You’re the prince, but I’m the king.

Coldkit zijn aandacht was gericht op zijn uitgeslagen klauwen. Hij zat in het kamp, ergens bij het rand, te koekeloeren hoe nou zijn nagels werkte. Hij spande ze in en daarna weer uit. Elke keer rekte hij zijn klauwen meer en meer uit zodat ze steeds groter leken te worden. Onder indruk dat hij een stel goeie paar klauwen had bleef hij dan ook gefocust op zijn vlijmscherpe nagels en haalde toen zonder pardon uit naar de stevige tak dat in het kampwand zat. Een grote klauwspoor liep over het hout heen toen hij de stok had geraakt en zachtjes grinnikte hij. Het idee dat deze tak een vijandige warrior was gaf hem meer zin om de stok nogmaals een klap te verkopen maar hij hield zich in. Straks zouden zijn clangenoten denken dat hij een woede of agressie probleem had. Nu al helemaal dat hij als straf verlaat apprentice werd door het slaan van enkele kittens. Coldkit gromde even tussen zijn kaken door en keek weg van de beschadigde tak, zijn broertje in de verte zien lopend. Southernkit- oh nee wacht. Het was ‘paw’ nu. Kon hij nog meer uitsloven dan dat die al deed. “Hey daar klein broertje.” Mauwde hij droogjes toen hij naar hem toe liep. “Gefeliciteerd met je gloednieuwe rang” Sprak Cold terwijl hij zijn schouders op hield. Wacht maar tot hij leerling zou worden, dan zou hij zo goed zijn best doen dat hij zijn verloren tijd inhield en ook nog is eerder tot warrior benoemd zou worden dan zijn sibs.

Southernpaw was nog niet heel lang apprentice, en toch voelde hij zich groter dan ervoor. En ergens was dat ook waar - hij werd elke dag een beetje groter. De bruingrijze kater keek om toen hij de stem van zijn broer hoorde en de vrolijke blik die hij op zijn snuitje had verduisterde iets. Coldkit leek hén de schuld te geven van het feit dat hij nog steeds kitten was; iets dat niet minder waar kon zijn. Southernpaw en Beechpaw hadden niets te maken met zijn straf. "Dankjewel.", antwoordde hij op de felicitatie van Coldkit, al had hij het gevoel dat die niet volledig gemeend was. "En mag ik je eraan herinneren dat ik nog steeds de oudste ben?" Hij greens even zijn scherpe tandjes bloot. Oké, misschien scheelden ze niet zo veel - maar hij was wél de eerste die geboren was en dat moest toch voor iets gelden?