Oh no!

Moraine was teleurgesteld. Ze was gewoon teleurgesteld. Wren was to-be geworden, maar zij niet. Ze had beloofd dat ze het zou proberen, had gezegd dat het vast wel zou mogen! De kattin voelde zich verraden. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Boos maakte ze een mosballetje, klaar om dat te gooien naar wie het ook was die als eerste door de opening van de den zou komen.

- Wren first

Wren was nu officieel to-be. En dat hield ook in dat ze van tijd tot tijd de elders moest helpen. Niet dat ze dat verschrikkelijk vond. Ze mocht Bee en de ander was Moraine. Maar alsnog, ze was liever buiten, aan het trainen, aan het ondekken dat weer de rotswanden op zich af zien komen. Met een zucht trippelde Wren dan ook naar de nursery. Hopelijk was het snel naar binnen en dan naar buiten. Ze had geen zin om nesten schoon te maken of teken uit Bee z'n vacht te trekken. ‘Hey, nog hulp nodig?’ sprak ze dan ook gehaast terwijl ze de den binnen kwam wandelen, een geforceerd glimlachje op haar gezicht.

3... 2... 1... En schiet! Ze gooide het mosballetje naar de kat die nu binnen kwam, en het toeval wilde dat dat Wren was. Helaas miste ze, maar het was maar een snorhaar langs de ander. "Hey, nog hulp nodig?" Moraine was de laatste tijd beter geworden in gezichtsuitdrukkingen, en daarom kon ze nu ook met zekerheid zeggen dat die glimlach geforceerd was. Boos keek ze weg, terwijl ze nog een mosballetje maakte. "Nee. Waarom zou ik jouw hulp nodig hebben?", sprak ze nors.

Opeens kwam een mosbal langs haar oren vliegen. Wren schudde verbaasd haar kopje. Nou, wat een warm onthaal in de elders den. Alleen Moraine was er. Hmm, meestal was ze wel aardig tegen haar. Helemaal sinds ze had beloo- oh shit. Ze was te druk bezig geweest met haar eigen avontuurtjes om haar moeder te vragen of Moraine ook to-be mocht worden. Maar dat wist Moraine niet. Maar het kwaad was al geschied, want ze zag de jonge elder boos wegkijken en ze kreeg een bits antwoord. Dit streek Wren precies tegen de haren in en ze kreeg een verontwaardigde blik op haar kopje en legde haar oren in haar nek. ‘Pardón?’ miauwde ze op dezelfde toon terug. Dit was het vurige hartje wat ze van haar moeder had geërfd. Het zat hem nou eenmaal in de genen.

”Pardón?” Wat? Nu was Moraine degene die iets fout deed? Zij was niet degene geweest die haar belofte had gebroken, dat was Wren. Moraine vond dat ze alle reden had om boos te zijn. Zíj had niks fout gedaan. En nu deed Wren alsof ze iets vreselijks had gezegd? ”Je weet heus wel wat ik bedoel”, antwoordde ze op een boze toon.

Wren fronste en deed alsof ze van niets wist toen Moraine opnieuw een boze opmerking maakte. Wren wist wat ze bedoelde, maar hallo, Moraine kon ook zelf initiatief tonen. Wren hoefde niet álles voor haar voor te kauwen. Maar ze had het beloofd. Wren hief haar kinnetje. Nou én, het kwam ooit wel eens. Moraine had al gewacht, dan kon dat heus nog wel eventjes wat langer. Maar Wren was gewoon pissig omdat Moraine zo stom deed, terwijl ze niet eens wist wat er wel en niet was gebeurd. ‘Ik heb geen idee wat je bedoelt,’ miauwde Wren dan ook stellig. Wren was hier alleen maar gekomen om de elders te helpen, niet om dit te doen!

”Ik heb geen idee wat je bedoelt.” Oh, daar was Wren te ver gegaan. Eerst kwam ze haar belofte niet na, en dan ook nog erover liegen? Het maakte Moraine woest. Ze rende naar Wren toe totdat hun neuzen bijna op gelijke hoogte waren. ”Oh, je weet het niet meer?”, riep ze. ”Je belofte! Je had beloofd dat je het zou proberen! Ik had moeten weten dat je alleen maar aan jezelf denkt!” Ze liep weer terug naar haar nest en ging demonstratief met haar rug naar Wren toe liggen. Als het aan de jonge elder lag, waren ze klaar met praten.

Wren hield zich nog steeds voor de domme. Maar kennelijk geloofde Moraine haar niet, want ze kwam naar haar toe rennen. Probeerde ze haar nou te intimideren? Wren blies haar borst op en haar oortjes gingen boos naar achteren toen Moraine begon te schreeuwen. De lapjespoes kon bijna vuur spuwen. Moraine was degene die alleen maar aan zichzelf dacht! ‘Helemaal niet,’ gilde Wren terug. Ze duwde haar kop tegen Moraine aan. ‘Nou, wil je het nou écht weten? Ik heb het aan mama gevraagd, maar ze zei dat je te doof was om de berg op te gaan,’ loog Wren. Tsja, ze had het nog niet gevraagd, maar Moraine deed nu zo stom, dan zou ze maar zeggen dat ze nooit to-be zou worden. Doei belofte. ‘Je zou binnen een dag arendenvoer zijn!’ Nu kwam er toch een vals glimlachje op Wrens gezicht. Hah! Lekker puh, Moraine.

"Helemaal niet!" Helemaal wel, wilde Moraine antwoorden, maar het lukte niet om het eruit te krijgen. Wren... ze was eng, nu ze zo boos was en met haar kop tegen Moraine's kop aan zat. "Nou, wil je het écht weten? Ik heb het aan mama gevraagd, maar ze zei dat je te doof was om de berg op te gaan." Moraine wist dat het niet waar was, Shroud had haaar meegenomen om mos te halen, dat had ze niet gedaan als ze te doof was toch, maar Wrens woorden staken als doorns in haar hart. Want ze bevestigden precies wat ze zelf dacht. Dat ze niet goed genoeg was. Een traan gleed over haar gezicht, en ze draaide zich weg, waardoor ze Wrens laatste woorden niet hoorde. Moraine slikte haar tranen in. Ze zou Wren niet laten zien hoeveel ze haar pijn gedaan had. "Ga weg", sprak ze tegen Wren, op een bijna emotieloze toon. Ze was een klaar mee, ze was klaar met Wren.

Wren had Moraine precies waar ze haar hebben wilde. Ze huilde. Puh, dan bewees ze zichzelf ook maar weer dat ze niet geschikt was voor de ruige bergen, als ze hier al om moest huilen. Ze was zelfs ouder dan Wren! De kleine calico zette haar vacht op en had haar oren plat. Totdat ze opeens de opdracht kreeg om maar te vertrekken. Ha, Moraine had er dus niets tegen in te brengen! Ergens wist ze ook wel dat ze nutteloos was. Wren haar mening over de grijze elder was meteen in deze ontmoeting omgeslagen. Van vriend naar vijand. ‘Prima,’ miauwde ze stug. Wren draaide zich met forse draai op en stampte lekker extra luid de elders den uit. Moraine mocht het maar zelf uitzoeken.

- Topic uit.