A heart as dark as a crow's fur.

Dragonpaw bewoog slechts kort met zijn oortje toen hij het gekraai hoorde van de kraaien en het gepiep van de ratten die zich bevonden in the Carrionplace. Het was een plek waar niet veel gejaagd werd omdat het meeste voedsel rot was. De maden kropen uit de lichamen van de lijkjes die zich daar bevonden en als kat moest je goed oppassen dat je geen half aangevreten prooi meenam. Dragonpaw was ook zeker niet van plan om zijn Clan nog een reden te geven om een hekel aan hem te hebben. Of nee, dat zei hij verkeerd. Hij was niet van plan om zijn moéder nog een reden te geven om een hekel aan hem te hebben. Hoewel… Zijn klauwen jeukten bij het idee dat hij ooit een aangevreten prooi voor haar kon leggen, dat zij haar tanden daar in zou zetten en dan… Hij schudde zijn kopje, zijn hart sneller kloppend van zijn eigen duistere gedachten. Zijn moeder had hem slecht behandeld en het was duidelijk dat ze wilde dat hij niet geboren was, maar was het daarom goed van hem om ook zo te gaan denken? Of zou StarClan hem naar the Dark Forest sturen als hij zo doorging? Hij had van de queens al veel verhalen gehoord van gevaarlijke, duistere warriors die naar the Dark Forest gezonden werden omdat hun gedachtegang niet correct was. Hij slikte, schudde zijn kopje opnieuw en richtte zijn groene ogen strak op de kraaien. Een van de kraaien dook van één of andere paal naar beneden en deed zich tegoed aan een dode rat dat op de grond lag. Even stelde Dragonpaw zich voor dat zijn moeder daar lag en dat hij zich over haar heen zou buigen. Toen keek de kraai op en ontmoetten ze elkaars blikken. Dragonpaw werd met een schok weer teruggebracht naar de realiteit toen de kraai luid kraste en weer terug opvloog. En hij schrok nog harder toen hij ontdekte dat hij niet alleen was. Maar voor hoe lang al?

+ Eerste post voor Bloodritual