(Pythonkit SPT) Sound & Silence

Pythonkit was druk bezig met zijn poot over zijn snuit te wrijven toen iemand hem vroeg of het ging. Zijn oortjes spitsten. Hij kende de stem niet, maar aangezien het kortbij was, was het waarschijnlijk de queen van het nest waartegen hij gebotst was. Oeps. "Ja hoor.", antwoordde hij enkel, zijn stemmetje nog pieperig en kittenachtig.

Slatefur hield haar hoofdje wat scheef terwijl ze wachtte op het antwoord van de kitten. Ze deed haar best om een beetje in de algehele richting te kijken, want anders schrok ze kittens soms af, maar met hoe pieperig de kitten antwoorde was het een beetje lastig. "Gelukkig maar, wat is je naam? Of moet ik je kleine blijven noemen?" snorde Slate goedmoedig.

"Ik ben Pythonkit", antwoordde hij enkel, waarna hij met zijn pootjes voelde over de rand van het nest tot ze een vacht raakten. Oh, ok, nu had hij een beter idee waar de poes zat. Niet zo ver van hem, in ieder geval. Hoewel hij niet in het nest kroop, liet hij wel één van zijn voorpootjes tegen haar leunen. Dat stelde hem altijd gerust; alsof de ander anders gewoon op zou staan en weg zou lopen.

Slatefur glimlachte warm naar de kitten, al trok ze eventjes met haar oren toen hij aangaf dat hij Pythonkit was. Oh. Daar had ze van gehoord. Hij was de kitten van Sinclaw die blind was. Zulke feitjes bleven wel bij haar steken als mede blinde immers. "Hey Pythonkit, mijn naam is Slatefur," stelde ze zichzelf spinnend voor, zich ergens afvragend of hij misschien wist wie ze was. Zouden ze haar genoemd hebben in het 'je bent blind'-praatje als goed voorbeeld? Of misschien wel als slecht voorbeeld wist zij veel.

Pythonkit knikte en maakt een bevestigend geluidje, als om te laten horen dat hij haar gehoord had. De naam zei hem niet bijzonder veel, al had hij enkele van haar kittens waarschijnlijk wel al ontmoet. Maar het katertje gaf niet bijster veel om zulke dingen. Zijn eigen famiie was het allerbelangrijkst en hij zou hen beschermen - blind of niet blind. Hij zag niet kunnen zien niet als een handicap, omdat het zijn enige wereld was. Hij kon zich niets anders inbeelden, wat anderen ook zeiden.

Een enkel bevestigend geluidje kwam als respons op haar woorden. Slatefur wiebelde eventjes kort met haar oren. Mhm, wat nu? Ach wel ja. Misschien was deze wel helemaal niet blind en had ze het verkeerd onthouden. "Dus wat was je aan het doen Pythonkit?" besloot de leigrijze she-cat te vragen om het gesprek toch maar iets op gang te houden. Ze wilde niet alleen met haar eigen kittens socializen. Nu ze hier toch was..

Pythonkit sloot zijn mistige blauwe ogen terwijl er een stilte viel. Toen de poes opnieuw een vraag stelde, trok hij even met zijn oortje - aarzelend alvorens hij zou antwoorden. Het was duidelijk dat hij geen heel spraakzame kat was. "Rondlopen.", mauwde hij enkel, na zijn korte aarzeling. Eigenlijk had hij weinig zin in een gesprek, maar het was wel een goed excuus om even te rusten en op zijn effen te komen alvorens hij opnieuw de "tocht" zou moeten maken door de leegte om tot aan zijn nest te raken.

_{De jonge kater was aan het rondlopen. Duidelijk. Slatefur glimlachte zachtjes. Verkennen was als jonge kitten een avontuur op zich natuurlijk. Alles was nieuw en alle indrukken waren groots. Ze wilde de kitten dan ook niet te lang ophouden, maar was wel nieuwsgierig genoeg om toch nog wat door te vragen. “Rondlopen eh?” miauwde Slatefur met een zachte glimlach. “heb je al veel gevonden dan Pythonkit?” besloot ze te vragen.}

De kater besloot om iets meer het nest in te nestelen, waardoor zijn vacht tegen die van de kattin terechtkwam. Het was raar hoe veel dit nest aanvoelde als het zijne - en toch niet. Stiekem miste hij zijn moeder, al was hij sterk genoeg om dat niet te zeggen. Hij was immers heus geen kleine kitten meer! "Een ander nest.", antwoordde hij enkel op haar tweede vraag, meer uit beleefdheid dan omdat hij zo zeer wou antwoorden; en dat sprak ook uit zijn toon.

Slatefur draaide haar oren naar de kater toe, wachtend op een antwoord. Gezichtsexpressies deden haar immers niet zo heel erg veel. De kater klonk echter heel erg onwillig in zijn antwoord op haar vraag en Slatefur glimlachte wat ongemakkelijk. Misschien moest ze de kater niet zo erg bezig houden, misschien moest hij maar gewoon doorgaan met spelen. “Weet je? Ga maar lekker spelen, een blinde elder zoals ik is heel erg saai natuurlijk,” snorde ze goed gehumeurd.

Pythonkit fronste lichtjes bij het antwoord van de kattin. Een blinde elder? Hij had niet geweten dat ze blind was en vond die nieuwe informatie nogal moeilijk te verwerken. Alsof hun hele eerdere conversatie plots een andere betekenis zou moeten hebben, al was dat niet echt het geval natuurlijk. Wist zij dat hij blind was? Misschien niet, aan haar opmerking te merken. Op zich dacht hij er natuurlijk meestal niet over na dat anderen wél konden zien, sinds zien niet iets was dat hij ooit meegemaakt had en waarbij hij zich dus ook niets kon voorstellen. Maar toch voelde het bijna raar toen hij hoorde dat zij in hetzelfde schuitje zat als hem. Dat had hij nog niet vaak meegemaakt - nog nooit, zou hij zelfs durven wedden. "Aan spelen is niet veel aan als je blind bent.", antwoordde hij enkel droogjes, hoewel zijn woorden misschien niet meteen duidelijk waren.

Slatefur had ergens half verwacht dat ze de kitten weg zou horen lopen, dat hij lekker zijn eigen ding ging doen en haar verder liet doezelen. Maar in tegenstelling tot haar verwachting kreeg ze een ontkennend antwoord, dat spelen niet zo leuk was als je blind was. Ah, dus hij was inderdaad het blinde kind van Sinclaw. Het arme schaap. Slatefur had er allang vrede mee dat ze niks kon zien. Pythonkit duidelijk niet, en hoe kon hij ook? Slatefur hield haar hoofd wat vragend scheef, al besefte ze zich dat de kater dat niet kon zien. Lastig als de tegenpartij blind was. “Zeker kan je wel spelen als je blind bent, je moet alleen wat creatiever zijn, neem dat maar van mij aan,” miauwde Slatefur met een bemoedigende glimlach.