The waterfall chapter one

Het was een mooie middag. Fern had even vrij gekregen van haar training en hopte snel even terug binnen. Eigenlijk wilde ze wel eten, maar ze had schrik dat Coyote that Stole the Fire dat niet zo leuk zo vinden en haar zou betrappen. Daarom bleef ze weg van de prooistapel. Nu stond ze echter bij de ingang te kijken naar de razende waterval. Het was zonnig geweest buiten en dat brak nu het water dat van de rotsen viel. Een prachtige regenboog verscheen toen de zon wat meer moeite deed om te schijnen. Haar mond viel open door het pracht. Ze had het nog eens gezien, maar toen was ze te klein geweest om het te onthouden. Wauw!

+ Wren

Wren was weer druk in de weer met een kiezelsteen. Sinds ze Day had gemist met haar kiezelsteen, was het haar persoonlijke doel geworden om de beste steen-schieter te worden in de grot. Slachtoffers van haar steen-schiet oefensessies waren groot in deels haar broers en Orchid. Maar soms oefende ze ook op de muur. Wren schuifelde met haar kiezel door de gezamelijke plek in de grot. Opeens kreeg ze de waterval in haar zicht. Haar ogen werden groot. Wat zou er gebeuren als ze haar kiezel in de waterval zou schieten? Kon ze zo hard gooien, dat hij erdoorheen zou gaan? Ze zag Fern zitten – de bofkont had vorige ceremonie wel een mentor gekregen terwijl zij moest toekijken – en Wren was net aan het overpeinzen of ze haar kiezel in de waterval moest richten of op Fern, totdat opeens een schitterende weerflectie van kleuren in de waterval kleurde. Er was rood, en geel, en blauw.. en. Wrens ogen werden groot toen ze naast Fern ging zitten. ‘Wow,’ sprak ze voordat ze haar bekje open liet vallen.

Scherpe gele ogen zo groot als schotels keken Wren even aan. Ze had haar niet verwacht en moest moeite doen om haar haar weer naar beneden te brengen. Even dacht ze dat het een piraat was die haar zou wegkapen. Of een andere dief. OF NOG ERGER EEN MOORDERNAAR! Ze keek terug naar de regenboog. "Ik dacht even dat je een moordernaar was!", fluisterde ze. De kleuren waren zo prachtig, het benam gewoon haar adem!

Wren stond net als de andere kat te apegapen naar de wonderlijke kleuren. Opeens hoorde ze de poes fluisteren. Dat ze een moordenaar was? Hoe kwam ze daar nou weer bij? ‘Neeee joh,’ zei Wren dan ook, zonder haar ogen nog weer te richten op haar gesprekspartner. Er waren geen moordenaren in de tribe, dat wist Fern toch ook wel? Wat een gekkie. ‘Wat is dit?’ vroeg ze vervolgens, voor het eerst kon ze worstelend haar blik afwenden van de regenboog, waarna ze met een vragende blik naar Fern keek. Hopelijk wist ze dit. Misschien was het wel een teken van de Tribe of Endless Hunting! Een voorspelling dat hun leventjes prachtig en kleurrijk als dit licht zouden zijn.