Like the honeybee

Het begon ochtend te worden, en Wasp kwam net terug van haar jacht. Ze was redelijk geslaagd; had in haar eentje twee muizen weten te vangen. Ze waren dan niet heel dik, maar zouden twee monden kunnen voeden. ShadowClan leek op het moment het minste aangetast te worden door de winter, althans van wat ze gehoord had. Dus dat was mooi. Haar blauwe ogen vielen op een rode vacht die opviel tussen het grijs en grauw dat de winter met zich mee bracht. "Nectarpaw," miauwde ze haar dochter toe, nadat ze de twee muizen op de prooistapel had neergelegd. Ze wenkte haar en toen deze dichtbij genoeg was gaf ze haar een lik over haar kop heen. "Hoe gaat het ermee?" snorde ze warm.

Nectarpaw strekte haar kleine lichaampje uit en geeuwde. Het was vrij vroeg, maar het was weer een mooie dag. De poes was altijd wel in een goed humeur. Ze glimlachte blij naar Waspsting toen die haar wenkte en snorde toen ze een lik over haar kopje kreeg toen ze dichtbij genoeg was. "Mama!", mauwde ze blij. "Goed, leafbare is zo mooi!", antwoordde ze, met vrolijk twinkelende blauwe oogjes. De kleine rosse poes duwde haar kopje even langs die van haar veel grotere moeder en keek blij het camp rond. De dood die leafbare met zich meebracht ging volledig aan haar voorbij.

Haar dochter was opgewekt, zoals altijd, en kort glimlachte de senior warrior. Ze verschilden erg van elkaar, maar hadden toch een goede band. Kort zuchtte Wasp op de positieve uitspraak over leafbare. Als Nectar zulke dingen zei wist Wasp nooit zo goed hoe ze reageren moest. Moest ze de ander naïef laten voor de wereld, of haar hartje breken door te zeggen wat er allemaal wel niet verschrikkelijk was aan dit seizoen? "Lukt het vangen van prooi nog goed?" vroeg ze toen maar, doelend op het feit dat het nu toch wel lastiger moest zijn om wat te vangen.

Nectarpaw haalde wat onbeholpen haar schouders op. Ze ging zitten, op een redelijk lompe manier voor haar frêle gestalte. Prooi vangen was nooit haar forte geweest. Ze had te weinig geduld en ze was te lomp om te sluipen; en het hielp niet dat ze de helft van de tijd vergat dat ze éérst de wind moest checken om te zien of de prooi haar niet kon ruiken. "Jagen is moeilijk.", antwoordde ze, al was het duidelijk dat de jonge poes daar niet echt mee zat. De eeuwige optimist die ze altijd was, ook in tijden die iets minder optimistisch waren.