stilstand kwam voor de ingang van de Nursery. Met moeite wist ze zich naar binnen te wurmen en liet ze haar trillende lichaam op het mosnest vallen. "Nightblood," Begon ze angstig op een zachte stem.

De oudere Warrior begeleidde haar als een echte heer naar haar nest toe. Het was duidelijk dat het haar enorm veel moeite en energie kostte om het zachte mos te bereiken. Met tranen in haar ogen was ze dan ook bij de ingang blijven staan terwijl de pikzwarte kater haar bemoedigde. "Nog een paar kleine stapjes nog," klonk er op zijn zware stem. De zwart-witte kleine kattin dwong haar lichaam de laatste stappen te zetten waarna ze zich in het nest liet vallen. Burninglove sprak op trillende stem de naam van de grotere kater uit; ze had haar vader nodig. Ze had zich nog nooit zo slecht gevoeld; de kittens zouden maar half Shadowclan zijn. Ze had hen hun vader ontnomen. "Ssst." Suste de zwarte kater haar waarna hij verder sprak. "Bewaar je energie voor de bevalling." Vervolgde de kater. Een bruine kop kwam tevoorschijn op dat moment; een die de Warrior wel herkende. Tallstar, haar oude oom. Nightblood knikte naar hem terwijl de kattin even kort haar kop hief voordat ze die weer neerlegde en zuchtte. "Je kan dit," mauwde haar oom met zijn diepe stem. Serieuzer dan ze hem in een tijd had gezien. "Waag het niet om weg te gaan oom Tall," Sprak, nee siste ze tussen haar tanden door. Ze had hem nodig. Eindelijk kwam Acefray er aan; de kater die ze wellicht nog het meeste nodig had. Hij fluisterde wat in het oor van haar oom terwijl ze diep inademde met een wee die lichaam deed kronkelen. Een tong werd over haar kop gehaald en haar gele ogen volgden de bewegingen van de grote fluffbal. "Eet de kruiden en bijt daarna op de tak als de pijn te erg wordt. Ik weet dat je dit kan schat, volg je intstinct." Hij drukte zijn snuit tegen haar wang aan waarna ze moeizaam iets overeind kwam en de kruiden zonder morren oplikte en haar kop weer liet vallen. De kater begon met zijn poten haar buik te masseren; wat de pijn niet minder maakte. Haar oortjes drukte ze in haar nek terwijl ze haar lippen iets optrok. "Nightblood kun je.." Klonk er bijna op een gevaarlijke toon terwijl ze de poot van Acefray weg probeerde te duwen.

Voordat ze haar zin af kon maken voelde ze een sterkere wee door haar buik heen trekken en deed Burninglove haar best zich te ontspannen. Kort erna volgde ze enkel nog haar instinct. De wens haar kitten te zien; in levende lijfe en gezond was groots. Daarvoor zou ze door de pijn gaan. Ze perste en knarste even met haar tanden terwijl haar vacht langzaam donker kleurde met zweet. Haar ogen sloot ze waarna tranen over haar wangen liepen voordat ze naar nog een keer persen een kleine kitten gebaard had. Haar eerste zoon; een bruine tabby die veel op Tallstar leek toch zou hij niet naar zijn oudoom genoemd worden. Kleuren maakten niet uit; het was een tabby en daarmee perfect. Hij leek op haar vader in dat opzicht. "Acekit," fluisterde ze bewonderend terwijl ze het vliesje verder weg haalde en de kitten over het neusje likte. Haar prachtige kleine Acekit. Er was een reden dat ze haar zoontje naar haar vader noemde. Immers was de kater belangrijker voor haar dan ze had verwacht. Haar gele ogen gleden even naar haar vader terwijl ze hem waarschuwend aan keek. "Geen massage, anders mag Nightblood je een goede kras over je neus geven," Klonk er gevaarlijk zoals een in pijn zijnde nieuwe Queen kon zijn. Ze kon wellicht zelf ook wel na de bevalling als ze voldoende energie had hem een haal geven, maar Nightblood was momenteel sterker. Burninglove legde har kop weer neer en snorde zachtjes. Haar eerste kit was perfect ondanks de gemengde bloedlijn. Dat het volgende deel van de bevalling heftiger zou worden met een eeneiige tweeling had ze niet voor mogelijk gehouden.

