With my hand on your grease gun

Zahida was in een vervelende bui. Ze had zin om iemand te gaan irriteren. Gewoon, omdat het kon, even wat plagerijtjes hier en daar. Om de één of andere reden had ze soms zo van die dagen. Met een zuchtje streek ze met haar zij over de bakstenen muur waar ze langs liep. Ze was op zoek naar een kittypet die ze wat van slag kon maken of een rogue die ze kon pesten. Echter kwam er maar steeds niemand op haar pad. Ze werd er wat geïrriteerd van. Na een tijdje doelloos rondlopen, op zoek naar kat, ving ze toch eindelijk een glimp op van een zwarte vacht. De geur die erbij hoorden was dan wel BloodClan, maar ach. Ze deed het er maar mee. Za trippelde met een rustige pas achter de kater aan, die ze herkende als Cole. Nooit echt met hem gepraat, maar overal was een eerste keer voor. Bovendien was hij knap als wat, poeh poeh, toe maar. Haar ogen gleden van top tot teen over hem heen en zachtjes spinde ze, met een vervelend grijnsje op haar gezicht welliswaar, om zijn aandacht te trekken.
- Cole

Cole was niet bepaald gedoeld op het pesten van kittypets. Zijn blik was er wel op een onbekende kat in een raar veldje voor twoleg-kittens. Hij had eerder een soort trieste blik op hun. Medelijden, mocht je het noemen. Zulke dieren hadden de waard niet om katten genoemd te worden. Hij vond het al jammer genoeg dat ze zichzelf lieten temmen door een twoleg. Maar ach, liever hun dan hem, right?
Hij was in de schaduw, aan het rusten tegen een stenen muur aan. Zijn blik zat strak, het zei al genoeg dat je geen spelletjes met hem kon spelen. Tenzij hij ze won, natuurlijk. Het geluid van een spinnende kat trok al gelijk zijn aandacht, en draaide hij zijn kop richting de gevlekte kat. Langzaam stond hij op toen ze hem aankeek met een kennende grijns. Ah, zo eentje. "Hey, Zada." Begroette hij haar in een ongeamuseerde toon. Dat was haar naam toch? Hij lette toch amper op.

Hmm, hij keek haar enkel ongeamuseerd aan. En zei ik nog haar naam verkeerd. Za trok enkel wat met haar oortjes terwijl ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. "Impressive, je weet m'n naam nog steeds niet zelfs als zit je al 20 moons hier," miauwde ze. Mannen van tegenwoordig.. Ze tikte hem onder zijn neus met haar staart. Ze was verveeld, hij moest haar wat geven om te doen. Zo simpel was het. Het was niet alsof ze nu ontzettend over d'r oren verliefd was op hem, nee, dat helemaal niet. Maar ze wilde wat doen. Of dit nu bekvechten was of wat anders. Ze veegde kort met haar nagels over zijn borst nadat ze tegenover hem was gaan zitten. Niet hard, hij zou het amper voelen, maar meer om zijn aandacht te trekken of een reactie uit te lokken.

Ze keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw, duidelijk niet blij met wat hij zonet gezegd had. Dan had hij zeker haar naam verkeerd gezegd. Noted. "Impressive, je weet m'n naam nog steeds niet zelfs als zit je al 20 moons hier," miauwde ze als volgt voor ze zijn neus aantikte met haar staart. Cole keek haar nog steeds aan met een vragende blik. Zij was degene die hier wat kwam zoeken. Mocht ze het toch wel zeggen in plaats van een hele preek houden hoe haar naam klonk. "Voor iemand die me dan al 20 moons kent, hoor je al te weten dat ik daar niet mijn best op doe." Sprak hij als volgt, maar was al gauw afgeleid door haar nagels dat maar een tinteling achterlieten. Voor kort besloot hij om haar maar is recht aan te kijken, zo naar haar lichaam, op en neer. Ach, waar waren zijn manieren nou? Nog steeds liet hij niet veel emotie tonen. Maar zijn oren zeiden al genoeg dat hij interesse had. Hij had geen zin in spelletjes, maar dit spelletje was een uitzondering.

