Are You Ready, Crowpaw?

Cindersoul liep tevreden door de Hoogbomen. Vandaag zou zijn eerste training met Crowpaw zijn, en hij had alles al gepland. Het was nog steeds Groenblad, en het was de hele dag hartstikke warm geweest. Hij had dan ook gekozen om hun training s’avonds van start te laten gaan. De Hoogbomen brachten tevens ook veel schaduw, des te koeler, des te beter. Hij had hier rond dit tijdstip met zijn leerling Crowpaw afgesproken, en hij zou hier weldra zijn. Hij stond voor het begin van het bos, dus hij was duidelijk te zien. Crowpaw zou hem wel vinden, maar of hij op tijd zou komen was een ander verhaal. Als hij te laat zou zijn, zou dat meteen heel wat over zijn leerling vertellen, en dat zou tevens beteken dat Cindersoul nog veel te doen had. Op tijd komen was een vorm van discipline, en discipline was belangrijk in een Clan. Hij was zelf wat vroeg, dus ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Crowpaw was nooit officiëel tot zijn Apprentice benoemd, maar Burningfire had zijn taak niet op zich genomen, dus moest Cindersoul het maar doen. Hij had er dan ook totaal geen problemen mee. Cindersoul wilde een goede training neerzetten voor zijn allereerste Apprentice. Hij zou hem eerst de basis leren van het jagen, en vervolgens de beginselen van de vechttechniek van de SkyClan; vanuit de bomen aanvallen. Het was niet makkelijk, en je had het ook niet de eerste keer door, maar het kon niet kwaad om er alvast mee te beginnen. Cindersoul nam een flinke teug frisse lucht en staarde met zijn groene ogen in de verte, wachtend op zijn Apprentice.

~ Sorry dat ie zo kort is, heb het nogal druk :')

Crowpaw zag nog net de zon aan de horizon staan, het was nu vast en zeker avond, tijd voor haar train ing met haar nieuwe mentor. Ja, Burningfire had zich niet meer laten zien de laatste tijd, wat ze zelf ook wel wat vreemd vond en nu had ze haar eerste weer terug. Maar ze wist nu wel zeker dat hij er voor haar zou zijn, ze schudde haar kop en likte de laatste restjes muis van haar poten en bek af. Ze moest zich zo goed mogelijk gedragen, niet zoals die keer met Weaselpaw, ze grinnikte even aan de herinnering van hem in een doornstruik te zien en stond op. De overblijfselen van het muisje hingen slapjes uit haar bek en ze groef een snelle en ondiepe kuil net buiten het kamp om het te begraven. Toen ze, met haar nu bruine pootjes, weer vrolijk weg trippelde van de slordige hoop aarde rook ze een SkyClan geur, dit moest wel van Cindersoul zijn. Nog vrolijker begon ze te rennen en voelde hij de aarde onder haar pootjes gedeeltelijk werd weg geschoven, ach, wie had daar nou last van? Toen de aarde een beetje veranderde en de bomen om haar heen groter en hoger werden werd de geur nog sterker, een koel briesje waaide door haar donkere vacht en met haar bek een stukje open trippelde ze door het bos. Bijna met elke stap werd hij sterker en zij zenuwachtiger, wat als hij net zoals Burningfire was? Streng, chagarijnig en niet eens iets om haar geven? Ze slikte een beetje angstig en probeerde er niet meer aan te denken, dat was nu voorbij en ze mocht er gewoon niet meer aan denken van haar. Met ietsje meer moed begon ze te rennen en uiteindelijk kwam ze uit bij Cindersoul, ze stopte een paar muizenlengtes voor hem en hijgde lichtjes. "Goedeavond, Cindersoul," Probeerde ze zo beleefd mogelijk te zeggen, ze hield haar blik op haar pootjes gericht. Misschien moest ze toch niet zo vrolijk zijn... Langzaam hief ze haar kopje op en keek Cindersoul aan, helaas kon ze niet meteen zien hoe hij was of wat hij zou gaan doen. Maar er was wel één ding wat ze kon zien, littekens. Hopelijk zou hij dat niet gaan doen bij haar... Maar toch was dat veel beter dan rotsen beklimmen en steeds weer naar die rode kater te kijken die haar maar afkeurend aankeek, ja, dat was misschien niet zo erg als dát.

