[Training 1] Let's go

Oké? Wolfpaw keek met een wel héél erg diepe frons naar de warrior die haar zojuist had verteld dat er een zekere leader op haar aan het wachten was. Huh, het was nog best wel vroeg. Die had zeker slaap problemen, of hij was wel héél determined. Dat moest ze de gestreepte kater toch wel een beetje meegeven. De wilderige poes deed haar best om achteloos te blijven terwijl ze haar vacht ordende- zo ver dat ging- en het kamp verliet. Toen ze echter zeker wist dat er niemand meer keek versnelde ze haar pas, enthousiast om eindelijk echt weer te trainen. Ze moest dan ook moeite doen om niet buiten adem over te komen en haar chille aura te behouden. “Morning Tallshadow, wassup,” miauwde ze en geeuwde, waarna de poes zich uitrekte en de carrion place bekeek. Huh. “Jij was vroeg uit de veren vandaag?” Boy oh boy! Wat zouden ze gaan doen vandaag?

"Wassup?" reageerde de kater met een opgetrokken wenkbrauw. Wolfpaw rolde met haar ogen, de ouderen van tegenwoordig ook. "Dat betekend 'whats-" Tallshadow onderbrak haar voordat ze uit kon praten."Ik heb liever 'hoe gaat het', maar het leven is prima, als je dat bedoeld," oh, hij wist wel wat het betekende. Oeps. Wolfpaw haalde enkel haar schouders op. Ze had wel ontzag voor hem hoor, een heel klein beetje ergens. Maar dat zou ze niet zo makkelijk laten zien, no way. De enige die iets van respect kreeg van haar, waren Lionpaw en Sinclaw. "Ik dacht na over de training van vandaag" nu haalde hij zijn schouders op, maar Wolfpaw haar interesse was gewekt. Ze ging zitten en keek de ander dan toch stiekem wel een beetje enthousiast aan. "Wat gaan we doen vandaag?" haar warrige kop en die fonkelende oogjes lieten haar er haast een stuk jonger uit zien dan ze was.

Wat viel hier te lachen? Hmpf, Wolfpaw gunde hem een kwade blik. Niemand lachte Wolfpaw zomaar uit, hoor. "Vandaag gaan we geuren volgen," Wacht, wat. De poes keek hem ongelooflijk aan, meende hij dit nou? Hij had het zo enthousiast uitgestoten dat Wolfpaw haast begon te denken dat dit zijn gekke hobby was, ofzo. Zoals oude mannetjes enthousiast konden worden over speelgoed treintjes, was dit Tallshadow zijn guilty pleasure? "Meen je dat?" bromde ze dan ook geïrriteerd, ze had absoluut geen zin om de hele dag met haar neus op de grond te zitten om een beetje naar prooidieren te snuffelen. "Nee, ik ga veel liever een vecht training doen ofzo. Dat is veel spannender dan met je neus in de aarde zitten de hele dag, hoor," Misschien niet helemaal aardig, gezien Tallshadow duidelijk veel moeite had gestopt in deze training maar goed, daar was de grote boze Wolfpaw natuurlijk blind voor.

Hij meende het. Goh. Wolfpaw had absoluut niet door dat haar onaardige gedrag hem beledigde. Poor soul. "Tsss," vijandig keek ze de ander aan, snel op haar teentjes getrapt zoals altijd. Hoezo, 'tss'? Ze had gewoon gelijk hoor, niet haar schuld dat hij een mietje was met zijn neus altijd op de grond. "Het is wel duidelijk dat je apprentice bent, anders zou je wel anders piepen," Sorry, excuse you? Wolfpaw zette wat haren rond haar nek overeind, wat haar dan wel nog groter maakte, maar ook wel heel erg fluffy. "Ik ben al volwassen genoeg hoor, Tallshadow," dat was ze absoluut niet. "Hoe wil je ooit een gevecht voeren als je de tegenstander niet ruikt voor hij je om probeert te leggen?" ze klemde even haar kaken op elkaar, nu geforceerd om toch na te denken. Na te denken over het gebruik van iets anders dan pure kracht. Of niet. "Nou, je hoort ze gewoon hoor. En ik heb super snelle reflexen. Ze mogen me komen halen, ik vecht ze allemaal!" ze sprong in een aanvalspositie tegenover een denkbeeldige aanvaller. Hyah!

