{Beechpaw} Wanna learn too!

Beechpaw was bezig geweest haar vacht te wassen in de apprentices den toen ze plots haar naam hoorde roepen. Snel liet ze haar blik rond de den gaan en haalde even opgelucht adem dat niemand aan het slapen leek te zijn geweest, want dan hadden ze nu wat chagrijnige apprentices gehad. Haar blik ging vervolgens naar de ingang van de den waar ze de kop van Pepperkit opmerkte. Ze kwam snel overeind en liep naar de kitten toe. "Wat is er Pepperkit?" Misschien kwam ze vragen of ze bij haar kon slapen de aankomende nacht, want dat hadden ze tenslotte afgesproken dat ze dat een keer zouden doen of ze was hier om een andere reden.

Het was niet het bij haar komen slapen waar de kitten om vroeg, maar of ze haar kon leren jagen. Zelf wist ze op zijn minst de basis en dat zou ze kunnen leren aan de kitten. Ze vond nou ook weer niet per se dat ze er goed in was, maar proberen kon ze altijd toch? "Natuurlijk!" Sprak ze. Niemand zou het erg vinden toch als ze Pepperkit wat zou leren? "Zullen we het buiten de den proberen?" Buiten het kamp zouden ze vast niet geraken namelijk. Dan zouden ze vast tegengehouden worden voor ze Pepperkit mee naar buiten zou kunnen nemen.

Buiten de den hadden ze meer ruimte en zouden ze anderen ook niet lastigvallen. Ze spinde kort toen Pepperkit haar een kopje gaf en wachtte tot de kitten voor haar zat. Ze knikte kort en stond toen op voor Pepperkit. "Laten we eerst met de jachthouding beginnen!" Sprak ze. Het was niet alsof ze die zelf al perfect kon, maar vast wel goed genoeg om hem aan iemand te leren. Ze zakte in de sluiphouding, haar staart dicht bij haar lichaam houdende, zodat ze deze niet per ongeluk zou bewegen. "Probeer deze houding maar na te doen." Ze had geen idee of het Pepperkit zou lukken, maar dit leek haar het handigste om mee te beginnen.

Ze wachtte tot Pepperkit in een sluiphouding gezakt was en stapte toen uit haar eigen om Pepperkit even van alle kanten te bekijken. Ze had geen idee gehad hoe goed Pepperkit hierin zou zijn, maar ze kon een paar dingen zien die verbeterd konden worden en ze probeerde dan ook de woorden van haar eigen mentor te herinneren toen deze haar corrigeerde. "Probeer jezelf wat lager bij de grond te brengen en je poten onder je." Dat was toch wat haar mentor gezegd had? Iets met een zwaartepunt dat lager zou liggen en je beter in balans zou houden.

Dat had dus niet goed gewerkt. Misschien had ze het anders aan moeten pakken? Of misschien had ze het niet moeten proberen leren, terwijl ze het zelf ook nog niet helemaal onder de knie had, maar dat wilde ze natuurlijk niet toegeven. "Wil je nog een keer proberen?" Vroeg ze dan ook, hopende dat Pepperkit niet ontzet zou zijn door een gefaalde poging. "Ik kan het ook nog een keer voordoen?" Ook al maakte haar dat wel wat nerveuzer, want straks deed ze het zelf ook verkeerd.

Pepperkit wilde het wel nog een keer proberen. Dat was mooi, ook al hoopte ze wel dat ze het nu goed voor kon doen. "Kijk maar goed dan?" Sprak ze dan ook voor ze langzaam in de houding zakte, zodat de kitten duidelijk kon zien wat ze deed. Ze zocht haar balans eerst goed, zodat ze niet zelf om zou vallen, want dat zou een slecht voorbeeld zijn. Zodra ze er zeker van was dat ze zelf niet om zou vallen liet ze haar blik naar Pepperkit gaan. "Nu is het jouw beurt." Hopelijk zou het de kitten deze keer beter vergaan.

Beechpaw hield haar blik op Pepperkit gericht, terwijl de kitten zich in de houding probeerde te laten zakken. Ze kwam overeind en bekeek de houding van de kitten goed. De houding zag er beter uit, maar ze had geen idee hoe snel de kitten om zou vallen. "Het ziet er beter uit." Sprak ze, ze was alleen niet zeker hoe stevig de kitten stond. Ze stak haar poot dan ook wat onverwacht uit en gaf de kitten een klein duwtje om te zien hoe stevig ze stond in deze houding. Ze moest namelijk niet omvallen terwijl ze een prooi aan het besluipen was, want die zou direct wegrennen.

Had ze de kitten toch niet moeten duwen? Ze hadden ook gewoon meteen naar het sluipen kunnen gaan en dan was de kitten mogelijk alsnog omgevallen, maar dan was ze niet degene die het gedaan had. "Gaat het?" Vroeg ze dan ook, terwijl ze haar blik op Pepperkit gericht hield die haar kopje aan het schudden was. Hopelijk had ze de kitten geen pijn gedaan, want anders zou ze waarschijnlijk wel weer op haar kop krijgen van iemand.

Het leek er niet op dat er iets echt mis was met Pepperkit, maar je wist maar nooit. Bij het antwoord van de kitten, gevolgd door een nies schrok ze lichtjes, maar dat probeerde ze te verbergen. "Wil je wat anders gaan doen?" Of ze konden nu een stap verder gaan en gewoon proberen wat te 'vangen'. Wat waarschijnlijk een tak of blad in zou houden en niet veel meer. Toch leek het haar verstandiger om eerst het antwoord af te wachten voor ze naar een op zoek ging.

De vraag werd aan haar teruggesteld wat ze dan wilde gaan doen. "We kunnen een stap verder gaan en proberen een tak of blad te pakken door er naartoe te springen." De sprong was tenslotte ook een belangrijk deel en dan hoefde je nog niet per se rond te sluipen op de goede manier, als je maar wist hoe je je af moest zetten. "Maar iets anders kan ook altijd." Ook al moest ze dan snel bedenken wat voor het geval ze de vraag kreeg wat ze nog meer zouden kunnen doen.