IN MY REMAINS

Toen het nieuws haar had bereikt dat Riverclan hen aanviel, had Lionpaw zich zo snel mogelijk naar de Heatherfields begeven. Ze zou een gevecht nooit missen, vooral niet als het ging om haar clan. Loyaliteit stond hoog bij haar en ze zou er alles aan doen om Riverclan weg te jagen van het gebied. En als dat niet lukte, dan zou ze er alles aan doen om de volgende keer wél te winnen. Ze stortte zich direct in het gevecht met een of andere apprentice, maar terwijl ze bezig was, zag ze hoe Amberstorm een andere kat aanviel en daar een hoop commotie over ontstond. Er werd geroepen dat de Riverclanner een elder was en Amber werd uitgescholden als mousebrain. Lionpaw trok wat met haar oren. Was het niet gewoon riverclan's schuld om alvast een elder in het spel te brengen? Haar ogen werden echter groot toen ze zag wat er vervolgens gebeurde. Amberstorm leek helemaal door te draaien en de elder, wiens ogen complete onschuld uitstraalden, op de grond viel in haar eigen plas bloed. De poes bleef stil liggen en Lionpaw wist zeker wat er zojuist gebeurd was; Amber had een andere kat vermoord. Een Riverclan kat stortte zich direct op Amberstorm.

Lionpaw wist niet hoe snel ze moest ontkomen aan de Apprentice waarmee ze stond te vechten. Ze nam een sprint, maar voordat ze daar was sprong een andere Riverclanner ook al op Amber. Alhoewel Amber een fout was begaan, was Lionpaw's eerste missie om haar hier uit te helpen. Ja, ze had de warriorcode gebroken. Maar dat had riverclan zojuist ook gedaan door oorlog met hen aan te gaan. En Amber bleef haar clangenoot. Met een rotvaart sprong ze tegen de grote grijs-witte kater die zijn klauwen in Amber's rug had geslagen, in de hoop hem zo van de Windclan warrior af te werpen. "Amberstorm, REN!" Sprak ze, en alhoewel ze nog jong was, leek er een vorm van authoriteit door haar stem te schemeren. "Je hebt een fout gemaakt, maar Windclan heeft jou nodig!" Ze wist dat de Riverclanners nu tot alles in staat konden zijn. En ze wist ook dat Amber een moeder was. Haar kittens hadden haar nodig. "Niet alleen nu, maar ook in de toekomst." Gromde ze, terwijl ze zich verdedigend opstelde tegenover de Riverclanners. Helemaal klaar om Amberstorm te beschermen. Ook al waren de twee Riverclanners veel te groot voor haar.

Chivysniff draaide haar kopje naar de stem van Warhound. Ze rolde met haar ogen. "Je taal Warhound! Straks geef ik je een klap en dan hebben de Windclanners nog een voorsprong." Ze legde haar oren plat en stak haar tong tussen haar tanden. Eigenlijk vond ze hem wel grappig, voor zo 2 minuten. Daarna moest hij ophoepelen. Ze liepen door en toen de grijze kattin de grond onder haar poten voelde veranderen keek ze even opzij naar de gevlekte kater. Meteen verhoogde het tempo tot ze bijna zweefde. Haar energielevel stond nog laag, maar het ging wel. Zij at om de 3 dagen met Coyotepaw zodat ze niet dood gingen en de clan Med Cat loos maakten. Even gingen haar gedachten naar haar apprentice die nu in Shadowclan stond. Hopelijk vond ze nog de juiste woorden. Dichterbij het gevecht wilde ze eigenlijk op veilige afstand gaan staan. Daarom hopte ze even naar rechts. Daar was een mooi plekje om zich schuil te houden. Ze trippelde naar het struikje en liet Warhound ook komen. Daar legde ze haar kruiden neer. Zelf ging ze erachter zitten. Ze was niet zo ver, zodat ze alle katten kon herkennen.

Little time lapse

Haar ogen werden groot van schrik. Een onbekende kattin greep naar de keel van Steppingstone. Ze had haar gemist in het gevecht, omdat ze stiekem haar vader in het oog aan het houden was. Chivysniff rees recht. Er brak veel tumult uit, maar toen ze knipperde zag ze een kleine vlaag van sterren boven het lichaam. Ze keek naar boven. Een nieuwe ster zou schijnen vandaag, een prachtige en mooie ster. De medicine cat slikte de krop in haar keel weg. Nog voor ze verder het gevecht kon volgen voelde ze alle lucht uit haar longen verdwijnen. Pijn ging door haar kopje heen. Het was versplinterend. Haar rug bezweek onder de druk van iets massief. Oef!

