Bad decisions...

Hij rende intussen zo snel hij kon, buiten adem zijnde maar dit niet alleen als gevolg van de grote inspanning die hij ondernam. Hoe had hij zo dom kunnen zijn, zo ondoordacht? Nu kon hij niet meer liegen, zijn gevoelens schuilhouden. Als hij haar nu zou ontwijken, zou ze weten waarom. Hij had het verpest. Zealspark was dan ook weggerend voor hij haar antwoord had gehoord, wetende dat hij het nu niet aankon om nog een teleurstelling te moeten ondergaan. Hij kwam tekort op elk vlak, als krijger, als vriend... als kat in het algemeen. Rowanflight had gelijk gehad, hij was beter weggebleven. Het was wat de rest van de Clan waarschijnlijk ook dacht. Hij deed zijn bijdrage voor de Clan misschien dan wel, heck, hij ving meer dan de rest omdat hij niet in het kamp wou zijn, maar dat betekende niet dat ze hem graag hadden. De rood met witte kater kwam uiteindelijk tot stilstand, als een gek hijgende en zich uiteindelijk dan ook op zijn achterwerk zettende om meer tot rust te komen. O Starclan, waar was hij aan begonnen?

De kleine kattin had de gewoonte gekregen om elke dag een wandeling in het territorium te doen; bij wijze van zich toch actief te houden, en ook om misschien te zien of ze niet toevallig nog iets van prooi kon vangen. Het was misschien niet meer haar taak, wat de stress van iets te moeten vangen verlichtte, maar ze wou helpen waar ze maar kon - zeker in leafbare, waar prooi al schaars was. Vele poten maakten licht werk. Haar gouden blik viel op een rood met witte gestalte en even sloeg haar hart een slag over - maar toen zag ze dat het iemand anders was. Redpetal fronste lichtjes toen ze zijn toestand zag en zette voorzichtig een stapje dichterbij. "Zealspark? Gaat het wel?", mauwde ze haar oom zachtjes toe, wetend dat ze soms liever alleen gelaten werd in een paniekaanval en soms juist zeer veel nood had aan een schouder om op uit te huilen.

Door zijn gehijg en paniekerige gedrag, had hij de opkomst van een andere kat niet gehoord. Pas wanneer diens stem hoorbaar werd, schoten zijn oren even overeind uit verbazing. Hij had haar totaal niet opgemerkt, zo onoplettend was hij geweest. Wat moest hij erop antwoorden? Was hij oké? Ging het wel goed met hem? Nee... maar het zou enkel voor onnodige bezorgdheid zorgen, iets waar hij geen fan van was. Hij wou niet betutteld worden, met zachte woorden aangesproken worden. Hij was Starclanverdorie een volwassen warrior! Eentje die zelfs deputy was geweest! Hij was niet de kat waarover men zich zorgen moest maken... of was hij dat wel?
"Ik heb het verpest...." miauwde hij slechts, zijn kop schuddende terwijl hij probeerde terug op adem te komen. "Alles... mijn rang, mijn vriendschappen... Fir-... alles." Nogmaals schudde hij zijn kop. Zealspark sloot zijn ogen, hopende dat het slechts een nachtmerrie zou zijn. Maar dit werkte niet, dat wist hij. Hoe vaak had hij wel niet gehoopt, voor het slapengaan, dat hij zou wakker worden en alles terug in orde zou zijn? Het gebeurde nooit. Hij zat vast in deze belachelijk stomme vicieuze cirkel.