{Skyteller} Spokes of the wheel keep turning

_{Shroud draaide haar oren lichtelijk naar achteren bij het horen bij het geluid van eindeloos druppend water. Ze kon er nog niet aan wennen. Als prey hunter had ze praktisch nooit voet gezet in deze grot. Deze heilige grond was haar plek niet geweest. En nu zou ze gaan trainen om het haar juist eigen te maken. De kattin voelde haast de geesten van de tribe of endless hunting op haar neer drukken, alsof ze naar haar keken en haar veroordeelden om haar reactie, haar gevoel dat ze hier niet klaar voor was en misschien wel nooit zou zijn. Ze liet haar goudkleurige ogen langzaam door de grot glijden tot ze de kater spotte die ze zocht. Hun huidige healer, welke plotsklaps haar mentor was geworden. "Skyteller..?" miauwde ze zachtjes.}

_{Shroud draaide haar oren opnieuw naar achteren toen ze de healer in het oog kreeg. De kater was als een stille poel, etherisch bijna, en totaal niet te doorgronden. Het stoorde haar. Deed het hem niks dat haar leven totaal ingestort was? Dat ze niet meer wist wat ze moest met haar dagelijkse taken? Het begon te borrelen in haar buik, stille frustratie en woede. Nooit een goed teken. Ze stak van wal. "Je moet een fout gemaakt hebben," probeerde ze, "ik ben niet geschikt als healer, er moet een andere kat zijn. Ik moet terug naar mijn gezin" Misschien was het beledigend, maar op dit punt was ze wanhopig genoeg om het niet te proberen. De taak voor haar was te ontzagwekkend en Shroud zat vreselijk in de ontkenning.}

<sub>Hij was zo rustig, onaanraakbaar. Wijs, kalm en duidelijk op zijn plaats. Zij was vuur, onrust, een wervelwind van emoties en impulses. Eerlijk in haar beslissingen, ja, maar uiteindelijk het tegenovergestelde van waar alles wat Skyteller leek te zijn. Licht en donker, voor en ijs. Healer en mislukking. Shroud beet op haar lip terwijl ze luisterde naar zijn kalme woorden. Ze probeerde haar waardigheid te behouden, maar haar zwiepende staart verried haar eeuwige onrust. Toch, manen aan opvoeding van respect voor haar healer, de leider van haar tribe, verboden haar om over de schreef te gaan, een interne, pure weigering. Conflict lag in haar ogen, een chaos die ze niet onder woorden kon brengen. Verslagen liet de kattin uiteindelijk haar schouders zakken. "Dan waarom ik?" Haar oren draaiden zich naar achteren. Ze probeerde te verbergen hoe kwetsbaar ze zich voelde, maar haar houding schreeuwde het uit. Ik kan dit niet.

Ik hoor dit niet te doen.</sub>

_{Shroud had nooit verwacht een leidinggevende rol te krijgen. Ze had gelachen bij de gedachte. Nu kon ze er echter wel om huilen. Ondanks dat Wren wel enthousiast was geweest, staken de woorden van Rumble nog steeds enorm, haar lieve zoon. Ze had nog geen idee wat ze tegen hem wilde zeggen, hoe ze het hem kon laten begrijpen. Turtle had niets gezegd, ze kon alleen maar gissen hoe hij zich voelde. Ze voelde zich er verschrikkelijk onder. Desondanks kon ze het niet stoppen dat haar ademhaling met de meest lompe snuif weer naar buiten kwam bij de woorden van Skyteller, een mix tussen toch wel een lach en verbijstering. "Ben benieuwd of de Tribe of Endless Hunting je nu een onmogelijke uitdaging voorgelegd heeft Skyteller," miauwde de kattin met een schampere lach, waarna ze haar kop schudde. Kort bleef ze stil. "Hopelijk heb je de keuze gemaakt die juist is voor de tribe, want voor mijn kinderen was het verschrikkelijk. Ik weet niet of Rumble me dit snel gaat vergeven." Ze ging er niet meer tegen vechten. Ze wist beter. Maar dat nam niet weg dat haar hart wel verkruimeld leek.}