Just face it

Ze had hem gezien... damn. De beschuldiging die ze dan ook zijn kant opriep, deed hem abrupt stoppen. Hij had zichzelf schaakmat gezet, kon geen kant meer op. Letterlijk. Zich omdraaien en haar eindelijk confronteren, of doorlopen en rede achter haar beschuldiging zetten? Hij zuchtte, waarna hij zich uiteindelijk omdraaide en een paar passen richting haar kant nam. Op een redelijke afstand bleef hij terug staan, zijn uitstraling onzeker. Moest hij kwaad zijn, blij... Zealspark wist simpelweg niet hoe hij zich moest gedragen bij de kattin. Dat was ook de reden geweest waarom hij haar al die tijd ontweken had. Zealspark klemde zijn kaken op elkaar. "Moet je niet bij... je kittens zijn." merkte hij eerder op in plaats van dat hij het vroeg, zijn blauwe blik bijna koud haar kant opsturende. Zealspark had niets liever gehad dan alles terugdraaien. Dat ze weer normaal tegen elkaar konden doen. Maar de omstandigheden staken daar een stokje voor. Of eerder een bombastische boomstam, wat zijn gevoel hem deed geloven.

Ze antwoordde net zo direct terug als hij haar aangesproken had. Zijn blauwe blik bleef de hare vasthouden, voelende hoe de spanning steeg met de seconde. Hij wou niet zo tegen haar doen, maar het leek wel alsof zijn lichaam zich had afgezonderd van de werking van zijn hersenen. Alles wat hij dacht, werd als tegenovergestelde uitgevoerd. Hij wou dat alles terug was als voorheen, echter gedroeg hij zich als een vreemde in de Clan. Hij wou dat hij terug normaal met Rowan en Fire kon praten, echter behandelde hij hen als onbekenden. Of nouja, hij wist tenslotte simpelweg niet wat hij precies van hen moest denken. Dat bevestigde ze ook toen ze sprak dat ze niet dacht dat ze op zo'n queen leek die constant in het kamp bleef. Wat moest hij van haar denken? Goede vraag. "Je zult de vader wel missen." bevestigde hij vervolgens, haar nog steeds aankijkende. "Spijtig dat hij niet met je is meegekomen." Hij voelde argwaan opborrelen in zijn buik. Opnieuw klemde hij zijn kaken op elkaar, de woorden inslikkende waarmee hij naar haar wou roepen. Nee, hij had het recht daar niet toe. Ze hadden nooit iets gehad. Zealspark was naïef geweest toen hij dacht dat er iets tussen hen speelde, overduidelijk, kijkende naar haar kittens. Echter leek hij zich er niet overheen te kunnen zetten. Was hij dan echt zo blind geweest? Want zo ja, dan hoorde hij dat graag. Dan wist hij tenminste wat hij in de toekomst beter kon doen. Starclan, moest hij ooit weer zo'n dom idee in zijn hoofd halen. Ja, dom. Dat was het enige waarmee hij zichzelf kon beschrijven. Dom om te denken dat Rowan en Fire hem gemist hadden. Hij was makkelijk te vervangen geweest, dat hadden ze al wel duidelijk gemaakt.

Waarom had hij die vraag zelf gesteld? Had hij niet simpelweg kunnen zeggen van hey Fire, ik heb je gemist? Maar neen, Zealspark had weer de neiging zichzelf in een onmogelijke situatie te werken. Zijn koude blik was dan ook een masker, proberende de wervelwind van emoties die door zijn lichaam raasde schuil te houden. Toen ze echter vroeg wat er zou zijn moest dat zo zijn, veranderde er iets in zijn blik. Hij stond nog steeds aan de grond vast gespijkerd, niet in staat zijnde een stap dichter of juist verder van haar weg te zetten. Ook toen ze haar volgende woorden sprak, bewoog hij niet. Wat hij echter wel deed, was zijn blik van haar verschuiven, richting de rivier achter haar. Was hij dan echt zo? Gunde hij haar geen geluk? Maar hoe zat het dan met zijn geluk? Moest hij zich dan maar voor altijd wijsmaken dat als zij gelukkig was, hij dat ook zou zijn? Maar was ze dat dan ook, gelukkig? Zijn eigen antwoord, wist hij alvast wel. "Ben je dat dan, gelukkig?" vroeg hij, oprecht nieuwsgierig terwijl hij haar terug aankeek. Hij zuchtte zachtjes, keek even weg en nadien terug naar haar tweekleurige ogen. "Ben je blij, nu je kittens hebt en ik niet meer weet hoe ik je moet aanspreken? Moet ik je geluk wensen met je kittens, proficiat zeggen? Ik ben niet de enige die al die tijd blind is geweest hoor. Wat had je dan verwacht? Ik word gevangen genomen door twolegs, probeer uit alle macht terug te komen om mijn Clan te beschermen, is iedereen plots weg! En wanneer jullie dan terugkeren, ben ik mijn rang kwijt, besta ik niet meer in de ogen van mijn beste vriend en... heb jij kittens.. Heb ik er dan ooit toe gedaan? Ik ben alles in één klap kwijt geraakt. Wat verwacht je dan van mij? Dat ik je vrolijk feliciteer met je kittens waarvan ik hoopte dat die van mij zouden zijn?!" Zijn ogen worden groot. Pas nadat hij de woorden had uitgesproken, besefte hij wat hij gezegd had. O Starclan. Hij wist dat bidden naar hun voorouders niets zou uithalen, anders was alles anders geweest nu. Zonder nog langer te wachten, draaide hij zich om. Het niet aandurvende haar nog langer aan te kijken. Het niet aandurvende haar antwoord af te wachten. Waar had hij zichzelf in vast gewerkt? Als hun situatie al niet vreemd was geweest, dan was het dat nu zeker wel. Zealspark schudde zijn kop terwijl hij verder liep, proberende de beelden en woorden van zonet te vergeten. Dat ze hem nu een lafaard noemde, terecht. Maar daar zat hij ook niets mee in. Hij werd nog liever een lafaard genoemd dan dat hij voor de zoveelste keer met zijn neus tegen de feiten werd gedrukt. Het was enerzijds geweest. Hij had dat al moeten weten toen ze kittens kreeg van een ander. Maar tja, Zealspark moest het maar weer verpesten. Deze keer voorgoed. Als hij haar al ontweek, dan zou hij dat nu eens zo hard doen...

{Zeal topic uit}