Savage hunters

Thunderclan was al van dag één slim geweest. De apprentices hadden er een nieuwe leuke taak bij en dat was sneeuwruimen. Soms deed Clovergaze nog spontaan mee met het sneeuwballen gevecht. Al dat harde werk maakte dat het kamp altijd sneeuwvrij was en dat liggen niet te koud was. Daarom genoot hij nog even van de zon voor hij zijn luie kont ging verheffen om te gaan jagen. Het was een zon die amper warmte gaf, maar het was beter dan het koude gevoel van onder het vriespunt te zitten. Zijn groene ogen opende zich toen er een geur van kittens en bloemen voorbij leek te zweven. Hij zag Redpetal lopen. "Goedemorgen, ook al vroeg uit de veren zie ik!" Zijn stem was laag en warm. Het was een goede dag.

+ Redpetal first

De kleine queen kwam al vroeg de nursery uit. Ze was vanochtend wakker geworden toen de nachtpatrouille het camp in kwam en had sindsdien niet meer kunnen slapen. In ieder geval scheen de zon al toen ze naar buiten kwam. In leafbare waren de dagen korter en de zon leek meer moeite te moeten doen om überhaupt te schijnen; waardoor ze naast licht weinig warmte kon geven. Net zoals de katten meer moeite moesten doen om te overleven. Prooitekort leek er gelukkig momenteel nog niet écht te zijn, niet zoals sommige vorige seizoenen. Redpetal liep naar de prooistapel, omkijkend toen iemand haar goedemorgen wenste. "Goeiemorgen, Clovergaze.", antwoordde ze beleefd.

Ze was blijkbaar op weg naar de prooistapel. Hij gebaarde dat ze eerst een prooi mocht kiezen. Clovergaze mocht nog niet eten, hij had geen speciale rang en hij moest zijn taken nog vervullen. Zijn groene ogen volgden de bewegingen van Redpetal, maar daarna richtte hij ze op zijn eigen poten. Een lik ging erover en toen nog een. Hij hief zijn poot en wreef deze over zijn gezicht. Toen ze terug bij hem was keek hij even op. Zijn staart maakte een uitnodigend gebaar naast hem. Een eindje verderop, want Red was gekend als een iets afstandelijkere kat. Hij gaf haar een glimlach en liet toen zijn groene blik dwalen over het kamp. Het was zo vredig in de sneeuw. "Hoe was het in de Nursery? Alle kittens braaf?"

Redpetal pikte er een klein en mager muisje uit. Ze was geen grote kattin en zeker nu ze geen kittens meer zoogde had ze niet zo veel eten nodig. Dan liet ze liever wat meer voor diegenen die het meer nodig hadden dan zij - zwangere queens en diegenen met kittens, of gewonden en zieken. Daarna draaide ze zich om. Even gleed haar gouden blik door het camp. Ze kon terug de nursery in gaan - maar misschien moest ze wat meer omgaan met de rest van haar clan. Haar blik viel op Clovergaze. Het was oneerlijk hoe hard hij op Branchtrove leek want elke keer dat ze hem zag sloeg haar hart weer een tel over; van angst dit keer, niet van de liefde die ze ooit voor die kater gevoeld had. Maar elke keer dacht ze weer: oh nee, hij is terug, om haar leven hel te maken, om alles weer in de war te sturen, en dat net nu alles weer een beetje op zijn pootjes aan het komen was. Toch ging ze naast Clovergaze zitten. Ze liet de prooi op de grond vallen en schaarde zich een klein eindje naast hem. De rosse kattin glimlachte lichtjes bij zijn vraag en knikte. "Ja hoor, het zijn engeltjes.", antwoordde de queen. De genegenheid droop duidelijk van haar stem. Ze nam een klein hapje van haar prooi en richtte haar gouden blik op de kater.

Clovergaze zag hoe ze er een klein muisje uit had gepikt. Een uitstekende keuze al zei hij het zelf. Oh! Er kwam iets in hem op dat het gesprek een beetje kon doen rollen, maar eerst verder over de kittens. Hij was geïnteresseerd en wist dat hij nog de perfecte meid moest vinden, dat de klok wel al een beetje tikte maar niet overdreven. Clovergaze keek toe hoe ze ging zitten en zelfs een beetje verder dan hij had aangewezen. Oef! Dat deed pijn in zijn hart. Nee hoor grapje, poezen waren gewoon erg koppig en dat was hij niet gewoon. Tuftfox was zijn beste maatje en mannen onder elkaar waren heel anders. Ze sprak en hij kon de genegenheid helemaal voelen. "Ah dat is goed, ik bezoek ze eigenlijk te weinig, maar het lijkt erop dat in leafbare het altijd rustiger is." Nu had hij bijna spijt dat hij geen prooi had om zijn gedachten op te zetten als er een stilte viel. Dus moest hij praten. "Het leukste aan een kitten zien opgroeien vind ik wanneer ze hun tandjes zetten in hun eerste prooi. Ik weet nog hoe dat was, hmmmm heerlijk!", miauwde hij dromerig. Ja een muis heeft nooit meer zo goed gesmaakt.