Knocking on StarClan's door

Boarpaw strekte zich uit en vervolgde zijn weg. De grote kater sleepte aardig wat gewicht met zich mee, waarvan het grootste gedeelte pluizige vacht was. Iet wat lomp wist hij zich door de dikke laag sneeuw te werken, maar echt zacht deed hij niet. De sneeuw schuurde tegen zijn vacht en dat joeg alle prooi in de buurt weg. Niet dat hij er echt wat aan kon, dit gebied was gewoon nog niet zo platgestampt als andere delen van het territorium. Net op het moment dat de kater dacht een geur te ruiken, werd alles opeens zwart. Een grote hoop sneeuw was van de Owltree afgevallen en had zich vol op zijn kop gestort, waardoor deze nu bedolven lag en de rest van zijn lichaam er wat ongemakkelijk buiten stak. Verwoed begon hij met zijn poten te klauwen, maar deze zaten ook deels onder de sneeuw.

{Primrosepaw}

Hij hoorde gelach op de achtergrond en verwoed probeerde de kater zijn kop sneeuwvrij te krijgen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er was een aardige hoop naar beneden gevallen en uit wanhoop probeerde hij zijn achterpoten te gebruiken om sneeuw weg te klauwen. Net toen hij zijn kop wat losser kreeg veegde een andere kat de sneeuw van zijn kop af. Zijn groene ogen kruisten de blauwe kijkers van Primrosepaw, een jongere apprentice, die hem duidelijk uit had staan lachen. De kater keek haar iet wat appelig aan en schudde toen de overblijfsels van de sneeuw van zijn kop. "Hey," groette hij haar terug terwijl hij de rest van zijn logge lichaam uit de sneeuw trok. Wat was hij toch weer elegant bezig.

Een vage grijns speelde rond zijn lippen bij haar opmerking. Eigenlijk wilde hij niet lachen, maar diep van binnen wist hij ook wel dat hij niet de meest elegante kat was, en al helemaal niet in de sneeuw met zo'n lange vacht die overal aan bleef kleven. De kater keek iet wat geamuseerd naar Primrosepaw en schudde zich nog een keer uit, expres zodat er wat sneeuw haar kant op vloog. "Waarschijnlijk," mauwde hij terwijl hij zich uitstrekte en omhoog keek, hopende dat het niet nog eens zou gebeuren.

De poes suggereerde of zijn vader een grote hond was geweest en lichtelijk beledigd keek Boarpaw haar aan. "Mijn vader was Branchtrove! En hij was inderdaad heel groot, ja." De kater schudde zijn kop en keek haar aan. Hij was niet echt iemand waarbij veel uit te lokken viel, gezien hij in het algemeen niet veel gaf om beledigingen. Zijn groene ogen bleven op haar hangen en hij kwam op een idee. Met zijn heup stootte hij tegen de boom aan, waarna er nog een lading sneeuw naar beneden kwam zetten, regelrecht boven haar kop.

Ze vertelde hem dat ze geen Branchtrove kende. Dat zou best kunnen, want hij was al een hele tijd niet meer onder hen. De kater fronste kort om zijn eigen woorden en schudde toen zijn kop, waarna hij kort naar de poot keek die ze door zijn vacht veegde. Zijn eerdere grijns kwam weer terug op zijn gelaat toen de dikke laag sneeuw naar beneden kwam zetten, recht bovenop haar. De kater grinnikte hardop, maar voelde toen al snel haar poten om zijn nek. De kater probeerde zich stevig neer te zetten zodra hij merkte dat ze hem naar de grond probeerde te krijgen, maar voelde zijn poten over de samengeperste sneeuw glijden, waardoor hij uiteindelijk dan toch op zijn flank viel, deels vrijwillig wel. Geamuseerd keek hij omhoog naar Primrosepaw, waarna hij met zijn poot uithaalde naar haar wang, niet hard en zonder nagels, maar wel met de intentie de sneeuw die aan zijn poot plakte aan haar gezicht te krijgen.

Boarpaw gromde speels toen ze hem naar de grond gewerkt kreeg, waardoor zijn vacht helemaal volgeplakt zat met sneeuw nu. De kater spuugde de sneeuw die in zijn bek kwam uit en hees zichzelf weer overeind, waarna hij zijn eigen vacht nogmaals uitschudde en de sneeuw door de lucht heen vloog. "Wacht maar, ik krijg je nog wel," mauwde hij speels terug. Wat dat betreft was hij ook nog net een kit. Dat was misschien omdat katers minder snel volwassen werden dan poezen.

De kater had een brede grijns op zijn kop en hij wist zichzelf weer overeind te hijsen nadat ze hem in de sneeuw had geduwd. "Whitepaw?" mauwde hij quasi verontwaardigd en deed een poging wat sneeuw haar kant op te slaan. "En dan ben jij zeker Snowpaw." Haar vacht zat immers ook al vol met sneeuw. De kater volgde haar een aantal passen, maar voelde toen een steek in zijn borstkas. De welbekende steek dat hij het rustiger aan moest doen. Vrijwel meteen ging hij in de ankers en hapte hij naar adem. Dat was het nadeel van slechte longen hebben, het kwam op de meest onhandige momenten opspelen en zijn uithoudingsvermogen was alles behalve goed.

Boarpaw grijnsde kort op haar woorden en ging achter haar aan zodra ze begon te rennen, maar erg lang duurde het niet voordat zijn longen begonnen te protesteren tegen deze energie rovende activiteit. De rode kater kwam tot stilstand en keek naar beneden, waarna hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Hij had wat kramp in zijn borstkas en voelde zijn zicht wat vervagen, maar bleef nog wel op zijn brede poten staan. De enige reactie die Primrosepaw van hem kreeg was hoe hij kort met zijn kop schudde, om vervolgens nog een paar teugen adem te nemen. Een pijnlijke grom verliet zijn bek, het was alles behalve een prettig gevoel.