Bring me to life

Haar poten wilden haar niet meer dragen en ze was dan ook meer dan dankbaar toen Sugarcane haar het laatste stuk naar het kamp droeg. Door de sterke geur van Windclan wist ze het moment dat ze het kamp binnen gingen. Ze had geen idee hoe ze eruit moest zien voor de clan, maar voor nu wist ze dat ze naar de medicine cat den zouden gaan. Snel genoeg zou ze waarschijnlijk vragen krijgen, maar voor nu kon ze ze nog vermijden. Ergens wilde ze het liefst gaan slapen en wakker worden en dan hopen dat alles beter was, maar zelf wist ze ook wel dat dat niet het geval zou zijn.

[Sugarcane, medicine cat eerst]

De vroege avond was gevallen en Routnose had besloten zich vroeg tot haar nest te keren, zodat ze hopelijk de volgende dag tenminste iets meer energie zou hebben. Dat plan werd echter ruwweg verstoord toen er plots twee figuren haar den in kwamen lopen. De tumult in het kamp had haar al gewekt, waardoor ze al half haar nest was uit gekropen toen de twee figuren binnen kwamen. Haar ogen gleden van Sugarcane naar Harespring, die duidelijk de wonden droeg. "Oh starclan," zuchtte ze ademloos, waarna ze meteen naar de rood-witte poes afstapte en die naar een van de dichtbijgelegen nesten begeleidde, zich geen zorgen makend om het bloed dat ook haar witte vacht nu besmeurde. Met een half oor luisterde ze naar Sugarcane die vertelde wat er gebeurd was terwijl ze dieper de den in liep om spinnenrag en verwoed door de kruidenvoorraad heen ging. Starclan, vrijwel alles was op. Haastig greep ze een smeerwortel en zowel frambozen als eiken bladeren. "Sugarcane, zou jij een natte mosbal willen halen, a-alsjeblieft?" dan zou ze wat van het bloed weg kunnen wassen en de wond bij haar oog goed kunnen zien. Tot die tijd kauwde ze de bladeren en wortel tot een pulpje, waarvan ze een deel op een blad uitspuugde en het andere deel kundig op de wond van Harespring haar flank wreef, waarna ze dit dichtte met het spinnenrag. "Het is oké Harespring, je bent nu veilig en we gaan je oplappen," murmelde ze en drukte kort haar neus tegen de wang van de jonge poes.

Ze liet haarzelf in een nest neerleggen en bleef daar ook vrij stil liggen. Bijna elke beweging die ze nu maakte gaf wel ergens een pijnscheut door haar lichaam heen. Toch zorgde de pijn er ook voor dat ze voor nu nog wakker kon blijven, maar alles leek toch van wat verderweg te komen, alsof ze er zelf niet helemaal meer bij was en dat ze tussen onbewustzijn en wakker in leek te zitten. In eerste instantie verstijfde ze toen Routnose wat kruiden op de wond in haar flank deed, maar al snel ontspande ze weer iets. De pijn die ze van haar flank had gevoeld was nu iets minder. Toch bleef ze nog steeds zo stil mogelijk liggen, met haar ogen gesloten, want ze wilde ze niet openen en dan te weten te komen hoe erg het was.