Ze grinnikte om zijn opmerking. "Misschien zou je dat is moeten doen, alleen in het leven is alleen in de dood," miauwde ze hem plagerig toe. Tja, er waren er maar weinig in de BloodClan die echt op anderen gesteld waren. Zij had dan nog haar pleegdochter, maar echt liefdesinteresse had zij ook nooit gehad. Maar het was natuurlijk wel zo dat je in een groep sterker was dan alleen. Echter voelde ze er niet veel voor om nu een hele filosofieles te houden, dus zette ze die gedachte maar weer snel aan de kant. "Wat doe je hier hm? Een beetje alleen in de schaduwen als een zielige introvert," begon ze toen, opnieuw wat uitdagend, proberend een reactie uit te lokken. Ze kon wel zien aan zijn lichaamshouding dat hij wilde zien wat ze zou doen, maar ze wilde toch echt meer dan dat hoor. Meer emotie als het even kon. Kille katten waren toch niet echt haar type. Leken teveel op haar vader.

Het gesprek ging nogal stroef, op zijn verwachtingen na. Normaal was het gewoon even vertellen hoe het ging. Blah, blah, blah. Het was maar dat hij deze kattin voor geen kanten kende. En... De meeste kattinnen die hij ontmoet had hadden lager zelf-respect. "Wat doe je hier hm? Een beetje alleen in de schaduwen als een zielige introvert," miauwde ze daarna in een uitdagende toon. Oh, daar gaan we weer. Maar Cole ging daar niet op in. Het was duidelijk gemaakt dat hij hier de leiding in moest nemen. Iedereen was weleens verlegen. "Luister, schat." Begon hij maar zo kalmpjes mogelijk terwijl hij een stapje dichter bij de gevlekte kattin nam. "Ik heb niet de hele dag om het jou naar je zin te maken. We weten allebei dondersgoed wat we van plan zijn dus. Aan jou de eer." En als het mislukte? Geen idee, eigenlijk. Het was niet dat hij de punten optelde. Maar een nachtje samen verstoppen klonk altijd leuk.

Zijn reactie was zo weinig dat ze haast moest gapen. Sigh, saai. Ze kon nog beter in d'r eentje over een muur heen lopen dan bij hem rondhangen. Ze was dan ook bijna van plan om weg te gaan, maar toen kwam er toch wat uit. Het bijnaampje dat hij haar gaf liet haar toch wel wat voelen hoor. Het tintelde wat in haar buik. De woorden daarna zouden een afknapper zijn, als hij haar niet zo aankeek zoals hij deed. Hij was te knap om af te wijzen, really. Met een grinnikte zette ze een stap dichterbij, waarna ze hem een lik over zijn wang gaf. "Prima, doen we het zonder een spelletje vooraf," miauwde ze waarna ze van hem weg draaide en richting een beschutte plek liep. Haar staart streek nog wat onder zijn kin waarna ze hem meewenkte. Let's go, loverboy.

De kattin gaf hem als volgt een lik op zijn wang. Zo, dat was makkelijk. Even een paar vaak-gebruikte zinnen erachter doen en dan was het al weer zover. Hij vroeg zich wel af wanneer een kattin hem juist zou afwijzen op de manier hoe hij ze behandelde. Maar hij zou er voor zorgen dat ze wel een good time kreeg. "Prima, doen we het zonder een spelletje vooraf," miauwde ze als volgt voor ze zich omdraaide om richting de beschutte plek toe te lopen. Ze wenkte hem nog met haar staart, alsof hij zelf zo een kans zou afzeggen. Nou... Hij kon dat wel doen. Maar het was al lang geleden toen hij zoiets geflikt had.
Hij volgde haar zij aan zij totdat ze eindelijk een gesloten plek gevonden hadden, Weg van te nieuwsgierige oogjes. De zwarte kater keek nogmaals achter zich voor hij door de struiken lukte te lopen. Nu maar hopen dat ze niet afschrikt. Nu ze net zo goed bezig waren.