The hunt is over.

Eindelijk. Eindelijk was de dag voorbij. Cherrypaw hield in principe wel van haar trainingen en ze vond dat haar mentor een aangenaam karakter had, maar ze begon inmiddels toch wel moe te worden. Het was frustrerend dat ze er zo vroeg op uit trokken en dan alsnog zo weinig prooi vingen, maar het zou nog frustrerender zijn geweest als ze met niets teruggekomen waren. En gelukkig was dat niet het geval. Ze hadden beiden twee prooien weten te vangen, wat na één dag jagen toch al best wel veel was. Ze hadden goed in alle hoeken moeten zoeken en de prooien zaten niet heel erg vol met vlees, maar het zou genoeg zijn om een paar Clanmates te kunnen voeden. Cherrypaw legde haar prooien neer op de prooistapel en wachtte vervolgens geduldig af tot het haar beurt zou zijn om een prooi uit te mogen kiezen. Het was algemeen bekend onder de apprentices dat ze hun prooien met elkaar moesten delen, juist omdat het zo schaars was. Niemand was kieskeurig en niemand was egoïstisch in deze moeilijke tijden, dus bleef er voldoende over voor Cherrypaw om uit te kiezen toen het eindelijk haar beurt was. Ze zag dat de prooistapel inmiddels flink geslonken was en dat de prooien die zij en haar mentor hadden gevangen ook al weg waren, dus koos ze voor een simpele magere muis en liep in de richting van de apprentices den. Daar aangekomen zijnde keek ze naar de apprentices en richtte haar blik op Dogpaw. Zij leek nog niemand te hebben gevonden om een prooi mee te delen en had zo te zien ook nog geen prooi uitgekozen om te delen. Cherrypaw spoorde zichzelf aan om de eerste stap te zetten en legde de prooi op een voorzichtige manier voor Dogpaw neer. De apprentice was nog maar net van de nursery naar de apprentices den verhuisd; Cherrypaw had enkele moons met haar samen in de nursery doorgebracht en dus kende ze Dogpaw al wel een beetje. “Hé, Dogpaw,” begroette ze de apprentice op een zachte manier. “Wil je samen met mij deze prooi delen?” Ze schoof de prooi wat dichter naar Dogpaw toe ten teken dat zij de eerste hap mocht nemen. Cherrypaw had al enkele uren gewacht, die ene minuut zou het nu echt niet meer maken.

Cherrypaw glimlachte vriendelijk toen Dogpaw affirmatief antwoordde en schoof de prooi dan ook snel in haar richting. Hoewel ze zichzelf had voorgenomen om rustig te wachten, kon ze het niet verhinderen dat haar maag luid begon te rammelen bij het zicht van de prooi. Haar oren vouwden zich in haar nek en een beetje beschaamd zijnde wendde ze zich af. “Sorry,” mompelde ze. “Ik heb best een drukke dag achter de rug.” Ze vermoedde dat dat voor Dogpaw niets anders was. Zeker nu de prooi schaars was, werden de apprentices behoorlijk op de proef gesteld door hun mentors. Haar mentor verwachtte altijd het uiterste van haar, maar werd niet boos als haar iets niet lukte. Toch nam hij soms het zekere voor het onzekere en joeg zelf een prooi op als hij dacht dat het te moeilijk ging zijn voor Cherrypaw. Dat haalde hij achteraf dan weer in door haar uren aan een stuk zelf te laten zoeken naar prooi. Het was misschien niet de ideale manier van leren, maar het wierp voor de Clan en voor haarzelf uiteindelijk op de één of andere manier wel zijn vruchten af. Ze vond de training van haar mentor zwaar, maar ze was hem wel dankbaar voor het feit dat hij zo veel geduld met haar had en haar niet al te bestraffend toe sprak als iets niet meteen lukte. “Hoe gaat jouw training?” vroeg ze maar aan Dogpaw om de aandacht van haar honger af te leiden. “Het moet voor jou en je nestgenoten vast een verademing zijn om eindelijk verhuisd te kunnen zijn naar de apprentices den.” Ze glimlachte. Ze wist hoe verstikkend het kon zijn als je steeds ouder werd en je moest wachten tot je eindelijk aan je training kon beginnen.