Wake Me Up When It's All Over [Wren]

Gelukkig vond Wren het niet erg. Gelukkig maar, ze wilde niet een vriend verliezen. ”Dus, wat ga jij doen als je buiten komt? Als. Als. Als. Áls ze buiten kwam. Ze wist het niet. Ze wilde erg graag naar buiten, maar ook weer niet. Want ze wilde niet teleurgesteld worden. Want wat als de bomen niet zo hoog als de bergen waren, als het gewoon gefantaseerd was? Het zou haar hart nog verder breken, want dat was waar ze zich zo aan vastklemde. Buiten. Buiten. Wat was buiten? Er waren zo veel buitens. Buiten de elders den, buiten de nursery. Maar ze wist zeker dat Wren buiten de cave bedoelde. In de bergen, want verder was er toch niets? Onzeker keek ze Wren aan. Ze wist het niet, ze wist het echt niet.

Er volgde een stilte. Oei. En nu? Had ze wat verkeerds gezegd? Ongemakkelijk keek Wren naar haar pootjes. Ze had Moraine alleen maar blij willen maken? Er volgde een ongemakkelijk oogcontact, waarna Wrens brein overuren draaide. Wat kon ze het allerbeste zeggen? ‘Ja, ik weet het ook niet. Er zal zoveel te zien zijn!’ sprak ze enthousiast. Er zat een kern van waarheid in, maar Wren wist al wat ze het allerliefste wilde doen. Ze wilde naar de hoogste top die er maar was klimmen en uitkijken over de bergketens, de steile kliffen, de groene dalen en de eindeloze luchten. Haar moeder had haar verteld over de bergen en dat had haar het meeste bijgestaan. Ze zou zich voelen als een reus! Maar er waren natuurlijk meer dingen dan dat. Wren keek de jonge elder meelevend aan. Misschien vroeg ze nu al iets te veel van haar. ‘Niet lang meer, dat beloof ik je!’

”Ja, ik weet het ook niet. Er zal zo veel te zien zijn!” Deze keer deelde Moraine Wren’s enthousiasme. Want ja, er zou echt heel veel te zien zijn, en ze kon niet wachten om het allemaal te zien! Een stemmetje achter in haar hoofd zei haar dat ze het misschien nooit te zien zou krijgen, maar dat drukte ze weg. Geen tijd voor negativiteit! ”Niet lang meer, dat beloof ik je!” Moraine glimlachte naar Wren. Niet lang meer, en dan zou ze daar ook rondrennen. ”Dank je, Wren.”

topic uit?

Wren glimlachte breed toen Moraine haar bedankte en ze knikte. ‘Geen probleem,’ sprak ze vrolijk. Nee, dit was een missie die ze zou weten te klaren. Wren sprong overeind en ze draaide zich om naar de uitgang van de den. Ze zou dan nu maar eens die missie afmaken. ‘Dan ga ik nu maar met mama praten,’ sprak ze met een knipoog. Ze zwiepte nog met haar staartje als gebaar van gedag, waarna ze vrolijk de elders den uit sprong. Op naar mama, die wilde vast wel even naar haar luisteren. Moraine moest en zou to-be worden, net als de rest!

- Topic uit