Tag: Warhound & Northdrift

Moonpaw was haar moeder's patrouille gevolgd. Ze had twijfels bij het idee om WindClan aan te vallen, maar desondanks moest ze zich bewijzen tegenover haar familie. Daarnaast konden er zo situaties ontstaan waar ze iemand kon helpen, in plaats van zomaar op iemand te springen om deze een paar klauwen in zijn of haar rug te geven. Ondanks dat het niet al te chaotisch was in eerste instantie, leek dat het steeds meer te worden. Het geschreeuw en gekrijs bereikte haar oren al van ver. Stemmen die ze kende, stemmen die ze dacht te kennen, onbekenden. Alles mengde zich hier. Even bleek haar blik hangen op haar moeder, om daar iets te zoeken dat haar verder zou helpen. Bij het zien van de pure horror in haar gezicht, volgde ze haar blik. Haar vader was boos, dat kon ze van ver af zien. Andere katten bemoeide zich ook met wat er aan de hand was. Op de grond lag haar zusje, die hier helemaal niet had moeten zijn. Zelfs van een afstandje kon ze zien dat ze niet bewoog. Ze hoefde niet te kunnen zien dat ze niet meer ademde, dat werd bevestigd door de reacties van de RiverClanners die door hadden wat er was gebeurd. Moonpaw voelde haar lichaam verstijven. Haar poten werden zwaar, zorgde ervoor dat ze geen stap meer kon verzetten. Door haar jeugd in de Clan cavern had ze leren leven met de andere Clans. Verhalen gehoord van hoe het anders kon, maar gezien dat ze samen konden zijn. En nu. Nu maakte de een de ander af voor haar ogen. Haar eigen familie. Haar eigen zusje. Die nooit een vlieg kwaad had gedaan. Een dikke traan rolde over haar wang. Ze moest iets doen, maar niets wilde. Ze kon alleen maar kijken. De eeuwige glimlach van haar gezicht gevaagd door de keiharde realiteit voor haar. Hier kon geen masker tegenop.

Tag: Open

Wellicht dat sommige clan katten lang op dit moment hadden gewacht. Ondanks dat Frostbite wel opgelucht was dat het moment eindelijk was aangebroken voelde hij zich niet gespannen nog opgewekt. Hij had er geen twijfel in dat ze zouden winnen. Riverclan katten gaven nu eenmaal niet op. De Windclan had het er zelf naar gemaakt en nu zouden ze krijgen wat ze verdiende. Verder dacht hij er niet veel over na. Er was een opdracht gegeven en het behoorde nu eenmaal tot zijn taken deze uit te voeren. Er hing een hoge spanning in de lucht die Frostbite niet bepaald aanstond. Het was voor hem altijd al een raadsel geweest hoe andere zich zodanig aan elkaar konden hechten dat het hun prestaties belemmerde. Niet dat hij het al te veel wilde bekritiseren, sommige vochten er namelijk juist beter door. En het was nonsens om op iets neer te kijken wat hij zelf toch niet kon begrijpen. Voor Frostbite was het vrij simpel, met hechte relaties konden anderen hem pijn doen. En dus hield hij anderen liever op enige afstand. Hij liet de woorden van Panthergrowl even op hem inwerken. Veel tijd was er niet want letterlijk in de secondes die volgde sprongen de eerste katten naar voren om vervolgens in het grote gevecht verwikkeld te raken. Frostbite vond het nutteloos om nog langer te blijven staan en dus sprong hij ook naar voren. En haalde uit naar de eerste de beste Windclanner die zich binnen zijn blikveld bevond.

-Tag: open voor een windclanner

Hij slaagde erin om de eerste klap te raken en voelde dan ook hoe zijn nagels over de wang van de ander gingen. Zijn staart kwam gelukkig vrij en die bracht hij dan ook meteen in veiligheid door hem uit het bereik van de andere kater te houden. Hij wist dat hij kleiner was dan de kater voor hem en dat hij het van zijn snelheid zou moeten hebben wilde hij dit gevecht winnen. Het was tenslotte belangrijk dat hij terug zou komen, want wie weet hoe Oceanstar zich zou voelen als ze hem zou verliezen. Deze keer kwam de Riverclankater naar hem toe om hem waarschijnlijk omver te stoten, maar om dat te voorkomen liet hij zich zakken, waarna hij snel uit de weg rolde voor de inkomende poot. Snel dook hij daarna naar voren in de hoop zijn poot om een van de voorpoten van de riverclankater te haken en deze zo uit balans te brengen. Als dat zou lukken, zou hij daarna bovenop de kater gaan springen en zijn nagels over de kater heen halen, maar dan zou eerst dit nog moeten lukken.

