After The Heartbreak [Dusk]

Zo, dit was het dan? Haar nieuwe “thuis”? Want zo voelde het niet. Dit was een volledig vreemde plek voor haar, zelfs als ze hier altijd dichtbij geweest was. Ze had deze plek helemaal voor haar alleen. Alleen. Eenzaam. Was er een verschil? Ze pakte wat stukjes mos op die de to-be’s hadden gebracht. Zij had bij die groep to-be’s moeten zijn. Dat was hoe het had moeten gaan. Maar zo ging het niet, en nu zat ze hier vast. Ze had geen zin meer, maar had toch wat stukjes neergelegd. Ze moest toch ergens slapen. Moraine plofte meer, onzeker wat haar nut hier nu was.

- Alleen Dusk
Liedje gaat over liefde maar past er wel bij

Toen Moraine iemand hoorde aankomen, wist ze meteen dat het een kat zou zijn die ze kende. Wie anders zou weten aan welke kant ze doof was? Ze keek op, haar hoofd nauwelijks van het mos afkomend. Dusk, een van de kittens, nee, een to-be nu, waarmee ze was opgegroeid. ’Hey. Hoe is het ermee?’ Hoefde hij het nog te vragen? Moraine was nooit goed geweest in het maskeren van haar gevoelens. En wat moest ze eigenlijk antwoorden? Ze kon niet zeggen dat het goed ging, want dat ging het niet. ”Wel ok, denk ik...” Dat was een leugen en ze wist zeker dat Dusk dat ook door had.

Ze wist wel dat hij dwars door die leugen heen zou zien. Moraine had ook niet echt haar best gedaan om het geloofwaardig te maken. ”Ik vind het echt heel erg voor je...” Ja, maar dat maakt het niet opeens beter. Zíj had ook een to-be moeten worden. Ze had zich nog steeds aan het idee vastgeklemd dat dit alleen maar een nare droom was, dat ze zo wakker zou worden en dat ze een to-be zou worden. ”Zal ik je helpen een beter nest te maken?” De kleine kattin stond op en knikte. Hoe sneller ze kon gaan slapen, hoe sneller ze weer wakker zou worden uit deze nachtmerrie, dat had ze van eerdere nachtmerries geleerd. ”En misschien kan ik jou trainen! Als ik tijd over heb en vrij krijg van mijn mentor, kunnen we trainen in de grotten?” Moraine was sprakeloos. Had hij dat nou echt voorgesteld? Ze kon het niet geloven. Wie was deze kat en wat had hij met Dusk gedaan? Ze knikte alleen maar, de verrassing duidelijk te zien in haar ogen.

Blijkbaar had Dusk haar niet gezien, wat ook niet zo opmerkelijk was. Hij was al met haar nest begonnen. Moraine liep dichterbij en pakte zelf ook een stukje mos op. "Ja," zei ze, haar stem een beetje gedempt door het mos. Verassing klonk er duidelijk in door. Waarom was iedereen zo aardig tegen haar? Ze was nutteloos nu, toch?

”Goed, dan beginnnen we zodra ik er ook meer over weet.” Wacht... ze kon niet nu al iets leren? Teleurgesteld liet ze haar kopje hangen. Ze wilde geen dag achter blijven met de training, maar hoe kon dat wanneer ze nu nog niet kon leren? Ondertussen deed Dusk haar voor hoe ze een nest moest maken. ”Kijk, je moet zorgen dat het heel stevig in elkaar gedraaid wordt. Anders valt het zo uit elkaar.” Geconcentreerd keek Moraine hoe hij het deed. Niet zo moeilijk, toch? Ze kwam naast hem staan en deed zijn bewegingen na, maar haar nest viel zo weer uit elkaar. Blijkbaar was ze niet sterk genoeg.

Dusk vertelde haar dat ze zich geen zorgen moest maken, en dat ze oefening nodig had, maar ze maakte zich wél zorgen. Want hoe zou ze dit anders moeten leren? Was dit niet iets dat je van je mentor moest leren? Maar die had ze niet, dus wat nu? Wanhopig probeerde ze het opnieuw. Ze moest dit kunnen. Dat moest gewoon! Als ze dit niet kon, kon ze helemaal niks. En dat was niet goed, want dan zou ze willen opgeven. En dat mocht niet van haar ouders en zusjes. En ook niet van Dusk, als ze het goed op zijn gezicht gezien had.