-Crowfeather heeft al mijn inspi opgegeten, Xd

De avond viel, en nog steeds staarde Cindersoul met zijn mosgroene ogen de verte in. Hij was er heilig van overtuigd dat Crowpaw weldra zou komen opdagen. Dit was de eerste keer dat hij een Apprentice les zou geven, en dat wilde hij zeker wel goed doen. Hij wilde de Clan een dienst bewijzen, een grotere dan alleen wat jagen voor de prooistapel of Rogues wegsturen uit hun territorium, en Crowpaw opleiden tot een goede Warrior was in zijn ogen een aanwinst voor de Clan. Hij glimlachte even tevreden bij die gedachten, toen hij in de verte een schim zag opdoemen. Een gitzwarte poes met blauwe ogen kwam in zijn richting gelopen. Nog even en Crowpaw zou met haar vacht totaal in de duisternis van de nacht opgaan. Het deed hem goed om Crowpaw's enthousiaste blik te zien, ze had er tenminste een beetje zin in. Ze stopte vlakbij hem, en al nahijgend begroette ze hem. Hij gaf haar glimlachend een knikje. "Jij ook goedenavond, Crowpaw," zei hij op vriendelijke toon. Hij voelde haar blik op zijn litteken hangen. Geen probleem, hij had het in de strijd met een das gekregen en was blij geweest dat hij gewoon weer had kunnen zien. "Ik wil graag weten waar je met Burningfire bent gebleven, zodat we het vanaf daar weer op kunnen pakken , oke?" vroeg hij haar vervolgens. Hij wilde deze training niet verspillen aan dingen die ze al lang had geleerd. Dat zou alleen een verspilling van tijd zijn. Als het kon, begon Cindersoul het liefste meteen beginnen met jacht en vechttechnieken. Eerst zien of Crowpaw daar klaar voor was...

Maar toen Crowpaw een vriendelijk toon hoorde, voelde ze haar zenuwachtigheid een beetje lichter worden, was dat dan gewoon het uiterlijk van hem wat hem zo beangstigend maakte? Was hij innerlijk een aardige kater, die voor haar een goede mentor zou zijn? Crowpaw likte snel de haren op haar borst plat, omdat die nog wat overeind stonden van het rennen. Nog een beetje zenuwachtig hief ze haar kopje weer op en kon nog net op tijd de laatste paar woorden opvangen van de vraag die Cindersoul haar net had gesteld. "Um," Begon ze even, niet dat het zeer moeilijk was om dat te bedenken. Ze was dondersgoed wat ze allemaal had gedaan, eigenlijk niets nuttigs... Gewoon een stel keien beklimmen, weer flitste de blik van de rode kater door haar kop en kneedde ze de grond onder haar pootjes even woedend samen. Toen ze het weer had afgerageerd keek ze Cindersoul neutraal aan. "Burningfire heeft me nog niet veel geleerd wat betreft jagen of vechten," Ze probeerde het zo net mogelijk te houden, wie weet of hij hier in de vuurt zou rondsluipen of dat Cindersoul dit na de training aan hem zou vertellen. "Het enige wat we hebben gedaan, was het oefenen van het klimmen op een bergachtig terrein." Crowpaw slaakte een kleine zachte zucht na haar zin en kneep haar ogen dicht om de herinnering te verdringen. Dit zou een leuke training worden, niet zoals die van Burningfire! "Maar als ik het vragen mag," Vroeg Crowpaw op haar beurt, toen ze haar kop had leeggemaakt en weer helder begon te denken. "Wat gaan we eigenlijk doen?" Maar dat was weer iets wat haar helemaal bezig hield, toch was ze altijd wel een beetje nieuwsgierig gebleven. Zelda in haar kittentijd had ze geprobeerd om hier en daar het kamp uit te komen, maar nooit was het haar echt gelukt. Maar toch, eigenlijk wel. Ze stond hier toch nu? Ze haalde een kleine glimlach op haar gezicht en keek daarmee Cindersoul aan. Nee, dat zou niet zo worden, misschien zelfs wel leuk. Het kon haar even niets schelen, als ze maar een stapje dichterbij kwam bij het Warrior zijn!