Tag: Butterpact

Lizardpath liep haar medicine partner voor, Routnose, met een ferme tak spinrag tussen haar tanden geklemd. Haar poten tintelden, wetende dat een gevecht als deze zou zorgen voor een rode maan. Starclan had haar alvast laten weten dat dit niet goed zou komen. Voor geen van beide kanten. Iets verder van het slagveld had ze haar tak met spinrag in een hoopje zand gezet. Als ze hun spullen dichter zouden plaatsen, zouden ze vertrappeld worden. Lizardpath knikte naar Routnose. "We verzamelen de gewonden hier als ze niet meer kunnen vechten. Hou je ogen open voor jonge apprentices. Zowel Windclan als Riverclan." mauwde de poes, waarna ze verder geen tijd meer verspilde en zich afsplitste van Routnose. Een basisplan was altijd handig, zeker in deze chaos. Er was al veel bloed gstroomd en een steek ging door haar lijfje bij het zien van het eerste dodelijke slachtoffer. Ze gooide zich tussen de vechtende katten en wist zich een weg te banen tot aan het lichaam van een jonge Riverclanner. Met een flits langs alle klauwende katten, wist ze een schatting te maken van de Windclanners in de strijd. Allen waren in gevecht en momenteel was er nog niemand die de uiterste verzorging nodig had. Ze zette haar tanden in het nekvel van de Riverclanner en trok deze met zich mee, weg van het slachtveld zodat ie niet vertrappeld zou worden. Ze zou de kat niet meetrekken tot aan hun verzorgingsplek, wetende dat deze kat geen verzorging meer nodig had. De poes rende nu samen met Starclan. Ze fluisterde vluchtig iets in het oor van de poes, met één oog op het slachtveld, waarna ze zich uit de voeten maakte, op naar de volgende. De volgende maakte zich al snel zichtbaar. Weer geen Windclanner. Haar ogen werden groot bij wat ze zag gebeuren. Haar clangenoot,  Northdrift, viel Shivysniff aan, haar vriendin en Medicine cat. Ze stoof meteen naar voren toen de leader van Riverclan, Northdrift van Shivy af trok. Haar oren lagen in haar nek toen ze zag waar de windclanner haar tanden had geplaatst. Met het spinnenrag, dat ze eerder om haar poot had gewikkeld, drukte ze de wonde dicht om het bloeden te stelpen. Haar kopje draaide zich vluchtig naar de katten om zich heen. Butterstar zag er furieus uit en kon met gemak iemand verslinden. "Shivy," fluisterde ze snel. "Waar is je apprentice, waar is Coyotepaw?" mauwde ze vluchtig. Het was gek dat haar apprentice niet aan haar zijde stond. Waar was de jonge medicine cat? Ze wilde haar vriendin maar al te graag verzorgen, maar ze had ook haar eigen clan om te verzorgen en ze moest tevens ook oppassen voor vijandige katten die enkel tegenstanders zagen en geen medicine cats. Medicine cats waren verboden terrein. Een aanval op een medicine cat was een rechtstreekse aanval op Starclan en ook tegen de warrior code.

Tag: @Chivysniff @Routnose Steppingstone en omstaande katten, indirect @Butterstar @Northdrift Verder ook open om Lizardpath te betrekken/roepen/...

Lijstje voor Medicine Cats:

