On the inner side of the aquarium of reality

Ze had alles klaargelegd wat ze nodig had. Ze had een kom gestolen uit een verlaten achtertuin, en hiermee druppels regenwater opgevangen zodat de kater in ieder geval wat te drinken zou hebben als hij wakker zou worden. Ook had ze de wortels van distels opgegraven; dit was nog een flinke klus geweest, immers was het winter en werd de stad bedekt door sneeuw. Maar distels waren gelukkig hardnekkige planten die goed groeiden in slechte omstandigheden, waardoor zij de wortels had kunnen verzamelen. Deze zouden de pijn verminderen en ook desinfecteren als dat nodig zou zijn. Wel had ze haar neus aan één van de prikkelige planten bezeerd. Toen ze teruggekomen was in de koude schuur, was het haar meteen opgevallen dat de kat nog steeds niet wakker was. Haastig had ze zijn ademhaling gecontroleerd, maar die leek er nog wel te zijn. Dus was ze toen maar begonnen met het bereiden van de wortels, door ze te kauwen tot een papje die ze vervolgens op de wond aanbracht. Als het goed inwerkte zou hij over een paar minuten geen last meer moeten hebben van zijn wonden, al dacht Azola niet dat hij sowieso iets kon voelen in de state waar hij nu in zat.

Dus nu was ze aan het wachten, totdat de BloodClanner wakker zou worden. Het duurde langer dan ze gedacht zou hebben en ze kon er niets aan doen maar zorgen begonnen aan haar te knagen. Ze had wel is vaker gehoord over katten die voor eeuwig sliepen, die op het randje waren van de dood maar hier net niet over heen konden komen. Ze hoopte dat het lot dit niet voor de zwarte kater in petto had. Ze zou nog een dag wachten.

Een halve dag verder, en er leek verandering in de situatie te komen. De rogue was kort half in slaap gevallen, maar waakte meteen toen ze een verandering in het ademen van de ander hoorde. Haar oortjes drukten zich angstig in haar nek, immers was ze nog steeds totaal niet zeker van haar zaak. BloodClanners waren gevaarlijk en dat wist ze. Zijn voorpoot bewoog toen, en Azola klapte voor de zekerheid haar nagels uit, die ze diep in de houten vloer drukte. Haar staart zwiepte angstig heen en weer. Plots schoten de ogen van de kat open, tweekleurige ogen zoals ze nog nooit gezien had. Ze drukte zichzelf weg in een donker hoekje, zodat hij haar niet gelijk kon opmerken. Verder.. Gebeurde er toen niets. De kater keek rond, maar bleef liggen. Hij had haar nog niet gezien, daar was ze bijna zeker van. Ze wist niet goed of ze moest bewegen of niet, of dat ze beter zo kon blijven staan. Ze besloot dat het waarschijnlijk erger met haar af zou lopen als de kater plots merkte dat iemand hem vanuit een hoekje aan het aanstaren was, dan dat ze zichzelf zou bekend maken. Dus zette ze een pasje naar voren, haar houding onderdanig doordat ze zichzelf kleiner probeerde te maken dan hem. Wat moeilijk ging, maar het ging hopelijk meer om het idee. Meer dan die ene stap zette ze niet. Ze keek hem niet aan, hield haar ogen op de vloer. In afwachting wat hij zou doen.