Cindersoul keek met een vriendelijke blik op zijn Apprentice neer, die antwoord zou geven op zijn vraag. Hij gaf haar de tijd. Hij vroeg zich af wat ze allemaal zou kunnen, het zou al helemaal mooi zijn als ze wel al kon klimmen, dan zou hij deze les optimaal kunnen gebruiken. Hij was van plan haar dè techniek van SkyClan te leren: aanvallen vanuit de hoge bomen. Als ze al kon klimmen, kon ze meteen met de techniek beginnen. "Burningfire heeft me nog niet veel geleerd wat betreft jagen of vechten," vertelde de jonge kattin als eerst. Cindersoul knikte rustig naar haar, maar bleef stil zodat ze verder kon gaan. "Het enige wat we hebben gedaan, was het oefenen van het klimmen op een bergachtig terrein," zei Crowpaw al zuchtend, en Cindersoul maakte eruit op dat ze de trainingen niet echt geweldig had gevonden. Hij hoopte vurig dat hij het beter zou doen, dat hij Crowpaw een leuke en toch leerzame training zou kunnen geven. Cindersoul knikte nogmaals, en fronste even. Wat als Crowpaw ook niets aan zijn training zou hebben? Hij probeerde die negatieve gedachten te verdringen, hij moest nu zijn best doen. "Maar als ik het vragen mag, wat gaan we eigenlijk doen?" vroeg Crowpaw toen. Cindersoul glimlachte weer naar haar, blij dat ze het had gevraagd. "Ik wilde je een vecht,- en jaagtechniek gaan leren," begon hij. "En niet zomaar één; SkyClan's meest kenmerkende en effectieve techniek. Aanvallen vanuit de bomen. Geen kat die je dan ziet aankomen. Gelukkig heeft Burningfire je al redelijk leren klimmen, dan kunnen we meteen beginnen met de aanvalstechniek." Cindersoul begon richting één van de hoogste bomen te lopen. Hij ging zitten, krulde zijn staart om zijn poten heen en keek Crowpaw uitdagend aan. "Nou, laat me eens zien wat je kunt, klim zo snel als je kan die boom in," zei hij, met een kort wenkje naar de boom. Hij wilde wel eens zien wat Crowpaw in haar mars had.

Crowpaw keek op toen ze weer de stem van Cindersoul hoorde, maar toen ze hoorde wat hij van plan was voelde ze haar hart een sprongetje maken van geluk. "Ik wilde je een vecht,- en jaagtechniek gaan leren," begon hij. "En niet zomaar één; SkyClan's meest kenmerkende en effectieve techniek. Aanvallen vanuit de bomen. Geen kat die je dan ziet aankomen. Gelukkig heeft Burningfire je al redelijk leren klimmen, dan kunnen we meteen beginnen met de aanvalstechniek." Crowpaw zag hoe hij opstond en naar een van de bomen begon te lopen, ook merkte ze op dat die wel een van de hoogste was. Cindersoul ging zitten en keek haar met een uitdagende blik in zijn ogen aan. Op de een of andere manier voelde ze al wat er zou gaan gebeuren… "Nou, laat me eens zien wat je kunt, klim zo snel als je kan die boom in," Met een wenkje wist ze dat ze moest gaan beginnen en slikte ze eerst even nerveus. Ze kon dit wel! Na die training van Burningfire wist ze wel wat haar te wachten stond, alleen was er nu één ding anders. Ze had een beter mentor, die aardiger voor haar was. Met meer moed in haar lijf, spande ze haar spieren, die al warm begonnen te worden, en kneedde ze de grond met haar poten. Toen de wind een beetje begon te liggen zette ze zich af van de plek waar ze zojuist nog had gestaan en rende ze richting de bast van de boom. Ze schoof haar klauwen uit om haar grip te verstevigen, en zocht een goede plek om ze in te slaan. Niet ver van haar baan stak de bast wat meer uit, ze week een klein beetje af en sprong op. Ze voelde hoe haar poten de grond verlieten en al na een paar seconden voelde ze de stekende pijn in haar pootkussentjes. Ze was net te hard terecht gekomen en nu voelde ze hoe druppels bloed lang haar vacht liepen, maar ze wilde niet opgeven. Ze was nu al te ver gekomen! Met een zelfverzekerd gevoel sloeg ze haar poot een paar centimeter verder in de bast en begon langzaam maar zeker omhoog te klimmen. Bladeren vielen steeds als ze te hard of te snel in de bast sloeg, wat als gevolg had dat haar zicht werd beperkt. Mompelend kwam ze tot over de helft en zag een beetje verderop al de eerste tak van de boom. Een warm gevoel van puur geluk stroomde door haar heen en met nóg meer vastberadenheid klom ze op, ze kon het niet meer schelen of ze even niets meer kon zien. Als ze hem maar trots op haar zou maken, dan was alles goed voor haar! Na een paar seconden kon ze haar klauwen om de tak heen slaan en voelde ze hoe ze weer rechtop kon staan, langzaam keek ze omlaag en voelde hoe haar maag ineen kromp. Ze kon alles wel zien, maar toch was het hoog, iets té hoog voor haar. Een beetje misselijk richtte ze haar blik op haar pootjes, ze waren een beetje rood, maar zo te zien was het niet zo’n ernstige wond zoals ze al een kaar had gezien in het kamp vlak na een gevecht met een andere Clan. “Het is me gelukt!” Miauwde ze, na het schoonlikken van haar wondjes, ze voelde weer dat warme gevoel van geluk en keek Cindersoul aan. Ja, dit was gewoonweg de beste training ooit!

-Sorry als hij laat was!