Daar lag hij dan, omringd door vechtende katten. Katten die over elkaar rolde. Katten die naar elkaar schreeuwde. Katten die grauwend een tegenaanval inzette. Katten die nooit meer op zouden staan. En te midden van al dat lag Littlepaw op de grond, op zijn buik met zijn staart om zich heen gekruld, ogen wijd opengesperd. Hij was niet in staat om op tijd te reageren toen de riverclan apprentice zijn kant op kwam. Ze waren nagenoeg even groot, zouden zelfs even oud zijn. Maar voor de timide Littlepaw maakte dat niets uit. Hij snakte naar adem, kwam woordeloos overeind toen ze bij hem was, en verstijfde. Ze grauwde moedig en dook pal bovenop hem. Door de schok rolde hij op zijn zij en voelde hij nagels in zijn vacht prikken. Haar gewicht leunde nu volledig op hem. Ze haalde met een snelle beweging uit naar zijn gezicht. Littlepaw week nog een beetje opzij maar had niet genoeg tijd om te reageren en voelde een stekende pijn over zijn neus en wang schrijnen. Hij slaakte een kreetje van pijn en sloeg de riverclanner terug, nagels nog ingeklapt. “H-hou op! Doe me geen pijn-“ Hij haalde gejaagd adem. Zijn ademhaling stokte plots in zijn keel en hij had het gevoel alsof hij geen lucht meer kreeg. Hij pinde zijn oren plat in zijn nek en kromp in elkaar. “Alsjeblieft- ik wil niet met je vechten..” Jammerde hij boven het gekrijs van zijn clangenoten uit, en hij keek smekend in de ogen van de andere apprentice.

Tag: @Littlepaw

Ook Hawkpaw was met de rest van WindClan het kamp uit gerend om RiverClan van hun territorium te verjagen. Met zijn dikke vacht was niet altijd even goed te zien dat hij wel degelijk de bouw had van een WindClankat, maar nu kwam die bloedlijn meer dan ooit duidelijk naar boven. Hij rende naast zijn Clangenoten over de velden op zo’n snelheid dat, als hij niet strak stond van de adrenaline en paniek, hij zo zou kunnen denken dat hij elk moment kon opstijgen. Helaas liet deze situatie die mooie gedachte niet toe. Hij naderde het strijdveld, waar tientallen katten elkaar al naar de keel vlogen. Dit was een aanblik die de jonge Hawkpaw nog nooit in zijn leven had gezien, maar zijn poten waren sneller dan zijn gedachten en hij kwam dan ook pas tot stilstand toen hij midden in het gevecht terecht was gekomen. Vanuit een ooghoek zag hij de bekende vachten van zijn moeder en van zijn zusje, Shikrakit, maar er kwam een paar tellen lang geen beweging in zijn lijf. Hij had in het verleden wel van Clangenoten gehoord over oorlogen en gevechten tussen Clans, maar niets in zijn tot nu toe vredige bestaan had hem hiervoor kunnen voorbereiden. Ineens voelde hij zich helemaal niet sterk meer, maar er waren ondertussen zo veel vechtende katten om hem heen dat hij niet wist of hij wel levend weg zou komen als hij weg zou rennen. Bij die gedachte schudde hij even zijn hoofd. Zo mocht hij niet denken! Hij was een WindClanapprentice – bijna Warrior. Hij moest ook hun territorium verdedigen. Zonder al te veel na te denken sprong hij op de eerste de beste RiverClanner af van wie hij gokte dat ze ongeveer zo oud was als hij. Hawkpaw landde vlak naast de zilverblauwe kattin en zette zijn vacht op, waarbij hij dreigend blies naar de RiverClanapprentice. Hij probeerde er bedreigend uit te zien, maar erg oprecht was die dreiging niet.

Tag: @Moonpaw,

And all the people hurried past
Real fast and no one ever smiled

Het was allemaal zo snel gegaan, en het was gestart toen Burnetbliss het kamp binnen kwam rennen met het nieuws. En ja, natuurlijk was Mourningchant toen meegegaan. Ze wilde zich niet nutteloos voelen, maar zo kwam het nu wel over. Het “strijdveld” was een bende en ze kon de RiverClanners en WindClanners niet goed uit elkaar houden, omdat alles zo snel ging. Haar broertje Losthymn was de massa al in vertrokken, en ze had hem niet meer gezien. Maar dit zag ze wel. Littlepaw! Littlepaw werd aangevallen! Snel rende ze naar de WindClan apprentice toe, en probeerde ze een mep te geven aan de RiverClanner die het gedurfd had Little aan te vallen.

TAG: Littlepaw (WindClan), Littlepaw (RiverClan)

Hij slaagde erin om de grotere kater omver te krijgen en sprong dan ook vrijwel meteen er bovenop. Hij had wat tegenslag verwacht, vooral ook omdat de kater nog steeds groter was dan hem en mogelijk met kracht hem nog van zich af had kunnen slaan, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan lag de buik van de kater bloot en zag hij zijn kans. Hij probeerde om de kater stil te houden door zijn nagels van zijn voorpoten in de schouders te slaan, waarna hij zijn achterpoten langs de buik begon te halen in de hoop daar flinke schade toe te dienen. Hij lette daarbij niet op hoe diep hij ging, maar hij wist wel dat met een buikwond hij het gevecht waarschijnlijk won.