De oom van Burninglove leek haar toon niet geheel te begrijpen, net zomin al haar eis maar zei er niets van. In plaats daarvan bleef de grote bruine kater maar gewoon op zijn plek zitten terwijl hij samen met enige andere toeschouwers toekeek hoe de eerste kitten werd geboren. Een prachtige bruine tabby die al snel de naam Acekit kreeg. Vernoemd naar zijn opa, die net als hem een tabby was maar dan met een grijze kleur in plaats van een bruine, wist zijzelf veel dat ze later nog een zoontje op de wereld zou zetten die eigenlijk meer van Acefray weg had dan haar eerste zoon. Toch vond ze het passend haar eerste kit naar haar soms nogal afwezige vader te vernoemen. De oudere Warrior, Nightblood leek op dit moment vooral de rol van 'vader' te voltooien ook al kende ze elkaar niet echt; toch was hij op dit moment haar steun en toeverlaat. Zo was het dan ook dat Burninglove hem aansprak over haar irritante vader, die met zijn poten extra druk zette op haar buik zodat de bevalling wat soepeler verliep. Wellicht zou ze hierna nooit meer kittens krijgen, het deed zoveel pijn. Daarbij was haar lichaam niet zo sterk als menig andere kattin; ze wist niet of ze er nog een zou overleven en dan zat ze nog midden in haar eerste bevalling ook. "Acefray weet wat die doet, het komt goed." Fluisterde hij in haar oor, hij had makkelijk praten; hij zat niet te kermen van de pijn terwijl een vriendelijke Medicine Cat op haar buik drukte, zodat de pijn niet bepaald minder werd. "Hij is prachtig," Complimenteerde de zwarte kater waardoor de jongere kattin met een klein waterig glimlachje knikte. Haar eerste kitten was een wonder, een wonder dat geboren was uit een slechte keuze maar een wonder desalniettemin. “Ik denk dat Acefray het niet doet om je te pesten” Verklaarde de kater terwijl ze even van haar eerstgeboren kitten genoot. Snorrend van het feit dat hij gezond leek en sterk genoeg om de koude temperatuur te overleven.

Wist zij veel dat haar nachtmerrie op het punt stond werkelijkheid te worden. Twee jonge kittens zouden bijna tegelijkertijd op de wereld worden gezet als een tweeling. Net zoals haar broer en zijzelf waren. De pijn verdubbelde dan ook, nee verdriedubbelde zelfs. Haar ogen traanden terwijl ze het uit krijste van de pijn die in haar onderlichaam verzamelde en haar lichaam deed kronkelen. Bloed verzamelde zich meer, totdat er als uit het niets twee kleine lichaampjes verschenen en over de gedrenkte grond heen glibberden. Twee donkergrijze kittens, twee dochtertjes die sprekend op elkaar leken. Dit ging nog een probleem worden als de kattin ze uit elkaar moest houden. Moeizaam richtte ze zich overeind toen haar buik haar weer wat rust gunde waarna ze snel over de neusjes likte zodat de twee kittens in ieder geval konden ademen. Nat, lagen ze nog schuin achter haar, ze had de energie niet meer om ze verder droog te likken. Aangezien ze zoveel op elkaar leken, moesten de namen ook een beetje overeenkomen qua letters. Immers was het overduidelijk een tweeling. Net zoals haar broer en zij naar dezelfde lichtjes genoemd waren. "Skylarkkit en Stellarkit," Mauwde ze de twee namen die haar in haar kopje schoten. Skyllarkkit vernoemd naar een vogeltje en het ronddartelen van een kitten, een sterke gezonde kitten net zoals de ouders en Stellarkit naar de trots van beide ouders. Beide hadden te maken met een soort kracht die vooral te vinden was in Shadowclan naar de mening van de Queen alsmede dat het vogeltje af en toe ook in Windclan te vinden was een stille verwijzing naar de vader van de drie kittens. Vermoeid bleef ze liggen terwijl haar ogen half dicht vielen.

Burninglove wist niet dat ze nog een kitten te gaan had. Een kitten die op haar vader zou lijken en een toepasselijke naam zou krijgen. Haar buik krimpte nog een laatste keer samen en uitgeput bleef ze liggen terwijl ze de pijn probeerde te negeren. Hoe lang kon ze dit nog volhouden, hoe lang zou dit nog doorgaan. Ze had gewoon geen energie meer. Geen energie om te kijken, te bewegen of vragen te stellen. Haar ogen sloot ze terwijl ze hijgend, zwaar ademend doodstil bleef liggen. Naar enkele keren geperst te hebben werd de laatste kitten geboren, een katertje dat een grijze tabby was. Zodra een van de anderen het had schoongemaakt en bij haar neer gelegd keek ze er met slaperige gele ogen naar. "Tallkit," Sprak ze met haar laatste kracht en energie voordat alles donker werd en de kattin doodstil bleef liggen, haar flank rees nog op en neer als enigste teken van leven. Vier piepende kittens lagen bij haar buik, springlevend en gezond. Zelf was haar zwakke lichaam gewoon uitgeput, waardoor ze het bewustzijn was verloren.

Zijn aankomst in de koude wereld was de laatste. Hij had een oudere tabby broer die als eerste was verdwenen; daarna twee zusjes die samen de wereld tegemoet zouden gaan. Toen kwam hij, het tweede zoontje van Burninglove. Vernoemd naar een oud-oom die zoveel voor zijn opa betekende. Spartelend op de koude ondergrond bleef hij liggen, terwijl hij zijn eerste ademteugen binnen haalde. Zijn moeder was er niet meer om hem te begeleiden naar haar buik, dus wachtte hij hulpeloos op een ander om hem droger te likken en naar de voedselbron te krijgen. Het nieuwe leven zou goed zijn, daar vertrouwde hij op. Hij had een liefdevolle moeder, siblings om mee te ravotten en een opa die een goed gevoel van humor bezat. Genoeg katten leefden hier om met hem op te groeien en een band mee aan te gaan. Zelfs de koude van Leafbare kon hem niet verslaan. Een trots, klein katertje was geboren. Halfclan of niet, hij bleef een kater van Shadowclan en zou wellicht in de toekomst een Warrior van zijn woord worden. Jongensachtig, maar dapper.