Het was geen makkelijke techniek, vooral niet omdat hij nog moest inschatten wat Crowpaw's kwaliteiten waren, maar hij had vertrouwen in de jonge kattin. Ze zag er sterk, wendbaar en gezond uit, dit moest lukken. En als het niet lukte; oefenen kon geen kwaad. Het was een hoge boom èn een moeilijke techniek, misschien schepte hij ook wel teveel hooi op Crowpaw's vork, het was tenslotte haar eerste training met hem. Hij hoopte steeds meer dat ze het redelijk zou doen, en vooral dat er niets mis zou gaan. Hij hield zijn adem in en zijn ogen op Crowpaw gericht. Hij beeldde zich al in dat ze met een goede aanloop zo de boom in zou klimmen. Ze kon het wel, hij had vertrouwen in haar. Hij kneep zijn kaken op elkaar, en na een kleine aarzeling zag hij Crowpaw zich afzetten, en zich vervolgens steeds hoger de boom inwerken. Hij liet zijn adem ontsnappen en een glimlach vol trots vulde zijn gezicht. Bewonderend keek hij hoe de kleine Apprentice zich een weg de boom in klauwde. Zijn zicht op haar werd wat belemmerd door het bladerdak en de verzameling takken die steeds dichter om haar heen sloegen naarmate ze hogerop kwam. Uiteindelijk zocht Crowpaw comfort op één van de takken, en keek naar beneden. Hij keek veelbelovend terug. Zelf nam hij nu ook een aanloopje, klom handig de bomen in zoals zijn vader hem had geleerd, en kroop naast Crowpaw op de tak. "Geweldig gedaan, Crowpaw!" prees hij haar met een gigantische glimlach, terwijl hij op de tak balanceerde. Hij was trots op zijn Apprentice, en al helemaal voor hun eerste training. "Nu moet je ook nog leren om vanuit deze positie te jagen of aan te vallen," vertelde hij haar op rustige toon. Natuurlijk zou het eng zijn, vanaf deze hoogte naar beneden springen. Ze konden het misschien beter lager proberen voor nu. Maar een kat kwam altijd op zijn pootjes terecht, nietwaar? "Het lijkt me daarom beter dat we wat lager beginnen," concludeerde hij, en steeg een eindje af. Behendig sprong hij van tak naar tak naar beneden, een aantal meter boven de grond. Hij keek naar boven, kijkend of Crowpaw hem op de voet volgde. Hopelijk zou ze na vandaag de basis een beetje onder de knie hebben.

_{~ Sorry voor laatheid :c}

"Geweldig gedaan, Crowpaw!" Crowpaw bloosde even en nam een momentje om deze gedachte in haar kop te printen. Een complimentje! Nog nooit had ze die gehoord, ze vergat bijna haar poot en ging er op staan. De kleine pijnscheut deed haar niets toen ze weg dwaalde in allerlei blije gedachten. "Nu moet je ook nog leren om vanuit deze positie te jagen of aan te vallen," Was dit dan niet al genoeg, maar toch knikte Crowpaw even om te blijken dat ze het begrepen had. Voorzichtig liet ze haar blik dwalen naar beneden, wel een paar vossenlengtes van de grond. Angst greep haar hart en ze beval zichzelf om niet meer naar beneden te kijken. Crowpaw richtte haar blik weer op Cindersoul en probeerde te luisteren naar wat hij verder ging zeggen. "Het lijkt me daarom beter dat we wat lager beginnen," Weer knikte ze, dit keer wat opgeluchter, ze zag hoe Cindersoul van tak naar tak naar beneden sprong. Alsof hij dit al zijn hele leven lang had gedaan en hij bijna niets anders kon. De kater stopte een paar meter boven de grond en keek haar aan, Crowpaw slikte nerveus en begon zich langzaam en voorzichtig een weg naar beneden te banen. Haar bloed begon door haar oren te stromen en ze kneep telkens haar ogen dicht als ze te hard op een tak belandde. Hevig schuddend probeerde ze die weer in de normale stand te houden en sprong weer een paar centimeter naar beneden. De toch leek wel eindeloos lang te duren voordat ze weer naast Cindersoul stond. Ze probeerde hem blijer aan te kijken, maar haar trots wilde dat niet toestaan. “Het spijt me als ik dit verknald heb..” Miauwde ze schuldbewust, ze keek naar haar pootjes, die in de bast van de tak kneedden. Was ze dan zo’n slechte Apprentice die niet eens van een boom af kon springen? Crowpaw zuchtte en wachtte op de volgende opdracht, hopelijk zou ze dit weer goed kunnen maken, en anders was ze gewoonweg verdoemd te mislukken…

-Zeg je tegen degene die altijd laat post..