Tag: Butterpact

In zijn oranje ogen brandde vuur. Hij zou zijn arme dochter wreken. Zijn arme dochter die hier niet had moeten zijn. Ze zou nooit een vlieg kwaad doen. Daar was ze te lief voor. Er kwam een beuk waardoor hij zijn grip verloor en een rol van de moordenaar van zijn kind af moest maken. Snel kwam hij overeind en keek hij zoekend naar het gezicht van zijn nieuwe aanvaller. De kleine apprentice die had staan gillen deed hem niet zoveel. Hij zou iedereen op zijn pad in een keer uit de weg ruimen. Hij vond het gezicht van Stallionheart, de deputy van WindClan die het in zijn hoofd haalde om hem aan te vallen.  ”SPIDERPAW! Raak zijn buik en werk je onder hem uit!” ja doei. Stormwind trok zijn lippen op in een gevaarlijke grom naar de kater. "Jij durft. Jullie vermoorden een onschuldige elder, waarvan je duidelijk ziet dat die hier niet hoort." Stormwind zijn nekharen kwamen overeind. "En nu durf je ook nog een apprentice in te zetten tegen mij? Je bent een lafaard Stallionheart, je achtervoegsel is het enige hart dat jij hebt!" bulderde hij toen voordat hij de aanval terug in zette tegen de kater. Amberstorm zou hij later wel krijgen. Zijn zware poten verplaatsten hem snel naar de gevlekte kater en toen hij in de buurt was hief hij ze beide op om deze om de nek van Stallionheart te slaan. Als het aan hem lag moordde hij hier heel WindClan uit, ze hadden hun bestaansrecht verloren.

Tag: Stallionheart, Amberstorm (indirect)

De hoofdpijn was wellicht pijnlijker dan de bijtende kracht in haar nek. Ze probeerde zich eruit te wurmen, maar voelde haar kracht verzwakken. Haar blauwe blik werd troebeler en er kwam een rode waas over. Hmmpff. De Windclanner was te sterk. Ze kon geen kant meer op. Betekende dit haar einde? Woede borrelde in haar buik. Wat een laffe truc, het was niet fair om haar vanachter aan te vallen. Ze lag te plat om haar poten onder haar te krijgen en de hazenvreter was te zwaar. Chivysniff had niet eens de tijd gekregen om Steppingstone uit het strijdgewoel te halen. Een kreet kwam in haar oren. Ze kon haar hoofd niet draaien door de tanden niet nu harder op elkaar kwamen. Haar leider had haar dochtertje gezien. De medicine cat voelde haar hart breken. Ze zou nooit kittens krijgen, maar ze had al teveel gelukkige moeders gezien. Ze had zelfs geholpen met de geboorte van Steppingkit. Moedersliefde was eeuwig. Moedersliefde was dodelijk. Daarom ging het gewicht van haar af. Ze wilde overeind krabbelen, haar vluchtreactie onderdrukkend. Het duizelde. Weer een drukkend gevoel. Nu iets minder krachtig. Een stemmetje kwam van haar linkerkant. Lizardpath. Wazig draaide ze haar pijnlijke kop. Ze kon niet geloven dat de zwart-witte kat en Routnose deze clan diende. Haar oren lagen in haar nek en ze blies. "Gaat je niets aan Lisardpath!", gromde ze. Het was niet eens Shivy, verraderlijk mormel! Het strijdgewoel leek zo ver weg te zijn. Ze trilde en sloeg tegen de poten van wie ze ooit respecteerde. "Verdwijn uit mijn ogen, jij en je clan zijn Starclan niet meer waardig." Dat gezegd zijnde draaide ze zich wankel om. Een kleine piep kwam uit haar bek toen ze haar moest bukken om haar kruiden te nemen. Oceanstar was een vriendin geweest, Lizardpath ook en Routnose, daar had ze wel eens mee kunnen lachen. Dat stond nu achter haar. Starclan moest dat ook zien. Haar zwakke lichaam stortte in elkaar. Het werd zwart voor haar ogen. Ze zou rust hebben tot ze wakker werd met een zware taak en in het bijzijn van haar apprentice.

Tag: Northdrift, Butterstar & Lizardpath