Haar mentor schoot in de lach, wat haar enkel nog kwader maakte. "Ik zie het al," ze gunde hem een giftige blik. "Lach me niet uit!" blafte de jonge poes. Voor iemand die zo graag serieus genomen wilde worden, zou je toch denken dat ze zich iets volwassener zou gedragen. "Een echte ninja," ja, ja dat was ze, heus wel. Liever gebruikte ze haar kracht, daar kon ze iniedergeval mee winnen. Met een grof gebouwde moeder als Sinclaw en een sterke vader als Thornfang, had ook zij een vrij indrukwekkende bouw. Niet dat dat nu al veel ontzag bij anderen op riep door haar leeftijd, maar het gaf wel een groot voordeel in een krachtmeting. Al dat sluipen vond ze maar niets, als ze ook met één klap iemand op de grond kon krijgen. Dat was haar filosofie. "Maar als je het zo goed weet, prima, dan gaan we dat zo even testen," ze snoof kwaad. "Prima!" en zette haar borst wat naar voren, wachtend totdat Tallstar haar zou zeggen wat te doen. Ze zou hem eens een poepie laten ruiken, hoopte ze.

"Oke," mooi, waren ze het daar over eens. Chop chop, ze hadden haast. "Dan beginnen we andersom," scheef keek de apprentice haar mentor aan, andersom? Met wat? Wat had Tallstar wel niet allemaal gepland vandaag? "Ik wil dat jij op zoek gaat naar een dode kraai,"ah! eindelijk had ze een doel gekregen, konden ze nu dan toch aan de slag. De poes hief haar neus al in de lucht toen de ander haar nog kort succes wenste. Met een frons draaide ze een rondje, wild snuffelend in de hoop dat toch een vleugje dode kraai binnen te krijgen. Uiteindelijk stopte ze en keek haar mentor boos aan. "Er is helemaal geen dode kraai,"stomme grapjas.

Ze haatte het wanneer hij zo met zijn ogen rolde. Wolfpaw gunde hem dan ook een absoluut giftige blik die de vogels haast uit de lucht had kunnen schieten. "Ehm,"zie je? Hij twijfelde even. Toen hij haar daarna echter onverbiddelijk aan keek, wist Wolfpaw dat dit geen vies spelletje was. Geërgerd klemde ze haar kaken op elkaar."Jawel," onrustig bewerkte ze de grond met haar klauwen. "Ik maak van jou kraaienvoer," bromde ze binnensmonds en nauwelijks hoorbaar, terwijl ze opnieuw haar neus tegen de grond drukte. Ugh, ze had hier helemaal geen geduld voor. Toch dwong de poes om kort haar ogen te sluiten, waarna ze diep snoof en de lucht proefde. "Hmmpf," ja oké, er was een dode kraai. De poes begon al snuffelend haar weg te vinden. Ze kon het heus wel als ze zich concentreerde, alleen was ze nou net daar niet zo goed in. Je hoofd erbij houden was ook een kunst.

Ugh, wat was zijn lach toch irritant. Als laatste tegenreactie rolde ze met haar ogen, waarna ze toch wel een beetje haar best deed om zich op het geurspoor te focussen. Uiteindelijk lukte dat, want na enkele minuten met haar neus aan de grond rond te dwalen, werd het geurspoor eindelijk sterker. Niet volledig geconcentreerd trippelde ze sneller heen en weer, totdat ze uiteindelijk een zwart stuk vleugel boven wat bladeren uit zag steken. Opgewonden sprongen haar oren en staart omhoog, volledig. "Taaaaalll! Ik heb 'm!" sprak ze trots, haar aandacht absoluut niet bij een mogelijke aanval.

Net toen ze zich met een brede grijns om wilde draaien zodat ze de ander triomfantelijk aan kon kijken, voelde ze plots een onwijs gewicht op haar rug en kwam ze met een smak op de grond terecht. "WaaagH!!" kwam er gesmoord uit toen ze geforceerd werd een hap stof te nemen. Wild stribbelde ze tegen, maar haar mentor had haar tegen de grond gepind. "Ik ben zó trots,"zijn gegrinnik maakte haar woest en stiekem ook heel erg beschaamd. "Ga van me af vetklep!" grauwde ze wild en spartelde in het rond. Hmpf, vals spel!

Oh wat wilde ze graag die rot grijns van zijn smoel af slaan. De pos brandde van gêne en woede om deze rot streek van haar mentor, die eigenlijk meer dan verdient was. Zijn kinderlijke, triomfantelijke houding irriteerde haar mateloos. En dat was te zien ook aan haar zwiepende staart. "Zoals u wenst," klonk hij haast zangerig. Wolfpaw kon wel kosten, maar voelde zich te gegeneerd om hem aan te kijken."Maar ik denk dat mijn punt duidelijk is?" De poes spuugde op de grond. "Ja," hehe, en nu zou ze hem ook een punt duidelijk maken. Uit het niets sprong ze naar voren zijn kant op en probeerde hem met een vals trucje die ze van haar grote vriend Lionreign geleerd had onderuit te werken. Hopelijk zou het element van verrassing haar mee zitten en kon ze haar leader eindelijk eens onderuit werken. Was het eerlijk? Absoluut niet. Voelde het goed? Oh absoluut wel.