Death is a party

In Starclan verhongerde je niet, er was altijd voldoende prooi. De gemiddelde kat in Starclan was een blij ding, een kat die vrede had gevonden. Het lukte de zwarte poes maar niet. Lag het aan haar? Of werd haar glimmende zwarte vacht zelfs wat doffer, waren er sterren uit haar nacht zwarte vacht gevallen? Haar tweelingzus, Fallentear probeerde haar nog regelmatig op te beuren en te genieten van het 'leven' of beter gezegd, voortbestaan, in Starclan. Soms lukte het, soms vond ze dat licht, maar dan drong de realiteit weer tot haar door en wat Innerstar haar chagrijnige, bittere zelf weer. Nu vielen haar ogen op Ravenheart, haar zoon. Uiteraard was Innerstar wel dankbaar voor het feit dat ze weer herenigd was met de katten die ze als levende leider had moeten missen. Ze stapte dichter op haar zoon af, glimlachte en gaf hem een liefkozend, moederlijk kopje.

@Ravenheart

Hij voelde zich hopeloos en machteloos. Gevoelens die hij nooit had durven dromen te voelen na zijn dood in het gevecht met Bloodclan. De zwarte kater staarde naar beneden, naar alles wat zich afspeelde. Shadowclan was een zooitje. Tallstar gooide er met de pet naar. Ravenheart had laatst gehoord dat hij een leven verkwanseld had om wat te voelen. Een leven wat net zo goed gebruikt kon worden om zijn clan te beschermen. Hij hoorde pootstappen maar deed geen moeite om om te kijken, hij wist wel wie het was. De enige kat die nog moeite deed om hem zo nu en dan op te zoeken. Hij had Dauntrose al in tijden niet gezien en dat pijnigde hem. Hij had alles willen geven voor de poes, maar nu leek alles anders. Vacht streek in de zijne en Ravenheart zijn snorharen trilde zachtjes bij de aanraking. Het voelde verdoofd. Toen ze hem een kopje gaf drukte hij zijn hoofd tegen die van haar. Hij moest zijn gevoel uitspreken tegen zijn moeder. "We vagen langzaam weg, of niet Innerstar?" hij sprak haar zelden aan met haar naam, noemde haar vaak mam of Inner. Maar Ravenheart meende wat hij zei, hij voelde het. Zijn bestaan werd minder en hij wist niet of het gewoon een gevoel was, of dat hij vergeten was beneden.

Klauwen van ijs grepen haar bij het hart toen Ravenheart begon te spreken. Wat was dat toch, waarom werd er gesproken over eeuwige vrede in het hiernamaals? Wat Innerstar zag waren verloren zielen die verlangden naar het leven. En zodra een generatie gestorven was, leken ze soms te verdwijnen. De een sneller dan de ander. "Langzaam maar zeker... soms heb ik het idee dat Starclan een plek is waar we wachten, tot iedereen die onze herinneringen dragen zich bij ons gevoegd hebben," miauwde ze zachtjes. Ze gaf een geruststellende lik over de oor van Ravenheart. Shadowclan was een zooitje en Starclan een leugen. Wat was het leven een feest. Nee. De dood, wat was dat een feest.

"Langzaam maar zeker... soms heb ik het idee dat Starclan een plek is waar we wachten, tot iedereen die onze herinneringen dragen zich bij ons gevoegd hebben," hij was dus niet de enige die zich zo voelde. Zijn hart zakte nog verder zijn borstkas in. De zwarte kater zuchtte. "Ik zie Dauntrose niet meer." en het was niet dat hij blind was, maar het was alsof ze hem ontweek. "Ik wil terug." mauwde hij toen resoluut. "Ik wil helpen om Shadowclan weer op te bouwen zoals het was. Ik zie zoveel woede. Bij Russetfur en Lionstep. Tallstar weet niet wat hij moet, neemt een kitten mee en als iemand er ook maar achter komt ontketend er een oorlog tussen de clans." zijn stem was koud en emotieloos terwijl hij de gebeurtenissen opsomde. "Sinclaw heeft nog steeds niet haar verdiende loon gekregen." dat was ook iets wat hem dwars zat. "Ik wou gewoon dat ik terug kon. Dat ik nog een keer mocht proberen om dingen goed te maken." hij zuchtte de laatste woorden uit. Zijn leven was alles behalve perfect geweest, maar het was te kort geweest. "Maar jij voelt vast hetzelfde." zijn blauwe ogen keken naar zijn moeder, het verdriet dat hij voelde was te zien. "Ik mis mijn kits, ik mis het leven."